CATALAANS, blijkbaar het enige wat gangbaar is in dit deel van de wereld !! Vertwijfeld staan we met een handvol buitenlanders naar elkaar te kijken na de race briefing: now what?? Geen yota heb ik begrepen van een non stop brabbelende spraakwaterval die in feite zijn mond nauwelijks opent maar wel heel veel lawaai maakt!!

Samen met een zweed stap ik toch maar op de man af en vraag of er een mogelijkheid is om toch wat uitleg in het Engels te krijgen. Het enige wat we te horen krijgen is dat “everything ok” is, dat het “ nice weather” zal zijn en dat er “ much wind” voorspeld is, meer krijgen we er niet uit!?

En of hij gelijk had!!

6u ‘s morgens ziet alles er nog redelijk uit, licht bewolkt, dan wel al 18° maar niks wat er op wijst dat er hier enkele uren later levende lijken zullen strompelen/waggelen/schuifelen, noem het zoals je wil.

Zwemstart om 7u verloopt goed en aangezien we maar met zo’n 270 starters zijn vind iedereen snel zijn plek en tempo, en kan het zwemmen zonder problemen afgewerkt worden. Na een half uurtje dreigt de plotse golfslag roet in het eten te gooien en hoe snel die op kwam zo snel die ook weer verdween. Na 1:08 uit het water en klaar voor wat volgens coach Stefaan het belangrijkste onderdeel van de dag wordt, het fietsen.

Wat me onmiddellijk opvalt is dat er in dat uur al heel wat minder lichte bewolking is en dat de “much wind” er wel degelijk is. Het fietsparcours trekt door de biljartvlakke delta van de Ebre waar de “much wind” vrij spel heeft, al vlug heb ik door dat dit mijn grootste tegenstander zal worden in dit onderdeel. Mijn vol achterwiel lijkt ondanks mijn twijfels niet echt een nadeel, ik heb meer last van mijn onderarmen door het constant onder controle te houden van mijn voorwiel. Ik hou de hartslagmeter in de gaten en pak het verstandig aan. 2 wissels,3 pitstops en 5:38 na het verlaten van het water begin ik aan het laatste onderdeel, de marathon.

En of hij gelijk had, de thermometer langs het parcours wijst 32° aan, de wind is er wel maar kan voor onvoldoende afkoeling zorgen waardoor er massa’s meer water over het hoofd gaan dan er in, maar toch lijkt mijn voedingsplan te kloppen en te werken. Ouwe rot in het vak JP had me ervoor gewaarschuwd en na 28km was die man daar toch, die met de befaamde hamer. Het tempo zakt naar ergens een 11km/h , maar we blijven lopen terwijl meer dan de helft van de deelnemers daar blijkbaar niet meer lijkt in te slagen.

Na 10:38 komt dan de verlossende aankomst, hier hebben we 7 maanden intensief naar toe gewerkt maar het enige wat ik nog  kan doen is ondersteuning zoeken bij een nadar en die wordt mijn beste vriend voor de komende minuten. Geen koprols, geen uitbundige “spring is in the air’s”, niks, nul, noppes, nada komt er nog uit, gewoon emptyl!!

Op dat moment komt de familie erbij en kan de medical me gestolen worden, we strompelen naar de feeding zone en plof me neer naast mijn nieuwe zweedse vriend die deze dag afsluit met de magische woorden: He was right!!!!

Gregory Cool