Het wordt een uitdaging om een verslag neer te pennen dat in minder dan 10 minuten gelezen kan worden. Dit jaar heb ik gekozen om deel te nemen aan de Ironman in Ierland en dat is op een serieus avontuur uitgedraaid. Dus als je weinig tijd hebt, bespaar je de moeite : ik heb de finish gehaald… Indien je wel wat tijd kan investeren en je even wil onderdompelen tijdens deze laatste zomerdagen, neem iets om te drinken en zet je er even bij.
Zoals ieder jaar worden er plannetjes gesmeed om een volledige triatlon af te leggen. Mijn lange termijn buddy hierbij is uiteraard Frederic Ares. Dit jaar trekken we reeds voor de zevende maal samen door Europa om deel te nemen aan een Ironman-wedstrijd ( Frankfurt > Nice > Lanzarote > Klagenfurt > Bolton > Maastricht > Kopenhagen > Vichy > Vitoria Gasteiz > Cork ). Deze keer hadden we bovendien het fijne gezelschap van Raf Deprez (die er ook in Maastricht al bij was). De keuze voor Ierland was deels ingegeven omdat er op zaterdag eveneens een 70.3 (halve afstand) doorgaat en hier zouden Charlotte (individueel) en Lise, Nathalie en Eveline (relay) aan deelnemen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd !
Reeds lang op voorhand werd duidelijk dat het niet eenvoudig zou zijn om overnachting te vinden voor ons allen – dicht bij de wedstrijdsite. Er werd gekeken voor een alternatieve oplossing en we namen onze toevlucht tot een camper. Na wat bellen en mailen konden we terecht bij de lokale rugby club waar een pop-up kampeerplaats zou worden ingericht. Na verder aandringen mochten we ( — no dogs allowed — ) toch intekenen voor een plaatsje op de buitenrand van het terrein zodat de viervoeter Martha bij ons kon verblijven.
Fré en Natje zouden met Vic&Arno (en dus Martha) al 2 weken eerder vertrekken en hun vakantie in Ierland spenderen. Raf, Eveline en Ilke zouden twee dagen voor ons vertrekken. Beide gezinnen huren een mobilhome in België en doen de oversteek met de boot vanuit een haven in Frankrijk. Lotje, Lise en ikzelf nemen een vlucht naar Dublin op donderdag voor de race en huren ter plaatse een camper om de laatste 240km tot in Youghal (zeg : “yow !” – het kustplaatsje waar de Ironman doorgaat) te rijden. Rechts zitten en links rijden : het avontuur op Ierse bodem kan beginnen !
Op donderdagavond treffen we elkaar op de second pitch en zetten onze campers achter elkaar. We genieten samen van een digestief en kruipen al snel onder de wol (te klein, te dun, flanellen lakentje in de camper). De wind die is komen opzetten en de temperatuur die nogal fel zakt geeft ons hierbij een duwtje in de rug. Gans de nacht wordt onze camper gegeseld door wind en regen. Het slapen gebeurt in eerder korte stukjes maar we liggen ongeveer negen (!!) uur op onze rug dus voelen ons wel redelijk uitgerust ’s morgens. Na het ontbijt aan de camper (het weer ziet er even verbazend stabiel uit) maken we ons klaar zodat we om 9h kunnen vertrekken voor een verkenning van het fietsparcours.
Na kort overleg kiezen we voor een koerstrui lange mouw en een extra regenvestje. De verschillende weer-apps geven allemaal een ander scenario voor de dag en wijzigen bovendien om het half uur nogal redelijk drastisch. De algemene consensus was 100% kans op regen vanaf 12h. We fietsen samen richting het fietsparcours met Lotje en Natje die ook een stukje zullen verkennen. De weg tot in Youghal gaat steil naar beneden en onze remmen worden getest. In het dorpje krijgen we al snel ‘course found’ te zien op onze Garmin en kunnen we starten.
Een eerste bocht en door een idyllisch straatje omhoog, vlagjes boven de weg, stralend zonnetje, dat belooft ! Na de tweede bocht een flauwe helling : dit valt mee, anderhalve kilometer op de teller. Na een volgende haakse bocht naar rechts staat ons een kanjer van een muur te wachten. We waren verwittigd dat er een stevige helling in het parcours zat (achteraf gecheckt op de Ironman website en het betreft Windmill Hill – de steilste helling van het Ironman circuit wereldwijd), maar dit was toch even schrikken. Flamand als we zijn schakelen we onvervaard – en net op tijd – naar kleinste versnelling en overwinnen de 22% op onze tijdritfiets : dit bergje krijgt ons niet klein. Tijdens de Ironman krijgen we deze 2x voor de kiezen, telkens op het einde van de fietslus.
Na Windmill Mountain nemen we afscheid van de dames en vervolgen onze weg. Het is een prachtig parcours door vele holle wegen, vergezichten langs het water en eindeloos meanderende hellingen. We passeren vele dorpjes en overal hangen vlaggen en staan er bordjes om lokale deelnemers bij naam aan te moedigen. We zien ook een grote Belgische vlag dus we verdedigen onze driekleur alvast niet alleen. Na ongeveer 40km op het parcours worden we van onze fiets gedwongen : ze zijn nog een stuk straat in het parcours aan het asfalteren ?#! Het begint wat te druppelen en we doen toch ons regenvestje aan. Net geen 11h, het zal niet veel zijn…
Nog een kilometer verder worden we bijna van de weg gespoeld : stortregen. Fré houdt het tempo hoog en mijn Garmin laat het afweten door te veel water op het scherm… blijven duwen ! Er zitten een paar stevige hellingen in het parcours maar we zetten door en rond 13h zijn we terug aan de camper. Waterkiekens… die fietsschoenen zullen 2 dagen later niet droog zijn. We eten allen iets, veilig beschut in onze camper. Vrijdagnamiddag moeten de deelnemers voor de 70.3 zich registreren en hun materiaal in de wisselzone deponeren. We kleden ons warm (en zo waterdicht als mogelijk) en vertrekken te voet voor de afdaling naar het Ironman-dorp.
De registratie en het inchecken van het materiaal in de wisselzone gaat vlot. En ook de regen blijft vlot uit de hemesluizen stromen. We nemen onze intrek in een lokale pub en ontdekken laag per laag dat we nat zijn tot op het vel. Ondertussen horen we juist langs het raam de deelnemers van de Ironkids in de plensregen door de straten hossen. Twee warme drankjes verder beseffen we dat het niet zal stoppen met regenen en beslissen we om toch onze inkopen te doen voor ’s avonds. We spreken af om de volgende ochtend om 5h15 de shuttle te nemen naar de zwemstart (70.3) en we eten noodgedwongen elk in onze eigen camper. ’s Nachts wordt onze woning opnieuw gegeseld door regen en wind.
Om 4h45 gaat de wekker en we nuttigen ons ontbijt. De wind is ietsje minder en het regenen lijkt gestopt. Om 5h15 zitten we in de shuttle. Terwijl we de laatste 10 minuten naar de zwemstart stappen zien we in de straten overal groepjes atleten (velen reeds in wetsuit) druk aan het overleggen. Blijkbaar is de wedstrijd op zaterdag afgelast. Te veel wateroverlast en puin op de wegen. De storm krijgt ondertussen een naam : Betty ! We lopen nog tot aan de zwemstart waar wordt bevestigd dat beide races op zondag zullen doorgaan.
Tijdens het terugstappen naar het rugby-veld (geen shuttle in deze richting…) mogen we opnieuw de helling trotseren en beslissen we om een vervolg te breien aan de korte nacht. De rest van de voormiddag wordt er nog wat gerust en geslapen. Om 11h stappen we naar een tankstation waar we eerder een publieke droogtrommel zagen staan. Het is duidelijk waarom dergelijke installaties her en der langs de weg staan. Het duurt 45 minuten om alles gedroogd te krijgen. Tijd om nog even de loopschoenen aan te binden voor een laatste prikkel. Na het eten – in het zonnetje naast de camper de tafeltjes tegen elkaar geschoven – maken we ons materiaal klaar want deze namiddag moet ook al het materiaal voor de Full distance worden ingecheckt.
Alvorens we naar de wisselzone trekken fietsen Fré en ikzelf nog even naar TriHub, de lokale fietshandelaar en partner van de race. Het zadel van Fré was vorig jaar afgebroken en de herstelling heeft het lang volgehouden ! Maar blijkbaar heeft het de trip achterop de mobilhome niet goed doorstaan. Na een half uur sleutelen en prutsen, waarbij we alle materiaal van de fiestenmaker wel even hebben vastgenomen, komen we tot een acceptabel resultaat. Zowel Fré als ikzelf wordt een job aangeboden en we hoeven voor de herstelling – die we uiteindelijk ook zelf hebben uitgevoerd – niks te betalen. We kopen dan maar een fietspetje en bedanken de eigenaar en zijn vrouw (die ook zouden deelnemen aan de 70.3) uitvoerig.
Nog een uurtje later is alles ingecheckt en overlopen de stappen voor raceday. Nog even proviand inslaan om te koken in de camper (een laatste keer kip voor Raf ! ) en we tsjokken alweer de helling op richting rugbyfield : alleszins voldoende hoogtemeters als voorbereiding. Opnieuw de tafeltjes tegen elkaar geschoven en net kunnen eten alvorens er weer wat druppels uit de lucht komen vallen en de wind aanwakkert. Het wordt opnieuw een korte nacht want ondertussen werd gecommuniceerd dat het startschot voor de 70.3 om 6h30 wordt gegeven en dat we dus nog een halfuurtje eerder uit de veren moeten.
Om 4h15 gaat de wekker af en we nemen een stevig ontbijt (stapelen ! ). Eveneens een half uurtje vroeger dan daags voordien nemen we de shuttle richting zwemstart. We kennen de procedure. 10 minuutjes stappen naar we wisselzone waar we nog even de fietsen kunnen checken. Ik clips nog mijn schoenen op de pedalen en steek mijn bidons op zijn plaats. Met zijn allen stappen we richting zwemstart nog 10 minuten verder. Er staat een massa volk : ruim 1.700 deelnemers aan de halve en ruim 800 voor de volledige. Deze mensen staan zich nu allemaal nerveus te maken, wurmen zich in hun wetsuit en wachten geduldig in de lange rijen voor de ToiToi’s om nog even overtollige ballast af te werpen.
6h30 : we worden verwittigd door de speaker dat er omwille van ‘heavy traffic’ heel wat atleten niet tijdig aan de start zullen raken en dat de wedstrijd een kwartier wordt uitgesteld. Dat is de enige officiële communicatie die we deze ochtend nog zouden vernemen. Het wachten begint. Een paar keer is er wat rumoer in de massa en denken we dat atleten in het water mogen, maar het is uiteindelijk 7h15 als de pro’s in het water mogen. Wij staan iets lager achter een keermuur en kunnen niks zien van de zee maar zien wat geschuifel en beginnen ook wat aan te schuiven. Onze geplande start van 7h zal dus zeker al in het water vallen…
Als we op de kade komen zien we grote golven op de rotsen slaan, een beetje verder moet je over het strand in het water lopen. We zien veel atleten met een rode badmuts (70.3) dit proberen maar even veel worden er weer netjes opnieuw op het strand afgezet door de golven. Ondertussen blijven er atleten in het water lopen en met vereende krachten lijken ze dan toch te winnen van de zee. Tegen dan hoorden we dat het zwemgedeelte wordt ingekort door de hevige wind en dat we dezelfde afstand moeten afleggen als de halve. Wellicht was ik ontgoocheld geweest indien dit mijn eerste wedstrijd was, maar in deze omstandigheden leek dit een prima voorstel !
We blijven kijken naar het schouwspel dat zich op zee afspeelt. We moeten recht in zee en dan naar rechts richting een oranje boei. Deze boei links houden en dan 1.300 meter terug naar de exit. Er blijven tientallen zwemmers ter hoogte van een grote boei recht voor de start te dobberen. Ze zwemmen niet in de richting van de oranje boei, maar ook niet richting finish ? Een paar bootjes varen dichter en plots begint iedereen dan toch recht naar de finish te zwemmen. Een paar atleten blijven strijd leveren richting oranje boei maar anderen hebben dit opgegeven en zijn ook omgekeerd. Later vernemen we dat het schier onmogelijk was om de oranje boei te bereiken, maar (trots ! ) zowel Lise als Lotje zijn hier toch in geslaagd en komen na respectievelijk 22 en 33 minuten uit het water.
Tegen het moment dat wij mogen starten is het zwemmen nog meer ingekort : recht vooruit naar de eerste boei en dan naar de swim exit. Het is een ware strijd om door de golven tot bij de boei te raken. Bijna alles in schoolslag en naar mijn gevoel bijna evenveel zwemmers die doorgaan als er ook lijken terug te keren. Eénmaal voorbij de boei lukt het me om een tempo te vinden en gaat mijn stijl over in iets wat op zwemmen lijkt. Ik doe er 21 minuten over en kan zo Lise nog kloppen (weliswaar met wellicht 400 meter minder gezwommen). Als ik uit het water kom zie ik dat iemand wordt gereanimeerd op het tapijt richting wisselzone. Dat is toch verschieten.
De wissel gaat vlot, maar de wisselzone is VEEL te druk met 2.500+ mensen die door de kortere afstand en het feit dat 2 races tegelijkertijd doorgaan, en het is koppen lopen. Eenmaal op de fiets kan ik tempo maken maar rijden we vaak met 5 naast elkaar. Dit is geen draften meer maar gewoon peloton rijden. Veel mensen doen geen moeite meer en zitten gewoon rechtop op de fiets wat te keuvelen. Dit zijn meestal rode nummers (70.3) en de groene nummers (IM) proberen er langs te vlammen. De fietslus is 90 km en bijna gans de ronde blijft het druk.
Er staat wind, maar het zonnetje schijnt en het is genieten. Dankzij de parcoursverkenning daags voordien kende ik scherpste bochten wel en kon ik stevig doortrappen. Na iets meer dan 60 km haal ik Lotje in en kunnen we kort wisselen omtrent het zwemgedeelte (ik hoor haar nog naroepen : “Jij hebt minder moeten zwemmen als Lise en ik ?”). Nog wat verder zie ik Natje die door het fikse zwemnummer van Lise wat voorsprong had kunnen nemen. Ik duw verder. Windmill Hill de eerste keer is druk maar Tour-de-France-achtig staan er hordes toeschouwers iedereen vooruit te schreeuwen en zelfs omhoog te duwen waar nodig. Mede daardoor nam ik de ‘hill’ wellicht te snel en is het stevig op adem komen bovenaan.
Veel tijd is er echter niet want na een scherpe afdaling kan ik de 2de ronde aanvatten. Deze ronde kom ik relatief weinig fietsers tegen. Het gaat goed en mijn gemiddelde snelheid hou ik vlot boven de 32km/h. De fietslus bevat 850 hoogtemeters en mede door de wind, het oneffen wegdek op veel plaatsen en wat blinde bochten kan ik niet harder. Ik probeer voldoende te eten en drinken – zonder te overdrijven en denk eraan om beide pulles te ledigen alvorens de 2de keer de bocht naar Windmill Hill aan te snijden. Er staat heel wat minder volk langs de weg en er zijn ook minder atleten op de weg. Verleidelijk… en uiteraard kom ik opnieuw buiten adem boven aan. Nog anderhalve kilometer naar de wisselzone en nu schud ik de beentjes toch wat los.
Een snelle wissel en ik kan beginnen lopen. Het gevoel zit goed. Ik probeer mijn duurtempo te vinden maar voel een lichte kramp opkomen in linkerdij : toch even wat gas terug. Aan de eerste bevoorrading stop ik even voor een plaspauze en masseer mijn bovenbeen wat los. Er zijn 4 looprondes en nu is de zon van de partij : had ik toch zonnecrème moeten smeren ? Tijdens de eerste ronde zie ik de supporters langs de weg. Vlug wat woorden wisselen : “ruwe zwemstart !”, “2 overlijdens ?” Dat begint toch wel even door het hoofd te spoken.
Ik probeer tijdens de vele bevoorradingen te blijven lopen : 2 bekertjes nemen, klein slokje water drinken en anderhalve beker over het hoofd om af te koelen. Dit tempo hou ik vol tot km 25. Schitterend. Ondertussen al Raf gekruist die net een halve lus achter mij loopt en iets verder Fré. Iedere ronde zie ik dat Raf de afstand tussen ons wat kan verminderen en dat ik iets uitloop op Fré. Plos haalt Vic me in met een doos raketijsjes : “moet je een raketijsje ?”. Ik schud van nee en hij haalt me in op zoek naar zijn papa. Na een volgende lus zie ik Fré wandelen terwijl hij een raketijsje naar binnen speelt. Zelfst na 10x Ironman is dit een unicum.
De kilometers beginnen zijn tol te eisen en het herkenbare onderhandelen met mezelf komt op gang. Eventueel kort wandelen aan de volgende bevoorrading om iets te kunnen eten (wat gummy-beertjes). Gelukkig zie ik de NLT-supporters bijna 2x per ronde en probeer ik tempo te houden : “gaat het ?” “Goh joat, het begint wat te wegen…”. Bij een volgende bevoorrading stap ik net iets langer om een paar bekertjes cola te drinken. Dan mezelf pushen om te blijven lopen tot aan het volgende keerpunt. Ik passeer het punt van 40km en begin te stappen : dat kan toch niet ? Nog 2 km te gaan. Ik verplicht mezelf om weer te lopen. Mijn verhoopte marathontijd van 3h30 kan ik op mijn buik schrijven maar toch nog even op de tandjes bijten. Ik kom op het rode tapijt en zie Lise aan de zijkant staan. Nog even wat high-fives met wat onbekenden en dan een knuffel met de dochter.
Ik loop de finishboog onderdoor in 9h52 : 21 minuutjes spartelen, 5h30 op de fiets en net geen 3h49 voor de marathon. Zeer content maar met een dubbel gevoel. De wedstrijdafstand was niet volledig en toch weer iets langer gelopen als verhoopt. Maar vooral, 2 atleten die het niet hebben overleefd… 
Ik wacht op Raf en Fré in de wisselzone en laat me volledig gaan aan pizza, softijs, chocomelk, pim’s en kittekat. Rare combinatie maar mijn maag is content met alles wat ik ze aanreik. Raf knijpt nog bijna 3 minuten af van mijn marathontijd en toont eens te meer wat een atleet hij is (10h18). Zijn minutieus naleven van de trainingen van zoonlief hebben opgeleverd. Fré toont dan weer dat 2 weken vakantie net voor de Ironman misschien niet de perfecte voorbereiding is, maar kan op zijn ongelooflijke doorzettingsvermogen en ondanks zijn pijnlijke voet mooi binnen de elf uur finishen.
Er stonden heel wat fijne quotes langs de weg maar het bordje met “Pints are near” ben ik in totaal 10x voorbijgelopen en nu is het zover. Een manke wandeling van 5 minuten later sluiten we aan bij de bonte bende in het Walter Raleigh Hotel in Youghal (“yow !”) en kunnen we klinken op een lange dag. Uiteraard is er veel te vertellen. Op weg naar huis strikken we een taxibus en stapelen we 4 fietsen en 10 mensen aan boord om de klim niet nog eens te moeten maken.
—
Maandagochtend gaan we naar de tent voor de Ironman officials ranking. Dit is de standaard afsluiter van een Ironman wedstrijd die Fré en ikzelf meestal aan ons voorbij laten gaan. Omwille van de omstandigheden van de wedstrijd willen we wel luisteren. Uiteraard wordt er gestart met een officieel statement van Ironman en medeleven met de familie van de 2 doden. Er wordt een minuut stilte gerespecteerd en dan begint de slotceremonie. Heel wat podiumplaatsen passeren de revue en bij de ranking per agegroup valt mijn naam plots in de categorie 45-49 ? Ik was pas 10de en er waren 3 slots voor Hawaii in mijn leeftijdscategorie. Kort ervoor had ik het scenario met Lotje overlopen (je weet maar nooit !) en had ik voor een aantal redenen beslist sowieso niet in te tekenen. De finisher na mij heeft het slot met ongeloof en een gigantisch blij gezicht aangenomen. Iedereen tevreden. We kunnen alweer beginnen plannen voor volgend jaar.
No Limit Team | De KWtjes komen goed van pas (nlt.be)
2 Die During Ireland Ironman Swimming Leg – Videos from The Weather Channel
Chris Deleersnyder