Dit weekend waren de ogen in triatlon-land gericht op Maastricht. Met 26 atleten en een veelvoud aan NLT-supporters waren we afgezakt naar deze toeristische trekpleister aan de Maas. Onze tentjes werden opgeslaan in de buurt van de Griend : het epicentrum van het triatlonfestijn. Op vrijdag, vanaf 14h tekenden de meeste NLT’ers al present om door het atletendorp te flaneren en eens te snuisteren bij de vele gadgets die uitgestald waren. De registraties voor de wedstrijden van de kids op zaterdag en de volwassenen op zondag was een verplichte formaliteit die snel werd afgehandeld. Als tweede grootste club die zou deelnemen hadden we om 13h al een afspraak met Bas Diederen – NL pro-atleet die uiteindelijk als derde zou finishen op zondag. We konden een aantal vragen stellen (zie de twitter-account om dit te herbekijken).
Om 16h was er dan de atletenbriefing in het Nederlands zodat ook de kinderen konden meevolgen naar wat er allemaal stond te gebeuren op race-day. De lichtblauwe supporters T-shirts vielen serieus op in de massa ! Na de briefing keerde ieder huiswaarts voor een aperitiefke, wat eten en vroeg tussen de veren. Met uitzondering van de leden van de NLT-delegatie die deelnamen aan de NightRun op vrijdagavond (Aaike, Merel en Sofie D). Op zaterdagmorgen waren enkelen al vroeg paraat om in te zwemmen in de Maas en kort daarna was het de start aan de vele NLT-kids die hun heuse triatlon mochten afwerken inclusief een zwempartij in de Maas. Hun start was van hetzelfde ponton waar daags nadien 1.500 atleten te water zouden gaan. Jammer genoeg werden de wedstrijd-reeksen afgelegd in aanhoudende regenbuien. Er werden prachtige resultaten neergezet door de vele atleetjes.
In de namiddag voor de wedstrijddag moeten alle fietsen inclusief de zakken voor T1 en T2 (transitie van zwem naar fiets en daarna transitie naar het lopen) ingecheckt worden. Het is iedere keer goed nadenken wat je wanneer juist nodig hebt. Daarna nog eens goed oriënteren waar je alles netjes hebt weggezet en –gehangen, de chip ophalen, een foto’tje met de collega-atleten. Op zaterdagavond de obligate pasta en vroeg onder de lakens voor een korte en onrustige nacht. Alhoewel, het leek er toch op dat de meeste onder ons er vooral heel veel zin in hadden en er heerste dus veeleer een ontspannen sfeer.
Op zondagmorgen rinkelde de meeste wekkers reeds rond 4h30-5h en begon het al whatsappjes te regenen. Gelukkig was dat voor de zondag de enige neerslag en zou het verder een prachtige dag worden ! Rond 6h ’s morgens was het al een drukte van jewelste in de wisselzone. De meeste kindjes hadden kleine oogjes nadat de haan hen zo vroeg uit bed had gekraaid en het zou ook voor hen nog een extra lange dag worden… Rond 6h45 konden we beginnen aanschuiven naar de zwemstart om rond 7h het kanonschot te horen voor de pro-atleten. De age-groupers zouden dan 15’ later in het water mogen in een ‘rolling start’. Je staat in een vak op je geschatte eindtijd voor het eerste deel van je wedstrijd en dan wordt je 1 per 1 in het water gelaten. Dit zorgt ervoor dat je op een zeer ontspannen manier de zwemproef kan afwerken.
Samen met Fré had ik een plaatsje gekozen in het vak tussen 1h en 1h10. In de massa rond de start hadden we Tom niet meer gevonden. Jammer want we wilden dicht bij elkaar starten. Fré startte een paar plaatsen voor mij en na 500m kwam ik naast hem en konden we elkaar in het water nog even toeknikken. Na 1.5km is er een Australian exit op het gouvernementsgebouw en hier stonden een aantal supporters klaar om ons vooruit te schreeuwen ! Daarna opnieuw in het water voor opnieuw 1.5km met de stroom mee. Rond de laatste boei wordt het toch nog even druk en ook woelig om dan tegenstroom te ‘vechten’ richting exit. Speciale vermelding voor de 3 leden van onze delegatie die onder het uur uit het water zijn geklauterd : Michiel DC met de snelste zwemtijd van iedereen (43’) gevolgd door Sofie V en Jari DJ (beide in 57’). Van de individuele atleten had Bjorn de snelste zwemtijd (62’5”).
Hop hop, uit het water en dan zo snel mogelijk richting wisselzone. Het is toch een eindje lopen en er staan dikke rijen supporters om je aan te moedigen. De zak met fietsspullen van het haakje en de tent induiken om te wisselen. Nog een paar felicitaties in het rond strooien naar de mede-atleten en zo snel mogelijk naar de fiets. Ik heb net de helm vastgegespt als Fré de wisseltent binnenspurt (2de keer contact). Eenmaal op de fiets was het nog redelijk fris en de stroken in de bossen en smalle wegjes lagen nog nat en vuil : oppassen geblazen. Na 30km komt Fré me voorbij gestoven en ik kan me nog net rechtop houden ondanks zijn slipstream, “allez, mee !” kon ik nog horen maar toen was hij al bijna uit het zicht (ik wilde nog roepen dat hij nu moest trakteren maar daar had hij duidelijk niet de tijd voor)… De eerste helft van het parcours (2x een lus van 90km) was zeer uitdagend met Berg, Bemelenberg en tenslotte de Halembaye. Maar ook daartussen was het geen meter echt plat en dat was te merken. Op de Halembaye voelde ik me nog even stoer toen ik Fré kon inhalen en hem liet weten dat hij omhoog even snel moest proberen fietsen als omlaag om écht een toptijd neer te zetten. Een minuut later kwam hij me alweer voorbij gestoven. Het tweede gedeelte van de rit is dan over Belgisch grondgebied en is zeer snel met lange stukken langs het Albertkanaal. Opnieuw worden we aangemoedigd door veel NLT-supporters. Een paar korte nijdige nepen om van het kanaal af te geraken en 2 (!) tijdelijke fietsbruggen om drukke wegen te omzeilen. Het mag gezegd dat het – met 550 hoogtemeters per ronde – toch een uitdagend fietsparcours is.
Tijdens de eerste toer wil je je nog een beetje inhouden en rekening houden met wat die dag nog op het programma staat. Tijdens de tweede ronde valt alles dan een beetje in zijn plooi : je kent het parcours, je komt in je ritme en dan is het toch gevaarlijk om niet overmoedig te worden. Genieten, niet vergeten eten en drinken, niet TE hard gaan, zoveel mogelijk genieten van het parcours en de toejuichingen van de supporters. Een speciale vermelding voor de snelste fietstijden waarbij Frederik VDD (5h01) toch nog Fré (5h05) de loef heeft afgestoken. Het is echter minstens evenveel het vermelden waard dat onze ‘wild card’, ‘first timer’ en ‘haantje-de-voorste’ zich volledig aan zijn plan heeft gehouden en een rustige fietsrit heeft afgelegd. Jurgen – “zone 30” – heeft zo een schitterende basis gelegd om van eerste Ironman (2de keer in zijn leven 180km op de fiets en 1ste maal marathon) een waar succes te maken. Qua return-on-investment had hij ons allemaal al zwaar afgetroefd (6 weken trainen – wat zou je je een jaar lang afbeulen), hij loopt bovendien weg met de wildcard (maar heeft wel een zeer mooie geste terug gedaan naar alle andere atleten) en dan maakt hij er nog een volledige all-in van (bij iedere bevoorrading afstappen, piske, pullen vullen, banaantje, sportbar – had hij een rugzak omgegespt dan kwam hij met een jaarvoorraad energy gells terug thuis.
Het laatste stuk van de 178km is het genieten richting wisselzone : 2 van de 3 proeven zitten erop en je bent ruim over de helft van de totale wedstrijdduur. De afsluitende loopproef is echter berucht en hier pas worden de plaatsen gemaakt en worden de atleten gekraakt. Hoe zullen de beentjes reageren na de lange dag, hoe sterk is het kopje om niet toe te geven aan de vermoeidheid en krampen die onvermijdelijk zullen komen. En niet te vergeten de maag : die zal toch ook wat beginnen opspelen na de heerlijke cocktail van zout, zoet, water, sportdrank, bananen, gellekes, powerbars, …
Opnieuw het zakje van de haak, fietsgerief erin en loopmateriaal eruit. Snelle wissel en dan de tent uitlopen : de lopers van de relay-teams staan allemaal te popelen in hun wisselzone, kunnen zich amper bedwingen en roepen hard ‘dat ik me niet moet bezighouden’ (ja Niki ik heb je stem herkend). Ik vlieg de tent uit en voel me 20 man sterk ! Jammer genoeg zou ik dit tempo niet lang volhouden… Juist voor de brug richting parcours zie ik de coach (bedankt om af te komen Steven) die ons nog een hart onder de riem steekt. Net over de brug staat mijn broer en roept dat Fré niet zo ver voor me uit loopt en inderdaad na ongeveer 8km is er een keerpunt en kom ik zeer dichtbij. Het verschil is maximum 500m. De extra aanmoediging “als je blijft lopen haal je me in” mocht niet baten. Als… Bovendien zou hij zich zo niet gewonnen geven (geen cadeaus !) en ik zie het verschil tussen ons weer groter worden.
Vanaf km 15 moet ik een eerste keer een paar stapjes wandelen (“kort” hou ik mezelf voor) maar het beste was duidelijk van de soep. Iedere keer ik begon te lopen kon ik onmiddellijk mijn tempo weer vinden en de atleten die me net voorbijliepen weer inhalen, maar het waren telkens korte loopstukjes afgewisseld met een (snelle) wandelpas. Gelukkig stonden de supporters ruim verspreid over het parcours (4 looprondes door het stadscentrum) en was ik verplicht om ook grote delen te lopen. De hollanders zijn berucht voor ambiance op en langs het parcours en het was werkelijk genieten van tent naar tent met harde muziek, alcohol en zotte supporters. Op het parcours kom je verschillende keren in contact met de lopers die in de andere richting lopen en dit versterkt het clubgevoel nog meer ! Al heel snel zien we de andere lopers die op het parcours zijn gekomen en kruis ik verschillende keren Tom (high5 !), Raf (high5!), Bjorn (high5!), Lorenzo (high5!), Pieter (high5!) – het is duidelijk wie de voedingssponsor van de dag is. Amai, wat is dat lopen lastig voor de armen.
De relay-lopers Michiel en Niki komen er al snel voorbijgelopen en dan begin ik af te tellen hoe lang het zal duren vooraleer Major Tom me zal inhalen. Ik begin af te meten op mijn uurwerk in hoeveel tijd ik de laatste 18-17-16-15km zal afleggen. Als het niet lastig was zouden ze het ‘voetbal’ noemen herinner ik me de whatsapp die Lorenzo een tijdje eerder doorstuurde. Als ik nog 4km moet lopen/stappen/strompelen kom ik in volgorde (en binnen de honderd meter van elkaar Raf, Bjorn en Tom tegen. Hola ! Blijkbaar zijn er nog die het moeilijk hebben. Dat gaf me dan toch nog voldoende vleugel(tje)s om naar de finish te spurten en met een schitterend gevoel over de meet te komen. . Op 2km van de meet kom ik nog voorbij Hilde die – met een brace om haar knie (geteisterd door meniscusprobleem) – de 42km heeft afgelegd : dikke chapeau ! De snelste marathontijden van de dag zijn voor Niki (3h05) en Michiel (3h17 tijdens marathondebuut) op een lastig parcours. Lotje zette de snelste marathontijd neer van de relay-dames en kwam in 3h43 over de meet (met gescheurde ligamenten in haar rechtervoet van 3 dagen eerder van de trap te donderen – niet gejaagd hoor).
Fré wordt de long distance kampioen van NLT met een 9de plaats in zijn agegroup en een totale tijd van 9h44.
De dag erna is het ruw ontwaken : pijnlijke gewrichten en spieren, blij en tegelijkertijd een beetje verdrietig dat het voorbij is. Iedereen met een goed gevoel : met 25 (Jeroen heeft in laatste instantie moeten afhaken na een spijtig fietsongeval, maar dank om keihard te supporteren : “geen cola !”) over de meet komen in een supertijd en zonder materiaalpech. Een speciale vermelding voor de massa’s supergemotiveerde supporters. Als er prijzen zouden zijn voor overenthousiasme hadden jullie deze zeker in ontvangst mogen nemen. Bovendien nog een eervolle vermelding voor de club want we hebben de derde plaats veroverd en daarmee een slot voor de 70.3 in Barcelona voor triclubs. Meer nieuws hierover zal nog volgen.
Er wordt nog een Maastricht afterparty in het NLThouse in elkaar gebokst (hou de website in de gaten). Hierbij mag er al eens luidop gedroomd worden van een eventuele deelname aan de halve of volledige afstand op de Ironman Vichy. Wat Jurgen in 6 weken kan klaarspelen kunnen jullie zeker in 11 maanden : dus geen excuses à la ik heb geen zwembrevet of ik heb nog steunwielekes of mijn sportschoenen zijn net versleten…
Zet maar in de agenda : Vichy 70.3 op 21/7/2018 of de Ironman 140.6 op 22/7/2018.
Anything is possible !
Chris Deleerssnyder