Sommige dingen kunnen blijkbaar serieus uit de hand lopen. Wat een goede 3,5 jaar geleden begon met een uurtje zwemmen en lopen, louter met het oog om terug een minimum aan conditie te krijgen, is dus ondertussen geëvolueerd naar iets waar ik vroeger alleen maar van durfde en kon dromen.
Ieder jaar werd de lat wat hoger gelegd. Mijn eerste sprinttriatlon voelde aan als zowat het zwaarste wat ik ooit kon doen. Nadien volgden echter enkele kwarttriathlons, die steeds beter en beter verteerd werden, om dan tenslotte vorig jaar bij een halven uit te komen. Dit zou eigenlijk het eindpunt moeten geweest zijn, maar na de halve triathlon van Leuven en door het enthousiasme van enkele andere clubleden, begon het toch te kriebelen om het ultieme toch eens te proberen : een Ironman !!
Vanaf november werd de voorbereiding aangevat. De focus van de trainingen lag bij mij vooral op het fietsen (had meer dan 20 jaar niet op een fiets gezeten :->), zonder uiteraard het lopen en zwemmen te verwaarlozen. Dankzij het zeer gunstige weer de voorbije winter en voorjaar, konden de kilometers stelselmatig opgevoerd worden. Tijdens enkele voorbereidingswedstrijden waren de evoluties van de trainingen dan ook goed te merken.
Maar dan komt uiteindelijk het moment van de waarheid in zicht. Toen we donderdag toekwamen in het hotel te Frankfurt, kon je onmiddellijk merken dat de stad al goed in de ban was van het triathlon : tijdritfietsen alom. Ook de voorbereidingen in de stad bij de opbouw van de wisselzone, aankomstzone, tribune, … waren indrukwekkend. (ter info : op zondag deelden ze mee dat er meer dan 4000 vrijwilligers betrokken waren de voorbije dagen) Na de registratie en ophalen van ons startpakket was er vrijdagnamiddag een uitgebreide briefing. ’s Avonds was er dan de welcome pasta party en dit viel net samen met de wedstrijd van Frankrijk tegen Duitsland. Ambiance alom. Op zaterdag werden we dan in bussen gewrongen voor de transfer van de fiets en wisselzakken naar de zwemstart. Na eerst de nederlaag van de Belgen gevolgd te hebben volgde dan een laatste pasta-maaltijd om dan snel in bed te kruipen.
Dan uiteindelijk was het racedag. Na het nationale volkslied van Duitsland werd om 7 uur voor ons de wedstrijd op gang geschoten. Een enorme kolonne van gele badmutsen zette zich in beweging. Ondanks de grote massa, viel het duwen en trekken voor mij enorm mee. Na 1u05 had ik mijn 3,8 km afgehaspeld en kon ik het strand oplopen. Dit onder luid gejoel van de NLT supporters, die allemaal in een felrode supporters T-shirts uitgedost waren (waarvoor dank aan Lynn). Na een wat tragere wissel kon ik mijn fiets van het rek haken en mijn 180 km aanvatten. De eerste 10 kilometers waren in dalende lijn naar Frankfurt en het eerste moment om terug wat energie binnen te doen. Wat nadien volgde waren 2 ronden van 85 km rond Frankfurt. Buiten het traject in de stad zelf was dit zowat het mooiste fietsparcours die ik ooit al gehad heb. Ik denk ook niet 1 putje in de weg gezien te hebben. Per ronde kregen we 3 klimmetjes voorgeschoteld, waar telkenmale een massa volk ons enthousiast zat aan te moedigen. Dit ook bij een kasseistrook, waar het opviel dat buiten de belgen er iedereen heel traag overreed. De kilometers gingen vlot voorruit en na ongeveer 80 km zag je voor het eerst terug de skyline van Frankfurt. Na een passage langs onze hitsige NLT supporters, moest de 2de ronde aangevat worden. Terug hetzelfde scenario als de eerste ronde, met dit verschil dat de wind meer en meer aan het opzetten was waardoor de laatste 35 -40 km nog wat zwaarder werden. Na 5u22 mocht ik uiteindelijk afstappen van de fiets. Wel met een heel vreemd gevoel, want door te lang in dezelfde positie op de fiets gelegen te hebben, kon ik aanvankelijk de rug niet rechten en ben ik als een oud ventje de wissel binnengelopen. Gelukkig ging dit snel over. Het lopen ging aanvankelijk vrij vlot. Door de grote warmte en felle zon, liepen de batterijen echter sneller leeg dan gewenst en voelde ik al na 15 km dat ik wat ging moeten temperen. Met uitzonderingen van 3 korte stops op een bevoorrading, ben ik er niettemin in geslaagd om te blijven lopen. Mooi zal het wel niet geweest zijn, maar we gingen toch vooruit. Maar dan kom je bij de laatste kilometer en krijg je automatisch weer energie.Het moment dat je afdraait naar de finish en door iedereen wordt toegejuicht is een fantastisch gevoel. Met een oerkreet en gebalde vuisten heb ik de finish overschreden. Dit moment is uitzonderlijk maar moeilijk te beschrijven. Dat mijn eindtijd van 10u21 stukken beter was dan verhoopt (had 10u45 in gedachten) was mooi meegenomen maar eigenlijk van geen belang.
Dit alles is echter maar mogelijk geweest dankzij verschillende mensen. Vooreerst ferm bedankt aan Petra en de kids voor het geduld en de steun. Jullie hadden het soms moeilijk toen ik weer eens weg moest om trainen, maar lieten dit niet blijken. Ook bedankt aan Stefaan voor de coaching (als ik kon, draag ik je voor als coach van het jaar) en Hilde. Ook ferm bedankt aan mijn trainingsmakkers Pascal en Mieke. Jullie zorgden ervoor dat lange trainingen leuk werden. Ik ga het echt missen. Ook aan de andere Frankfurtgangers en familie/supporters. Bedankt ook aan Johan en Roos om ons te komen aanmoedigen. Klasse.
Ik ben wel echt geschrokken van de vele reacties voor, tijdens en na de wedstrijd vanop het thuisfront. Ik heb niet de tijd gehad om die te beantwoorden, maar je mag gerust weten dat dit enorm veel deugd gedaan heeft.
Vincent Cottem