Ei ! Mijn papa is wel sneller dan Mega Toby hé !!
Zondagmiddag 18 augustus kwam ik net na een andere Belg over de finish in de KMD Ironman Copenhagen. Samen met hem kwam ik in gesprek met nog een Belg en hij liet vallen dat er ook een Louis Talpe meedeed uit Roeselare. Aangezien mijn broer in die club zit zou ik het pakje van TTR zeker hebben herkend (ik zag wel Capino, Izegem, SP&O, … dus redelijk wat gasten vanuit ons kleine Belgenlandje aan de start). Pas 2 dagen later liet ik de naam vallen tijdens het avondeten met het gezin en vielen de puzzelstukjes in elkaar. Het bleek dat ik Louis ‘mijn lichaam is een tempel’ Talpe had ingehaald in de afsluitende marathon…
Maar dat is eerder het einde van het verhaal en ik start mijn relaas beter met het begin.
Na de IM Maastricht van vorig jaar – waar we met tientallen NLT’ers aan de start kwamen – werden al luidop plannen gesmeed voor Vichy 2018. De wijziging in de datum van 21 juli naar de voorlaatste week van augustus strooiden wat roet in het eten. De keuze werd dan afgeleid naar de hoofdstad van Denemarken. Een jaar later blijkt dat Kopenhagen zeker geen 2de keuze moet zijn maar een meer dan volwaardige bestemming is in een prachtige omgeving en uitmuntend georganiseerd.
Samen met het gezin Ares hadden we een huisje geboekt (lang leve airBnB) net buiten het stadscentrum. Een bezoek aan het Ironmandorp was een verplichting om de registratie helemaal in orde te krijgen en dat gebeurde reeds op donderdag. Kopenhagen is een machtige stad met veel hippe adresjes, een mooie mix tussen authentieke huisjes en modern art. Tegelijkertijd zeer toeristisch en heel ontspannen. De ligging met veel water, ruime fietspaden doorheen de gehele stad en ruime banen zorgen voor een zeer relaxte sfeer.
Op zaterdag konden we het zwemparcours verkennen en dat deden we met zijn vieren (3 pinguins en een ijsbeer). Na 1.250 meter liet Lotje zich klappertandend ontvallen dat ze het “toch niet zo warm vond zonder wetsuit” en dat konden wij perfect begrijpen, maar jammer genoeg was het nog wel een paar honderd meter naar het strand. Nog vlug de bikecheck-in en snel naar huis voor wat pasta. De gay pride parade in Kopenhagen stuurde echter onze plannen wat in de war en pas heel wat later dan verwacht konden we ontspannen voor onze opdracht op zondag.
Zondagochtend ging de wekker af om 5h en ik had genoten van een zeer rustige nacht. Het ontbijt smaakte super lekker. Alles was goed voorbereid en zowel Fré als ikzelf vinden het niet echt nodig om elkaar zenuwachtig te maken dus konden we rustig naar de start toewerken. Precies op schema in de wisselzone zodat we geen minuut hebben moeten wachten. De kinderen en onze echtgenotes nog een dikke zoen geven en richting start waar we als allerlaatste rode badmutsen mochten aansluiten in de wave van 7h10. Het was een rolling start waarbij iedere 6 seconden 6 atleten via het strand de zee mochten inlopen. Ik liet nog iemand voor zodat we naast elkaar konden starten.
Onmiddellijk na de start vond ik al een goed tempo in het water en bleek achteraf dat Fré me niet kon volgen. Het zwemparcours verloopt in één lus tegenwijzerzin waarbij je 2 bruggen onderdoor moet richting open zee en dan in een grote boog terug. Doordat het parcours zo is opgedeeld lijkt het echt wel vooruit te gaan en aan iedere brug nam ik de tijd om vrouw en kindjes te zoeken maar in de mensenmassa kon ik niemand herkennen. In het verste keerpunt werd het toch nog wat hectisch en heb ik extra benen gebruikt om wat ‘ambetanterikken’ kwijt te geraken en dat leek toch niet zo een best idee.
Voor het eerst die dag kwam het toch nog eens in me op dat de voorbereiding dit jaar misschien niet ideaal was verlopen. In de laatste 15 jaar had ik nooit zo weinig gezwommen als in de 3 maanden voor deze wedstrijd. Het mocht dan ook niet verbazen dat ik een redelijke krampscheut kreeg in mijn rechterkuit en –voet die ik de hele zwembeurt met me mee zou nemen. Na de voorlaatste brug (in het terugkeren) zag ik een bekend gezicht rechts van mij en stelde vast dat Fré me langszij aan het zwemmen was. Ik kon nog een tijdje zijn tempo bijhouden maar moest dan de duimen leggen. In het laatste keerpunt weer wat gewoel wanneer het wat smaller werd maar de laatste paar honderd meter is genieten richting finish (van het eerste onderdeel : 1h05).
In de wisselzone zag ik dat mijn teamgenoot al volledig in fietstenu zat en kon ik ook aan mijn wissel beginnen. Er was ondertussen wel wat wind op gekomen en ik wist dat het fietsparcours glooiend was. Tijdens de 3 lange fietsritten die ik voor de wedstrijd had gedaan had ik mezelf voorgenomen om de rit rustig aan te pakken. Het tempo zat echter onmiddellijk goed en ik had geen zin om constant met de rem op te rijden. Het moet ook mogelijk zijn om tussen de andere deelnemers een tempo aan te houden waarbij je door niemand wordt gehinderd (en dat is nog steeds het eenvoudigst door te proberen om iedereen links voorbij te rijden).
Uiteraard is dat niet gelukt want met een Vinokourov als deelnemer weet je dat er records zullen sneuvelen. De fietsproef bestond uit een aanloopstrook van een tiental kilometer en dan 2 lussen waarbij je eerst langs de kust omhoog rijdt en dan via kronkelende glooiende landweggetjes terug naar beneden komt. In het glooiende parcours waren er een 3-tal hellingen waarvan ééntje echt wel de naam waardig. Hier stonden talrijke supporters om je naar boven te schreeuwen. De timing-mat aan de voet van de berg hielpen ook niet echt om de helling aan een rustig tempo op te rijden. Na de eerste lus stonden onze supporters – die met de fiets tot daar waren gereden – ons op te wachten. Zalig !
Constant eten en drinken, op het tempo letten, niet te dicht bij je voorligger komen en afwegen of je er nu al dan niet langs gaat (hmmm ja !). Het blijft heel de dag licht overtrokken waardoor de temperatuur aangenaam maar zeker niet te warm is. De voorspelde regen blijft uit maar de wind houdt iets strakker aan dan voorzien. De 10 kilometer terug naar de start zijn constant draaien en keren met een paar borduurkes, passages via fietspaden en –brug (no pass-zone) en deze vliegen redelijk snel voorbij. Al van ver hoor ik Remy schreeuwen : “je bent er bijna, je mag je schoenen al afdoen !!”. Ik luister, bevrijd mijn rechtervoet en bedenk dat ik dat niemand anders zie doen… Een vierhonderd meter en 3 bochten verder zie ik een bord met “200 meter to transition” en durf ik ook mijn andere voet uit de schoen te halen. Je rijdt rechtstreeks de ondergrondse garage in waar de wisselzone zich bevind en je mag je fiets afgeven recht in de armen van een wachtende vrijwilliger. (fietsen check : 5h10).
Het lopen bestond uit 4,5 rondes langs het water waarbij Natje, Lotje en de kindjes zich wat hadden verspreid over het parcours om ons veelvuldig vooruit te kunnen brullen. De omstandigheden rondom het lopen waren ideaal : niet te warm, verschillende rondes met zeer veel supporters en muziek, zeer veel en goeie bevoorradingen. Het loopparcours was echter iets minder ideaal : veel draaien en keren, verschillende passages over kasseistroken, borduurkes op en af en daarnaast een 4-tal bruggen op en af en dat dus 4,5 keer… Het tempo zat echter goed en ik had totaal geen last meer van de kramp die ik in het zwemmen had gevoeld (en waar ik toen pas voor de eerste keer aan terugdacht).
Na de 2de ronde kwam ik zelfs relatief dicht bij Fré die het in het lopen toch wat zwaarder te verduren leek te hebben dan ik. Daags voordien was al gebleken dat hij wat veel spanning had in zijn kuit en deze bleek hem dan toch meer parten te spelen dan verwacht. Op een relatief druk punt op het parcours was ik mijn trainingspartner bijna zonder het te beseffen voorbij gelopen en liep ik verder uit. 27 kilometer in de afsluitende loopproef begon het echter toch allemaal wat te wegen en viel het me zwaar om het tempo aan te houden. Bij de bevoorradingen durfde ik al wat te stappen en dat hield dan al eens wat langer aan tussen 2 bevoorradingsposten…
Ik was me al aan het voorbereiden dat Fré weer langs me heen zou lopen en eventjes dacht ik al om niet te ver achterop te blijven en samen over de meet te komen. Bij één van de laatste keerpunten zag ik echter dat hij het ook zeer lastig had en in het zog van iemand van Izegem kon ik toch weer een gezapig looptempo vinden. Na 10h02 kwam ik over de meet, met een uiterst voldaan gevoel en al weer vol goesting naar een volgende wedstrijd ! Fré kwam een paar minuten later aan en samen met onze trouwste supporters konden we nog zalig nagenieten van de zware inspanning van de dag.
Deleersnyder Chris