Ik hoorde dat mijn zus Isabel, samen met Ruben, Dagmar (de vriendin van Ruben) en Raf de marathon van Rotterdam zou lopen.  Samen met Ilke en Jochen zou ik supporteren.  Maar toen begon het bij mij ook te kriebelen… ik ben 50 jaar… zou ook wel graag eens een marathon lopen… nu of nooit… durven of toch maar niet…  Ik ga de uitdaging aan en schrijf me in.

Zoals iedereen me kent (dramaqueen, en stresskip) ging ik overal en bij iedereen ten rade.  Sommigen hadden twijfels over mijn deelname, is dit wel haalbaar na een gastric bypass?  Zelf heb ik er ook met momenten aan getwijfeld maar ik omring me door professionele mensen;  RSport-coach (onze zoon Ruben 😉 ) voor de trainingen en Britt Lambrecht van Vitori om mij bij te staan met voedingsadvies.

Trainen voor de marathon staat gelijk aan vele uren alleen trainen, los van de trainingen van NLT en dit is voor mij wel een hele grote aanpassing.  Doorbijten is de boodschap en ik ga er dan ook voor.

De marathon van Rotterdam komt dichterbij eerst hebben we nog  de paasstage van NLT en Flamme Rouge te Mallorca en dit wil ik voor geen geld ter wereld missen, ook al is dit niet het ideale moment in de voorbereiding.  Om alle spieren los te maken na deze training ga ik nog eens naar Marc Vandepoel voor een sportmassage.

Dan is het zover…zaterdag 13 april, we vertrekken richting Rotterdam en bij het aankomen op de kamer zie ik dat ik mijn waterloopzak met alle voeding vergeten ben!  De paniek slaat toe, ik ween en weet me geen raad.  Gelukkig blijven de mensen rondom mij heel rustig en kan Ruben me wel kalmeren.  Alles is te koop, dus wij op weg maar niet alles is nog voorhanden.. Sana volledig uitverkocht…   Dan maar overschakelen op iets ETIXX, de twijfel blijft wel knagen “ga ik die producten wel kunnen verteren?”  maar ook hier zorgen de mensen rondom mij voor de rust (waarvoor heel erg bedankt 😉 en tegelijk ook een sorry voor de paniekaanval )

Na een goede nachtrust was het zover,  ik neem mijn ontbijt en maak me klaar om samen met de anderen te vertrekken.  Na enkele plasstops gaan we uit elkaar en wandel ik naar mijn startvak.  De klok tikt verder, we mogen bijna starten. Lee Towers (onderweg een high five gedaan met hem) zong voor de laatste maal ‘you’ll never walk alone”, iedereen zong mee.  Wat een emoties!  Onmiddellijk daarna werd er 1 minuut stilte gehouden voor Kelvin Kiptum.  Ongelooflijk hoe oorverdovend stil het werd rondom mij, dit was echt een kippenvel moment.

Het was zover, na het horen van het startschot had ik nog even tijd, nog een gelleke en spanning alom tot ik ook mag vertrekken. Ik loop over de Erasmusbrug, wat een massa volk en ik word aangemoedigd door ongekende mensen! Zo emotioneel was ik nog nooit, echt pakkend.

De start gaat vlot maar na 5 km zag ik al mensen wandelen, ik denk aan de tips die ik vooraf hoorde “2x 21 km (Niki), 4×10 km en een duwke,…”  ik loop op mijn tempo verder.

Kilometer 34… een videoboodschap van dochter Ilke.  Wat doet dit deugd, heel wat emoties steken opnieuw de kop op en het wordt zwaar voor mij.  Mensen rondom mij hebben het ook zwaar en wandelen.  Ik denk aan de woorden van Ruben, trager lopen in plaats van wandelen mama.  Maar toch knakt er iets in mij en stop ik met lopen.  Ik neem hier wel de tijd om ook nog wat te eten.  Door de aanmoedigingen van de supporters langs de weg start ik terug met lopen.  De laatste 2 km… wat een massa volk staat er hier toch, dit is ongelooflijk en onbeschrijflijk.  De eindmeet is er!!  De lach, de vuist, de high-five, het gevoel van het halen van de eindstreep is fantastisch!

De eindstreep voorbij… stoppen met lopen…. Wat voelt dat raar!!  De tranen en gemengde gevoelens steken de kop op ‘YES I DID IT’ en Tju, net meer dan 5 uren, had ik maar niet gewandeld”

Medaille gaan ophalen, nog een plasstop en ik voel dat het wandelen lastiger wordt.  Op het moment dat ik mijn gsm wil zoeken, komt mijn zus me tegemoet en staat iedereen me op te wachten.  Heel veel emoties.

Raf die me opnieuw bevestigt: “je kan veel meer dan je van jezelf denkt!”  Maar ik denk en zeg ‘dit doe ik nooit meer, dit vraagt teveel van mijn lichaam.’

Nu we een weekje verder zijn, twijfel ik opnieuw, zou ik het nog eens aandurven?  We zien wel, tijd brengt raad.  Nu eerst ploegentriatlon Viersel, de clubwedstrijd in Zwevegem, de kwarttriatlon in Lommel en hier en daar nog een trio triatlon afwerken.  Ik blijf ervoor gaan… wat een wending nam mijn leven, ongelooflijk trots op mezelf.

Eveline