Volgend jaar mag ik werkelijk van een traditie beginnen spreken. Dit jaar namen we voor de 2de maal in gezinsverband deel aan de triatlonhappening van les Lacs de l’Eau d’Heures. Dit triatlonfestijn voor jong en oud is eigenlijk echt een aanrader. Voor volgend jaar probeer ik deze met iets meer stip op de NLT-agenda te zetten. Maar voor dit jaar eventueel een opgewekt en blij verslagje van een jammerlijke afgang voor mezelf.
We hebben met 4 van ons gezinnetje de handschoen voor elkaars voeten geworpen en hebben die allen met gretigheid opgeraapt. (Laura kon er jammer genoeg niet bij zijn omdat ze de gezinskleuren wilde verdedigen op de NLT-fietstraining). Lise en Lotje zouden het tegen elkaar opnemen in de sprint-formule. Remy en ik zouden elkaar ook het vuur aan de schenen leggen over dezelfde afstand.
Lotje had het idee opgevat om Lise op strafkamp te sturen op voorhand naar Albufeira. Op deze wijze zou slaapgebrek en drankgebruik mogelijks tot een strategisch voordeel leiden voor moeke. Zelf heb ik geprobeerd om via mentale oorlogsvoering Remy wat te destabiliseren. Beide strategieën hebben de duimen moeten leggen voor jonge onstuimigheid en tomeloos geweld. De oudjes stonden nergens met hun vele jaren trainingsarbeid op de teller.
Uiteraard zouden we heel wat excuses kunnen bovenhalen om te duiden waar de nederlaag vandaan kwam, maar het was een eerlijke en open wedstrijd. Bovendien zijn de ouders veel te trots op de prestaties van de kinderen om afbreuk te doen aan hun prestatie.
No Limit Team – #OneBigFamily – was ruim vertegenwoordigd met volgende atleten aan de start : Louis – Arcan – Manon – Vic – Remy – Maud – Massimo – Alessia – Lise – Hannelore – Chris – Charlotte (en Kjel als buitenbeentje wegens WEL in clubkleuren maar NIET van de club). Nog eens evenveel (groot)ouders en broers en zussen stonden aan de zijlijn om te supporteren. Bovendien werden talloze podia behaald (voornamelijk in de Agegroups-ranking). Bovendien – en daarom wel met eervolle vermelding – een eerste plaats overall voor Hannelore bij haar eerste deelname aan een kwart-triatlon.
De spoiler alert werd eerder al gegeven… toch wens ik hier even de vader-zoon strijd in meer detail toe te lichten. Het begon met een perfecte voorbereiding (1 Ename bruin en 1 glas rode wijn van een goed jaar op zaterdagavond) en veel goesting. Zondagmorgen stelde ik vol genoegen vast dat de psychologische druk geholpen had. Ik hoorde van velen dat Remy nerveuzer was voor de strijd tegen zijn papa dan voor zijn deelname aan het BK de week ervoor. Bij het klaarleggen van alle materiaal in de wisselzone helpen we elkaar uiteraard en worden nog een paar tips gegeven. De strategische keuze voor mezelf om kousen aan te doen na het zwemmen wordt door Remy afgedaan als tijdverlies. Vooraleer we ons naar de start begeven geef ik wel nog een harde knuffel en benadruk dat het een spelletje blijft en dat veiligheid primeert. Alles geven ! Maar geen onnodige risico’s. “Ik zie je even graag ongeacht de uitkomst straks” (~sentimentele papa).
We begeven ons naar de start en nemen nog deel aan wat spelletjes van de lokale wedstrijd-animator (mexican wave voor atleten en publiek van links / van rechts / handjeklap). Remy verwijdert zich nogal snel van mij en zoekt een plaatsje tussen de atleten en al vlug zie ik hem niet meer. We staan met 1.100 atleten aan de start en met de eerste boei op ongeveer 150 meter zou dit wel even gewelddadig kunnen worden. Het startschot wordt gegeven en het is al onmiddellijk druk. Ik vind echter snel een vlot tempo en probeer krachtige halen vol te houden. Remy is een snellere zwemmer dus komt het erop aan om niet teveel tijd te verliezen.
Ik kom na een flinke zwembeurt uit het water en hoor de supporters al roepen (“1 minuut achter Remy !”). De race is werkelijk gestart. Ik loop aan een hoog tempo naar de fiets maar verlies een klein beetje tijd met het aantrekken van mijn kousen. Op de fiets wil ik onmiddellijk snelheid maken maar aan de eerste bocht roepen ze al dat het gladdig is en zie ik 2 atleten rechtkrabbelen. Geen getreuzel : ik heb een zoon in te halen ! Drafting is niet mijn favoriete wedstrijdformule maar voor één maal laat ik dit niet aan mijn hart komen. Ik probeer onmiddellijk van fietser naar fietser te springen en duw te hard op de trappers.
Na de eerste langere afdaling gaat er net achter mij opnieuw een fiets uit de bocht. Ik kijk nog achter mij maar er stonden hulpdiensten. Zou ik afremmen ? Voor mij zie ik opnieuw een klein groepje van 3 renners dus duw ik harder door. Na ongeveer 5km lees ik gemiddeld 37.6 km/h af op de Garmin. Bij het klimmen laat ik ook deze renners achter mij en probeer nog harder te gaan. Deze wedstrijd zal pijn doen… Achter mij komt er een jongere coureur langs mij heen en ik kruip in zijn wiel. Omhoog kan hij sneller als ikzelf maar ik klamp me vast. We halen boven nog een groepje in van 4 en daar nestel ik me om op adem te komen.
In dit groepje van 6 zou ik de rest van het fietsparcours uitrijden. We halen nog wat andere renners in maar die kunnen eigenlijk niet aanklampen. Normaal ben ik de renner die het dan ook laat afweten en ‘de zotten laat rijden’. Deze keer moest ik er echter bij blijven. Het wordt een hectische wissel en ik laat nog 4 van de medestrijders achter mij in de wissel en probeer onmiddellijk een stevig loopnummer neer te zetten.
Het parcours gaat echter op en neer en dat voel ik. Net voordat je het wedstrijddorp uitloopt staan Fredje en Heidi te supporteren en ik hoor dat Remy nog steeds op een minuut zit. Ik maan mezelf aan om door te zetten : nog 5 km lopen. De 5 km blijven duren en ik kan zelfs nog wat lopers inhalen maar van Remy geen spoor. Op een km van het einde zie ik nog heel wat supporters maar van tussentijden geen sprake meer. Is het al zolang geleden dat Remy gepasseerd is dat ze het zelfs zijn vergeten ? Ik heb geen adem voor graptjes of opmerkingen en zet door. Als ik bijna de finish inloop hoor ik iemand tellen trentequatre, trentecinq, … Op 1.100 deelnemers lijkt dit best oké.
Als ik over de meet loop zie ik Remy daar breed grijnzend staan. Het ziet er niet eens naar uit dat hij een wedstrijd heeft gedaan die dag… Ik ben strijdend ten onder gegaan en voel me vooral trots. Achteraf lijkt wel dat we – via het jennen en uitdagen – elkaar toch tot een hoger niveau hebben getild. Als Remy wat later de resultaten bekijkt stellen we vast dat hij de 4de is van zijn leeftijdscategorie (op 50 deelnemers) waarbij het maar 15 seconden school met de podiumplaats. Zelf was ik de eerste van mijn leeftijdstcategorie (M40 met 126 deelnemers).
Naam zwem T1 fiets T2 loop totaal cat.plaats
R (zoon) 6:38 2:08 36:53 1:05 22:33 1:09:19 H16 4/50
C (oudje) 7:16 3:08 36:19 1:15 23:49 1:11:49 H40 1/126
Volgend jaar revanche ! Maar ik vrees wel dat de leeftijd vooral in mijn nadeel speelt.
Chris Deleersnyder