Hoe gaat dat met die toffe ideetjes… die ontstaan meestal op een onbewaakt moment wanneer de volle reikwijdte van de beslissing nog niet helemaal volledig is doorgedrongen. En dit was er uiteraard ook zo eentje.

Zaterdagnamiddag vertrokken 6 NLT’ers in 3 auto’s richting Wavre. Plaats van bestemming was een prachtige B&B in dezelfde straat van premier Charles Michel. Dikke luxe en dat mag wel eens. Een ruim assortiment streekbieren waarin Foeke, Bert, Jurgen, Koen, Fré en ikzelf wel onze gading konden vinden. We hadden dan ook veel tactische zaken te bespreken voor de zondag.

De gastvrouw en –heer deden hun opperste best om het ons naar de zin te maken en stonden er bij deze pogingen op om ons in het Nederlands te woord te staan. En zo leerden we meer dan we eigenlijk wilden weten. De eerste vakantieliefde van onze kotbazin was van Kortrijk, op school hebben ze allebei geleerd van skild en friend en na de maaltijd zouden we nog een wiete vrrouw  (huig-r) nemen. Onze jonge lieden Foeke en Bert zagen het al helemaal zitten.

Een supergezellige avond en een zeer lekkere pasta werden doorgespoeld met 2 flessen wijn. Jullie vragen jullie wellicht af wat ons bezielde met om zoveel alcohol te nuttigen als we daags nadien een etmaal op de fiets mogen doorbrengen. Welnu, we hadden onze kamers al kunnen bezichtigen. Het zou een zeer romantische nacht worden in de dubbele bedjes met knusse kussentjes en gedimde nachtlampjes. Gelukkig stond de wekker al om 4h15.

Het startschot van de Epic wordt gegeven om 6h en we moeten ’s morgens nog stapelen, stapelen, stapelen, het toilet bezoeken en ook nog de nummers ophalen en laatste materiaalcheck doen. Ondertussen hadden we al vernomen dat er van de 80 deelnemers ongeveer de helft hun nummerplaatje voor de 200 hadden ingeruild voor de 100km. Het zou waarachtig een episch event zijn. De schattingen van eindtijden lopen wat uiteen maar dat het een lange dag zou worden was wel zeker.

Om 6h stipt rijden we onder de boog het grote niets in. De eerste 3 km gaan in het pikdonker steil omhoog. Daarna duiken we het veld in en daar zouden we het grootste deel van de dag doorbrengen. Het is wat wennen om in het donker te rijden maar gelukkig hadden we ons materiaal grondig kunnen uittesten op het NLT-weekend in de Ardennen vorig weekend (dank u Natje om hier uw nek voor uit te steken). Gelukkig rij je nooit echt alleen en met de vele lichtjes rondom jou valt het eigenlijk goed mee. Na 10km een eerste afdaling waar het wat hobbelt en we zitten helemaal in het strijdgewoel. In het donker is het wat moeilijk om elkaar terug te vinden en Bert, Fré en ikzelf rijden samen.

Om 7h56 draaien we de eerste bevoorradingspost op en besluiten we om te wachten tot maximum 8h30 op de anderen. Om 8h30 beslissen we om te bellen waar ze zitten en we horen dat ze er zo goed als zijn. We halen wat wafels en brownies op zodat ze niet van de fiets af moeten en we samen de tocht kunnen verderzetten. Met zijn zessen leggen de volgende 65km af van een machtig mooi parcours met lange steile hellingen en lange technische afdalingen. Een plezier van begin tot eind, maar na het eind begon het allemaal opnieuw.

De organisatie heeft hard gewerkt om 2 lussen van 100km uit te tekenen : één ten zuiden van Brussel en één ten noorden. Echter een overijverige boswachter heeft roet in het eten gestrooid en zijn veto uitgesproken over een – eerder goedgekeurd – traject. Hierdoor werd beslist om de zuidlus 2x te rijden. Het commentaar van de wedstrijdorganisatie : positief want deze lus is de mooiste, negatief want deze lus is de zwaarste. En met meer dan 1700 hoogtemeters is dat niet overdreven. De eerste ontgoocheling maakt snel plaats voor wat optimisme : we vertrekken en komen aan in het donker, dus dat wil zeggen dat we zowel het eerste als laatste deel 1x in het duister en 1x overdag zouden rijden. Bovendien zou je bij een tweede passage ook op de technische afdalingen sneller kunnen gaan. Maar het allerbelangrijkse is natuurlijk dat dit de beste dag van 2019 zou worden !

Dus na de eerste lus spreken we af dat we ons zullen opsplitsen in duo’s waarbij Koen en Jurgen een koppel zou vormen, Foeke en Bert zouden samen rijden en Fré en ikzelf zouden ook een eigen tempo zoeken. Nadat we elk als koppel het bed gedeeld hadden die nacht leek de keuze redelijk voor de hand te liggen. De eerste etappe hadden we in 7h15 afgelegd en het streefdoel was een negatieve split om zoveel als mogelijk van de 2^de lus ook in daglicht te kunnen rijden.

Fré en ik leggen er al snel de pees op en de eerste 21km haspelen we af in 1 uur. Maar daarna voelen we wel de meters in de beentjes en laten we het tempo wat zakken. Aan km 30 bellen we naar de dames dat ze best met de auto vertrekken als ze ons willen ontmoeten aan de bevoorrading van de 160km. Net wanneer we een uur of 2 later willen afdraaien naar de ravito zien we Natje, Nancy en Lotje om ons vooruit te schreeuwen…wat we uiteraard niet doen maar netjes stoppen voor een zoen. We nemen nog een uitgebreide bevoorrading want ook de laatste 40km zou nog lastig worden.

We wuiven de dames uit die de andere duo’s zouden opwachten en beginnen aan het laatste deel. Het tempo blijft hoog en het materiaal ziet af. Na 164km hebben we voor het eerst dit weekend pech en onmiddellijk dubbele pech : onherstelbare schade. De achterderailleur van Fré is gewoon afgekraakt. Optimist en pragmatisch als we zijn maken we er het beste van : na 164km is het beste moment waarop dit kan gebeuren. Dicht bij de vrouwen dus daar zal Fré goed opgevangen worden en nadat er toch al een serieuze dag en een respectabele afstand reeds afgelegd.

Ik ben wel mijn ‘compagnon de route’ kwijt… onderweg pik ik nog verschillende mtb’ers op maar grote gaten tussen de ontmoetingen. Rond 18h30 begint het dan echt wel donker te worden, maar ik had de 1500 lumen stuurlamp geleend van mijn broer en het leek wel alsof het bos in brand stond. De tweede lus kon ik uiteindelijk in 5h43 afleggen en was blij om de supporters en Fré te zien aan de aankomst. Daarna was het wachten op de volgende duo’s die weldra zouden arriveren.

Foeke en Bert kwamen over de meet om 20h24. Moe en zeer voldaan met de heldentocht ! Om 21h was het dan de beurt aan Jurgen en Koen om onder de finishboog te rijden. Mentaal even zwaar als fysiek. Het doet weeral dromen van volgende doelekes. Wie weet, de Hel van Kasterlee ?

Chris Deleersnyder