Meedoen aan een Ironman ! Waarom doet een mens zich dit aan ? Die vraag stel ik mij iedere keer voor de start van de wedstrijd. Na het bereiken van de finish weet je het echter maar al te goed : een super en meer dan voldaan gevoel na de vele maanden van voorbereiding. (dat ik te traag geworden ben voor sprint en kwartafstanden was eigenlijk ook een goed antwoord)
Dit jaar had ik voor de wedstrijd in Vitoria-Gasteiz gekozen. Vitoria wie? Eerlijk gezegd zei die naam mij eigenlijk ook niets. Vitoria is de hoofdstad van het Baskenland en ligt zowat een 50 tal kilometer onder Bilbao. Het is een redelijk grote en drukke industriestad (maar met een mooi centrum) maar ligt in een prachtige streek met mooie natuur. Mijn keuze voor Vitoria werd vooral gemaakt op basis van de wedstrijddatum en de mooie beelden op de website.
De dagen voor de wedstrijd op zich zijn meestal wel goedgevuld. De officiële verplichtingen zoals inschrijving, briefing, … gebeurde op Spaans tempo (wij hebben tijd, jullie dan ook maar). Komt daarbij ook dat er 2 wisselzones waren en je in beide moest inchecken. De 1st wisselzone, waar de zwemstart was, lag op zowat 25 kilometer van Vitoria, de 2de wisselzone was in het centrum van Vitoria. Naast deze verplichtingen kwam ook nog wat tijd voor wat lichte trainingen.
En dan de wedstrijddag zelf. Het weer was ons alleszins al beter gezind dan de dagen ervoor. Na dagen van subtropische temperaturen had het tijdens de nacht geregend en daalde het kwik met enkele graden. Hierdoor kwam o.a. de watertemperatuur onder de limiettemperatuur en werd het een wetsuit race. Eerst wel nog een stressmomentje toen mijn computer alle medewerking weigerde. Gelukkig kon Norah mij depanneren met haar Polar en een spoedcursus hoe er mee te werken.
Om 8u30 werd de wedstrijd voor de age-groups via een rolling start op gang geschoten. Een redelijk laat aanvangsuur wel, maar dit was zo bepaald omdat anders door de mist boven het water ’s morgens vroeg de boeien niet zichtbaar zouden zijn. Ik had mij achteraan de startbox van 60 minuten gezet en kon vrij snel starten. De eerste honderden meters deden mij onmiddellijk denken aan de Gavers. Ook in het stuwmeer was er van dat lang gras. De dagen ervoor was dit afge’reden’ maar veel van dat gras dobberde nog rond op het water. Af en toe wat gras van je mond, gezicht en handen verwijderen was dus nodig. Na 60 minuten en een handvol seconden kon ik het water verlaten. Het liep goed.
De wissel was ietsje minder vlot. Bij het uittrekken van het pak een ietwat verkeerde beweging gedaan waardoor ik een lichte kramp kreeg in de bil (gelukkig had je blijkbaar die spier niet nodig bij het fietsen, want echt last had ik er niet van) Na een korte sanitaire stop en mijn fanatieke fanclub (Petra, Marcin en Norah) te hebben uitgewuifd kon ik op mijn fiets springen.
Het parcours bestond uit 2 grote ronden van 73 km en een kortere ronde van 34 km. Voor iemand die de Belgische wegen en fietspaden gewoon is, zijn de Spaanse wegen gewoon een droom. In België vind je tussen de putten soms nog een stukje goede weg, in Spanje moet je al zoeken om een minuscuul putje te vinden. Het decor was met momenten fantastisch mooi : rijden op een continu glooiend parcours tussen de ‘fields of gold’ (graanvelden), ooievaars en roofvogels die boven je hoofd cirkelen, 3x langs het prachtige stuwmeer, … Dat de zon ondertussen feller begon te stralen deerde op dat moment niet (nadien wel toen ik na de wedstrijd mijn tripak uitdeed en er een knalrood marcelleke tevoorschijn kwam). Ook de wind kwam meer en meer opzetten, maar gezien het om een ronde ging, was die op het ene moment mooi in het voordeel en het andere in het nadeel. Op een bepaald moment wel een mooi schouwspel in de velden toen een windhoosje het afgereden hooi in een cirkelbeweging liet omhoog dwarrelen. Na 5u11 genieten reed ik T2 binnen en kon aan het laatste stuk beginnen, de marathon.
Dit was een echt stadsparcours met de nodige bochten, passages door parken en o.a. een lange straat waar we 2x heen en terug moesten door lopen. De organisatie was er wel in geslaagd veel schaduwrijke stukken in te lassen. Ook de bevoorrading om de 2,5 km was perfect. Overal langs het parcours duizenden mensen die je continu bleven toeschreeuwen : “Vamos” , “ Venga” en “Animo”. Nog nooit zo’n enthousiasme gezien op een triatlonwedstrijd. Dit werkte dan ook enorm motiverend. Ik slaagde er redelijk in mijn tempo continu aan te houden. De laatste kilometer probeerde ik het tempo nog wat op te trekken, maar er begonnen snel andere dingen (spieren) te trekken waardoor ik mijn gedacht snel mocht laten varen. Na 3u25 was dan eindelijk de boog in zicht en kon ik de armen in de lucht steken en een oerkreet uitschreeuwen.
Eindtijd : 9u45 (personal best) Achtste in mijn categorie op 210 starters en 198 finishers. Een resultaat waar ik nooit had van durven dromen en een mooi afscheid van de lange afstand. De vele lange trainingen waren dus niet voor niets geweest.
Bedankt voor de vele berichtjes vanuit het thuisfront.
Speciale dank wel aan de coach, maar vooral aan Petra en de kids voor het vele geduld tijdens de lange voorbereiding en het supporteren. Zonder hun steun was mij dit nooit gelukt.
Vincent Cottem