Ik zit nog wat na te genieten van de prachtige race gisteren. Het kostte weliswaar net iets meer moeite als eergisteren om mij op het kiezelstrand neer te vleien…Voor mij stond het al tijdens de race in FF vast dat ik dit nog zou doen. Toen Steven met het voorstel kwam om in 2013 deel te nemen in Nice heb ik dus niet getwijfeld. En na gisteren weet ik nu dat het alles was wat ik er van had verwacht : een etmaal hard afzien en tegelijkertijd zwaar genieten. We stonden met drie NLTers aan de start en ook nog wat ex-clubleden : Steven S. 9:41 / ondergetekende 10:26 / Jeroen B 10:47 en dus ook Bart V 10:16 en David H 10:20 tekenden present. Het zou ook een echt Belgisch feestje worden met 3 Belgen in de top 4 met het parcours-record van 8:08:59 op naam van Frederic Van Lierde. De zaterdag stond volledig in het teken van de wedstrijd met alle voorbereidingen : materiaal checken, zakken voor wisselzone klaarmaken, alles gaan wegzetten,ook nog wat platte rust en nog een dubbele pasta. De trainingen afgerond, de kop helder, ik was er volledig klaar voor. Er waren dit jaar 2800 deelnemers dus voor de zwemstart was het koppen lopen op het keitjesstrand van de Cote d’Azur. Luide muziek door de boxen. Steven had al een strategisch plekje uitgekozen en Jeroen en ik waren nog wat relax aan het voorgenieten. De pro’s mochten 5′ voor ons starten – kwestie dat we hen in de wisselzone niet hinderen – en daarna was het aan ons. Na 100m zag ik geen r**t meer door mijn brilletje en kon ik juist de benen voor mij volgen in de wasmachine. Na 400 m, en wat een eeuwigheid leek, kreeg ik een arm in het gezicht en mijn brilletje schoot wat los… Merde! Er kwam een klein beetje water naar binnen en het was alsof de wolken in 1 klap op trokken… Super!! De wedstrijd kon beginnen. Wat een plezier om in de zee te zwemmen met een rustige maar toch hoge en lange golfslag : ik voelde me echt in mijn nopjes. Na de eerste ronde van 2300 m was er een Australian exit en dan nog een lus van 1500m. Na 1h04 kwam ik uit het water en vond de dag al geslaagd. Snel de wisselzone induiken en fietshelm en bril op. Het fietsparcours bestaat uit 1 grote lus met 2200 hoogtemeters. Het klapstuk was de beklimming van de Col de l’Ecre, een klim van 20km en het leeuwendeel van het hoogteverschil. In de bergen was er echter nog redelijk wat bewolking zodat het nooit echt te warm werd. De afdalingen waren schitterend met een paar prachtige bochten waar je zelfs kon blijven doortrappen. Op de echt gevaarlijke stukken stonden er Marshalls en gendarmes om je aan te manen voldoende af te remmen. Spijtig genoeg toch enkele valpartijen gezien en achteraf vernomen dat er een dode viel te betreuren (een 30-jarige Brit die in een bocht de controle over het stuur is verloren). De laatste 20 km waren relatief vlak richting wisselzone, maar er stond toch wel wat wind op kop. En naarmate we de kust naderden werd het ook een stuk warmer. Na de wissel startte ik aan een tempo van 12 km/h wat ik volgens mijn trainingen normaal toch een tijdje moet kunnen volhouden. Lag het aan de warmte ? Lag het aan de goeie fietstijd ? In alle geval waren de batterijen na 25km op. De volgende 5km waren zwaar en heb ik bijna volledig gestapt met een ongelooflijke split van 40 minuten tot gevolg. Dit was al te zot. Voor de laatste 10km heb ik mezelf verplicht om enkel nog te stappen tijdens de bevoorradingen en op deze wijze kon ik de loopproef nog net afronden onder de 4 uur. De laatste 200m (20?) naar de finish waren weer super genieten… De vraag voor volgend jaar is dus niet “of”, maar eerder “waar” ! Een super dikke proficiat aan Steven die met zijn prestatie zijn ticket voor Hawaii heeft binnengehaald en een dikke merci aan de vele supporters die iedereen tot het einde toe vooruit bleven roepen.
Chris Deleersnyder