Eindelijk was het zover, na mijn deelname in 2018 wist ik al hier kom ik terug . In het Zwitserse Zofingen wordt al jaren het gekende WK duathlon lange afstand gegeven. 10km lopen -150 km fietsen en 30km lopen .
In de winter van 2019 heb ik ook Steven en Michiel zot genoeg gekregen voor dit samen eens te doen , maar door de gekende covid werd ook deze wedstrijd driemaal van datum verzet.
De zaterdag alle weersites 37 keer controleren, nog eventjes geloofden wij het zal toch niet geheel de dag regen…helaas .
Om 8 u op wandel naar de check in was het al van dat , de hemelsluizen gingen open.
Het werd al schuilen voor toch nog wat droog te blijven, van opwarmen kwam er niet veel in huis, amper 5 min wat loslopen op een kort afgezette strook . We keken alle drie naar elkaar en ik zei 30 a 40 procent haalt hier het einde .Gelukkig had ik deze week nog een transparant windjasje aangeschaft. De kledij van u land moet in principe steeds zichtbaar zijn. Het werd een wat iets hectische rollingstart , normaal per agegroup maar door de hevige regen werd het gewoon aanschuiven en hup om de 15 sec met drie weg. Als start 1,5 km een helling oplopen met een te flauwe opwarming niet evident . Gelukkig merkte iemand op dat mijn windvest al uit mijn trisuit gevallen was , vlug terug gelopen . later zal blijken dat dit mijn redding was. In de afdalingen kwamen de gekende krampen al op, dan maar wat gas minderen. 2 ronden van 5 km vrij fris afgewerkt (weliswaar iets te traag volgens mij maar door de blessures dit jaar te weinig kunnen lopen ) na een goeie 43 min de wissel in als 78ste overal en 14 agegrouper . De keuze gemaakt van windvest en handschoenen aan te doen bij dit weer , tijdens de eerste ronde fietsen van 50km kreeg ik het gevoel niet te kunnen doorademen met die windvest en was het watergieten veranderd naar lichte regen, jas af dan maar . maar tijdens de eerste afdaling werd het mij al duidelijk doe hem maar weer aan . Ze dachten hierboven van tactiek te veranderen, de sluizen volledig open met een mengeling van hagel . Dit werd het weer voor de rest van de dag met alle gevolgen. Drie ronden van 50 km goed voor 2100 hoogtemeters . Proberen de knop om te draaien en liggen sturen zoals ze zeggen, constant eten en drinken ook al heb je het gevoel dat je onder de douche staat met koud water. Hier en daar begon ik atleten te zien kraken , gewikkeld in dekens , in auto’s kruipen of volledig onderkoeld de ziekenwagen binnen.
Zelfs de koploopster bij de vrouwen kraakte onder de constante regen en hagel, ook bij elite gingen er zeer veel uit. De tweede lus van het parcours was ideaal voor mij 53×12 en kletsen , op dit stuk maakte ik heel veel goed en van stilvallen was geen sprake anders bevroor je. Toch een tandje moeten terugschakelen want mijn benen kleurden paars en trokken samen van de kramp. Het werd niet de fysieke vermoeidheid maar het mentale en het lichaam die zichzelf halt riep terwijl mijn hoofd zei blijven gaan niet plooien . Hier kom je niet voor naar Zwitserland.
Fietsen afgewerkt in +/- gelijk tempo , van 78 ste naar 33ste plaats en 6 de agegrouper opgeschoven. De wissel binnen onder de aanmoedigingen van vrouw, kids en supporters . ook voor zij werd dit een lange dag in dit weer .
Vlug een afgevaardigde gevraagd mag ik mij daar onder dat partytentje wat verkleden, 8 min deed ik erover…. 2 plaatsen verkloot maar ik kreeg mijn schoenen niet dicht, mijn chip niet meer aan ,mijn handen waren bevroren gelukkig heeft de afgevaardige mij geholpen mijn rits te open op de rug zodat ik een verse craft kon aandoen en droge kousen dit was belangrijk voor de laatste run te overleven. Bij de briefing de dag ervoor werd gemeld dat de 30km er 25 ging zijn maar dat het platte stadsgedeelte er volledig uit is en dat het 90 procent offroad is en geen meter vlak 700 hm als dessert. Eigenlijk gewoon een trailke van 25 km nog keer lopen. De eerste ronde volledig al lopend afgewerkt maar vanaf de tweede ronde moest ook ik op de te steile stukken af en toe stappen . Het moteurke gewoon laten draaien en op tijd tanken , de bevoorradingen waren super georganiseerd. Eindelijk de laatste ronde in en weten ik ga het halen . de uitslag werd door den duur bijzaak in mijne kop en ik wou gewoon finishen. Lopen afgewerkt in 2u18 .De meet in het zicht tempo wat laten zakken en genieten . Eens over meet werd het zwart en deden ze hier boven nog keer het licht uit ook . Blijkbaar hadden ze mij al vast voor ik het zelf wist, de koude had me al een tijdje te pakken en nu zei het lichaam waarschijnlijk t’is genoeg. Ik was niet de enige 1 op 3 die aankwamen wisten niet hoe of waar ze waren. Een half uurtje onder de dekens en warme drank doet wonderen , ik lag daar niet alleen.
Uiteindelijk 35 ste overal en 6de in mijn agegroup 45-49 jaar in 7u48 , dit werd de zwaarste editie ooit in 32 jaar slecht 102 haalden de eindmeet . Waaronder ook Steven en Michiel, blij dat we dit alle drie tot een goed einde brachten. De hel was zwaar in 2019 maar dit was nog een stapje verder door de afdalingen boven de 60per uur en je lichaam zo afkoelt.
Next Challenge De Hel van Kasterlee, doel de zwaarste weg duathlon en de zwaartste cross duathlon in 1 jaar .
Frederik Vandendriessche