Na een mooie voorbereiding van een 36 tal weken was eindelijk “de langste dag”in zicht en trokken we met een contingent van 8 NLT atleten naar de Ironman van Frankfurt. Over heel de voorbereiding en zeker de laatste weken bleek al duidelijk dat dit een speciaal reisje zou worden: de onderlinge steun en “Kameraderie”(Duits niewaar!) tussen atleten en supporters was echt een genot. Ook al ging iedereen voor zijn wedstrijd naar FF, al snel was duidelijk dat we dit ook als groep deden. Mooi!
Buiten wat loopblessure-leed in de lente was m’n voorbereiding verder bijna ideaal verlopen en dus had ik voor mezelf duidelijke doelen gesteld:
1) sowieso een snellere tijd dan in Nice
2) zwemmen tussen de 1h05 en 1h10
3) braaf fietsen met een gemiddelde output van rond de 200-210 Watt
4) een goede marathon lopen, wat vlot onder de 3h30 zou moeten kunnen
Ook al had ik het nooit hardop durven zeggen, toch had ik voor mezelf stiekem gehoopt om net onder de 10h te duiken en als ik het bovenstaande in een snel rekensommetje goot zou dit ook mogelijk moeten zijn!? Dat de triathlongoden mijn stiekeme hoop hadden gehoord en er alles aan zouden doen om mijn plan te dwarsbomen zou tijdens de dag al snel duidelijk worden.
Aangezien de meeste NLT atleten reeds donderdag aankwamen en we quasi allemaal in hetzelfde hotel zaten werd in de dagen voordien menige pasta samen verorberd en werden heel wat flessen water en stress over het voorspelde slechte weer gedeeld. Door de grote gezelligheid in de groep vloog de tijd voorbij en voor we het goed en wel beseften was het plotseling zaterdag, en dus “racking day”: als volleerde koeiendrijvers propten de organisatoren ons met ons kostbaar materiaal op de bussen naar de Langener Waldsee voor een ritje van toch als snel een half uur. Gekneld tussen fiets en bank, hoofden tussen spaken, carbon splinters tussen de tanden, …kortom verre van ideaal voor de rust en al helemaal niet voor al die pre-race gespannen spieren. Na de hele tijd op dezelfde manier gezeten te hebben, op de toppen van m’n tenen en met de linker kuit tegen een bank geklemd, stapte ik nogal ongelukkig van de bus en voelde ik een plotse scherpe steek aan de binnenzijde van m’n kuit: auwtch! Na een verder vlotte racking besloten we, door het slechte weer, het geplande zwemmen te skippen en terug te keren naar het hotel voor de laatste voorbereidingen. Daar hadden we samen nog een mini pasta-party en zagen we de Rode Duivels ten onder gaan. En ja, voor je het weet is het dan plots bedtijd. M’n kuit begon me ondertussen meer en meer last te bezorgen en voelde lokaal erg hard en pijnlijk aan. Gelukkig kon Lynn met een klein uurtje pijnlijke, maar erg effectieve massage, de knoop eruit krijgen en kon ik proberen om toch wat geruster te gaan slapen.
Na heel wat gewoel en weinig slaap was plotseling de dag daar. 3h00: etenstijd: zoveel mogelijk pasta proberen binnenspelen, trisuit aan, zoentje voor Lynn en hop de bus op naar de zwemstart. Banden checken, voeding op de fiets, de T1 zak nogmaals controleren en dan is het al tijd om wetsuits aan te doen en te gaan kijken hoe de pros en snelle age-groupers om 0645 het ons gaan voordoen. Voor de start kom ik nog bijna alle NLTers tegen en kan ik iedereen nog veel succes, maar vooral veel plezier toewensen op ons “sportdagje”(quote van Mieke).
En na het Duitse volkslied klinkt dan plots het eerste startschot.
Zwemmen: 1.11.59 (garmin toonde 4,12k gezwommen)
Om 0700 is het dan aan de gele “Badekappen”en na een tweede startschot zijn we vertrokken. Ik had ervoor gekozen om me redelijk vooraan en links te positioneren om toch wat het grote gewoel proberen voor te blijven, de snellere zwemmers zouden me dan toch wel voorbij komen en zo kon ik dan proberen om hier en daar in wat snellere voeten mee te gaan. Het werkte perfect! Nog nooit zo’n rustige wedstrijdstart gehad, er zijn trainingen drukker geweest! Het eerste stuk naar het keerpunt vloog dan ook voorbij en zelfs de eerste boei werd vlot genomen; en met een snelle blik op de Garmin ook ruim binnen schema. Jipieeee!En op dit moment van euforie hadden de triathlongoden gewacht om een eerste keer toe te slaan: op enkele seconden tijd veranderde mijn vlotte zwemstart in een waar gevecht: een krab in het gezicht, trap op m’n brilletje, gulp nog wat water binnen, …paniek begon stilaan op te steken en ik besloot dan ook om wat uit te wijken om wat rust te proberen vinden. Hier beterde het iets en de terugkeer naar de Australian exit verliep weer wat rustiger. Hop, rondje op het land, en weer het gewoel in: opnieuw niet te doen, dus snel weer naar de buitenkant voor ik weer in paniek sla; na heel wat beengetrek en vele slokken Waldsee later bereik ik opgelucht de steile strandstrook naar T1. Na een voorzichtig zwaaike en een groen lachje naar de supporters bereik ik T1, waar ik na de Waldsee terug uitgekotst te hebben, vruchteloos op zoek ga naar m’n transitiezak. Gelukkig merk ik redelijk snel m’n helm en zak op de grond bij het volgende rek. Vlug helm op en naar de transitietent; onmiddellijk merk ik echter dat m’n binnen- en buitenhelm van elkaar zijn losgekomen, maar ik krijg het redelijk snel hersteld. Wetsuit uit, kousjes aan en ju! Wat een rampzalige transitie: bijna 7 minuten gesukkel!
Fietsen: 5.15.26
Uit het fietspark, een beetje verder lopen dan de mount-line, met een flying squirrel de fiets op en weg zijn we voor het eerste stuk van 12km richting FF. Ik kan hier snel m’n ritme vinden en het gaat, zonder hoge output te trappen, op dit stuk autostrade behoorlijk snel; tot ik plots m’n helm weer voel bewegen en de buitenhelm voor m’n ogen zakt. Ik kan je verzekeren, aan 45kph plots niets meer zien, das efkes stressen. Na een korte stop, zonder ongevallen, op de pechstrook krijg ik m’n helm gelukkig weer in orde en kan ik FF binnenrijden. Daar staat Lynn in de eerste bocht en haar aanmoedigingen brengen me even letterlijk de tranen in de ogen. Wat een geweldige vrouw toch! Het fietsen loopt echt vlot, met af en toe de noodzakelijke surge om een andere atleet te passeren, want drafting daar heb ik zo een bloedhekel aan dat ik altijd zal zorgen dat ik zelf reglementair rijd. Na een 60 tal kilometer zie ik Lorenzo rijden en ook al is de verleiding dan groot om er naartoe te rijden, toch kan ik me mooi aan m’n output grenzen houden en kom ik er uiteindelijk bij. Na wat wederzijdse aanmoedigingen en proberen uit te zoeken wat het geluid aan z’n fiets betekend is het weer elk z’n wedstrijd en rijd ik geleidelijk aan weg. Elke ronde telt 4 “echte”hellingen: eerst is “The Beast”aan de beurt, maar dit is slechts een klein beestje en stelt niet veel voor, vrij snel daarna is “The Hell”aan de beurt, een korte pittige kasseistrook vol met publiek, waar de gemiddelde Belg naar boven vliegt, maar menig ander al klappertandend naar boven sukkelde; zalig gewoon om zo naar boven te vliegen! Vervolgens is de “Hühnerberg”aan de beurt, waar vooral de afdaling kicken is: heel breed, perfecte weg en rechtdoor, zodat zelfs nen bangerik als ik er snelheden van boven de 70kph haalt! Na een 30tal glooiende kilometers komt dan de enige noemenswaardige helling “Heartbreak Hill”: ook al lijkt ze te blijven duren, ze staat TdF stijl afgeladen vol met toeschouwers die je bijna naar boven schreeuwen. En er werd hier echt wel voor iedereen geroepen, niet alleen voor de Duitsers. De warmte laat zich echter ondertussen wel voelen, met temperaturen die boven de 30°beginnen uit te komen en dit bij quasi windstilte. Nadien is het enkel nog wat afdalen en de eerste ronde zit er al op en bij het binnenrijden van FF wacht een leuke verrassing want naast onze meegereisde supporters, worden we daar door Johan en Roos toegeschreeuwd. Nen dikke merci, onverwacht, dus eens zo speciaal. De tweede ronde lijkt even vlot te passeren tot ik, rond 120k, bij het inhalen van Ricardo, de zwalpende Italiaan, door hem wordt aangereden en het decor inga. Gevolg: lelijke schaafwonde op m’n rechter bovenbeen, een wonde aan m’n linker bil en wat last van de lage rug. Maar geen gezaag, geen gezever, vooruit met de geit en achter Ricardo aan, want die is niet blijven wachten om te zien of alles okéwas en ik had er toch graag nog een woordje mee gewisseld. Na het uiten van enkele italiaanse profaniteiten kan ik gelukkig met relatief weinig last de situatie en Ricardo achter mij laten. Waar de hele dag gekenmerkt was door een windstille warmte, komt er voor de laatste 40k een behoorlijk krachtige, warme tegenwind ons tegemoetgeblazen, waardoor de snelheid bij dezelfde output fors beknot wordt en de drafting rond mij soms belachelijke proporties aanneemt. Enkele van de meest flagrante cheats zijn dan nog Belgen ook en fietsen het hele stuk quasi in tandem afwisselend achter elkaar: Bjorn en Marnik van TTR, jullie zijn valsspelers en de naam ironman onwaardig! Als leuke mentale opsteker kom ik in de laatste 5k eerst Vincent en daarna ook nog Gregory voorbij om na een gemiddelde van 34,3kph (en met een NP van 210W) T2 te kunnen binnenkomen en m’n favoriete onderdeel te kunnen starten.
Lopen: 3.39.28
T2 was een heel ander verhaal dan T1 en ging erg vlot: al lopend de fiets in de armen van een vrijwilliger duwen, rode zak mee, helm af, schoenen aan, pet en bril op, gelgordel aan en in 1:41 weet buiten. Nice! Ook het lopen gaat vlot, ik vind snel m’n ritme, blijf mooi binnen m’n hartslaggrenzen en kan de eerste 2k zelfs onder de geplande 4:35/k afwerken. De eerste brug komt eraan en daar is het tijd voor de triathlongoden om zich weer eens te laten gelden: van zodra ik krachtig aanzet op de eerste helling voel ik een scherpe pijn in de linker kuit en verkrampt ze … Na een hardgrondige vloek krijg ik de kramp er tegen de reling uit en kan ik me gelukkig mentaal wat tot rust brengen om over te schakelen op plan B dan maar: snelheid drastisch naar beneden, technisch blijven lopen, maar vooral pas verkleinen. Van de initiële snelheid blijft niet veel meer over en aangezien bij elke poging om te versnellen de pijn en kramp weer bovenkomen ben ik genoodzaakt om de “snelle” marathon aan een LSD tempo van 5:00/k verder te zetten. (Echo deze week toonde een kleine scheur in de kuitspier) Jammer genoeg begint in ronde 2 m’n voeding ook te falen en komen de gels er gewoon weer terug uit. Aangezien ik sowieso een zwak maag-darm systeem heb had ik thuis hiervoor al een plan B uitgerekend: met 2 bekertjes cola, een beker iso en een beker water per aidstation zou ik er net moeten komen. Om zo’n buffet weggewerkt te krijgen zat er echter niets anders op dan de aidstations te snelwandelen, maar ook hier vond ik na enige tijde een zeker ritme in. De kilometers tikten voorbij en ik begon me beter en beter te voelen, natuurlijk ook omdat m’n hartslag bij deze “snelheid” naar ergens tussen de 140 en 145 was gedaald. Een laatste keer de rode loper op, afdraaien naar rechts dan naar boven de Römer oplopen voor een ongelooflijke finish: een massa volk, rijen dik, die je allemaal toeroepen alsof ze alleen voor jou gekomen zijn: kicken! Ik zie nog net m’n vrouwtje en loop, nog redelijk fris, juist onder de 10h15 de finish over.
IM FF 2014 was voor mij een geweldige ervaring! Voor m’n eigen wedstrijd was ik vooral tevreden over hoe ik toch rustig de kleine tegenslagen van de dag heb aangepakt en over m’n mooie eindtijd natuurlijk, ook al blijft er toch wel wat teleurstelling dat ik niet voluit kon gaan in de marathon. Daarnaast ben ik echter vooral blij dat we alle acht een schitterende prestatie konden neerzetten en zeker ook de rookies.
Maar wat ik bovenal van FF zal onthouden is de hele groep supporters en atleten: wat een team!
Bedankt allemaal!
Jeroen Biesemans
PS: Liefje, To the moon …
Kevin 13:42:24
Mieke 13:15:59
Pascal 11:47:33
JP 11:29:38
Gregory 10:53:46
Vincent 10:24:09
Lorenzo 10:19:58
Jeroen 10:14:47