Het jaar 2000. Een magisch cijfer waarbij velen terug hun goeie voornemens kenbaar maken. Ikzelf was er ook één van. Inderdaad, ooit in mijn leven zou ik eens een ¼ triatlon willen verwezenlijken. De jaren vliegen voorbij en door het drukke werk worden goeie voornemens uitvoeren een uitzondering tot …… .
Oktober 2012, ik verneem dat er via een club uit Avelgem ( NLT genoemd ) een uiteenzetting wordt gegeven i.v.m. deze sport. Uit interesse ga ik erop af om toch men eerste informatie op te slaan omtrent deze. Na de uiteenzetting ga ik enkele vragen stellen aan de voorzitter, daar ik een antwoord wilde op de vraag of er een mogelijkheid was, zo niet het een utopie was om mijn 13-jarige droom te verwezenlijken. Met enige voorzichtigheid ( laat ons zeggen beleeft rond de pot draaien ) krijg ik antwoord op al men vragen tot…. Er een lid van de club ook interesse toont in mijn droom en zich, in het gesprek mengt. Toch voel ik van deze enig weerwerk daar er na een tijdje de opmerking komt van “ denk je nu echt dat je dat zal kunnen na 7 maanden, er is meer voor nodig dan gewoon maar efkes te trainen hoor, ’t zal niet lang duren vooraleer je gekraakt en gebroken bent “. Deze woorden klinken me als muziek in de oren want ik ben een VDB-er ( een Van Den Berghe – er ). Wij laten ons niet kelderen door woorden van een ander want wij zijn doorzetters om ons doel te behalen.
Uiteindelijk vat ik de koe bij de horens en start ik in November 2012 met ‘ start to crawl ‘ in Avelgem en Zwevegem. Een zeer leuke ervaring en ik leer er ECHT zwemmen in een aangename sfeer met als extra motivatie het clublid die ik daar ook regelmatig zie. Meer en meer geloof ik erin om ooit ( streefdatum 07/07/2013 ) een ¼ triatlon uit te lopen.Trainen, trainen en trainen…… waarbij ‘ start to run ‘ via de club mij ook veel ervaring en genut geeft tot……
07/07/2013….. de dag van de waarheid. Samen met een vriend staan we aan de start van onze eerste ¼ triatlon in Kortrijk. Warm weer en blijkbaar een loodzwaar parcours staat ons te wachten. Na het zwemmen krijg ik weliswaar krampen, maar na enkele minuten ben ik toch de fiets op, waarbij ik op mijn eigen tempo, redelijk gemakkelijk, de wisselzone haal om te starten, met het voor mij, loodzware loopparcours. Na de eerste ronde tolt het woord ‘ opgeven’ door men hoofd, maar het beetje verstand dat nog helder kan denken zegt mij dat dit niet aan de orde is. Ik fluister mezelf continu in…. karakter tonen verdomme, doordoen. Door de supporters van de club langs de weg, mijn echtgenote en dochter die me aanmoedigen, denkend aan jullie en de zwemtrainers voor wat ze me allemaal bijgebracht hebben, put ik enorm veel moed waarbij elke loodzware meter terug een meter dichter bij de zege is. De laatste 100 loodzware meters sleur ik men lichaam naar de finish, wetende dat de overwinning ‘ het over de meet komen’ mijn doel was en ik het zal halen. Er spookt van alles door men hoofd en de emoties nemen men hele lichaam in beslag. Eindelijk…. met de handen in de lucht, vol van voldoening, lopende over de aankomstlijn, ervaar ik het genot van het finishen. Men eerste ¼ triatlon zit erop en door de vreugde zijn alle pijn en ‘opgeefwoorden ‘ teniet gedaan en vergeten.
Ik heb het gehaald !!!!!!!
Daarvoor wil ik jullie en het ganse team bedanken voor de steun en ervaring die ik gekregen heb, want ja, ikzelf heb het voor 50% gedaan, die andere 25% door mijn gezin, maar vooral het ¼ deel van jullie, de trainers en de clubleden en supporters.
Nogmaals bedankt, Van Den Berghe Danny