Sinds ruime tijd kijk ik met veel respect naar sport/vrienden die een volledige triatlon doen. Voor mij is dit de ultieme droom die ik ooit in mijn triatlon carrière zou moeten verwezenlijken.
Vandaar dat ik de koe bij de horens heb gevat. In september 2014 had ik eens gepolst bij Steven of dit wel haalbaar zou zijn voor iemand die nog nooit een marathon had gelopen en 1 x heeft deelgenomen aan een halve triatlon. Steven zag het volledig zitten. Na mijn Laos-reisje ben ik begonnen aan de voorbereidingen.
In mijn voorbereidingsavontuur ik heb van alles getrotseerd: de vrieskou, de energiedipjes, het gevoel dat je met vierkante wielen aan het fietsen bent, de onzekere momenten waar je aan alles begint te twijfelen. Met behulp van mijn vriendin, de coach, vrienden en familie ben ik er steeds doorgekomen.
De dag van de wedstrijd was ik iets minder gestrest door het groepsgevoel van de aanwezige NLT’ers, familie en vriendin die aanwezig waren.
Al gauw klonk het startschot, Man wat is 3800 meter zwemmen lang!!! Aan mijn pas uitgevonden tactiek had ik niet veel aan. Ik zwom van de ene zwemmer naar de andere (zigzag dus) waardoor ik het juiste tempo niet vinden.
Uiteindelijk loonde het vroege opstaan om de zwemtrainingen van Johan mee te volgen en kwam ik met een goed gevoel uit het water.
Ik ging voor een vlotte wissel en algauw was ik vertrokken voor het fietsen, ik had een goed gevoel en ik liep voor op mijn schema, ik voelde mij super!!! Er was zelfs een oude bekende (JP) die ons kwam aanmoedigen. Beetje heimwee JP?
De tweede ronde kon ik mijn tempo mooi onderhouden, de glimlach bleef. Maar de wind begon nog harder te waaien, gevolgd door grote regendruppels en op de koop toe begon het te hagelen. Damn dat deed pijn, de straten stonden volledig onder water. Recht blijven was de boodschap. Jammer genoeg is mijn Fietsmaotje (Vinnie) gevallen en heeft hij de wedstrijd moeten staken.
Toen het wat minder begon te regenen ben ik een eerste keer lek gereden, shit !!! In pitstop stijl heb ik een nieuwe band erop gelegd maar een half uur later was het terug van dadde L, ik reed een tweede keer lek! Deze keer had mijn pitstop stijl minder succes bij het opblazen van mijn band brak sepappe af, putain !! Waarom had ik géén 3 bandjes meengenomen? Maar een vriendelijke franse man stopte mij een bandje toen en plots verscheen de mijn glimlach terug op mijn gezicht J
Maar de goden waren mij niet zo gunstig gezind, het bandje dat ik had gekregen was eentje met een kleine sepappe waardoor ik mijn band niet kon oppompen. Op dat moment zag ik alles voorbij gaan en liet ik heel eventjes het kopke hangen. Ik heb mij als een landloper onder een brug gezet totaal radeloos. In de verte zag ik een seingever vol goeie moed stapte ik erop af. Toen ik er naar toe wandelde had zag ik mijn vele opofferingen de revue passeren, zo wou ik niet eindigen. Ik ben terug op mijn fiets gesprongen en met mijn lekke band heb ik de laatste 21 km’s gefietst op de gladde wegen van Gravelines.
Terug aangekomen ging ik voor een vlotte wissel. Met stramme benen ben ik aan het lopen, na de eerste ronde stond er een leuke verrassing op me te wachten, De coach (Steven), Lorenzo en Bjorn waren langs gekomen om te supporteren. Wat een leuke verrassing naar het einde toe kreeg ik af en toe een dipje maar gesteund door de vele aanmoedigingen van familie, vrienden kwam ik met de glimlach over de eindstreep.
Uiteindelijk waren we met 7 chtri’s 4 volledige (Vinnie, Kevin, Fré en mezelf) en 3 halve (Pascal, Steven VD en Simon)
Absolute uitblinker was Fré, hij kwam als 6de over de eindstreep.
Vanavond ga ik genieten van een Blauwe Chimay, want na zo’n prestatie mag je toch nog eens extra genieten.
Jeffry Vanhoucke
Volledige triatlon
- Ares Frederic: 09:28:57
- Vanhoucke Jeffry: 11:42:47
- Huysentruyt Kevin: 13:02:05
- Cottem Vincent: opgave na valpartij.
Halve triatlon
- Callewaert Simon: 05:36:09
- Van Dessel Steven: 05:36:45
- Loncke Pascal: 05:44:19