De Inferno triatlon in Zwitserland stond al een tijdje op het to-do lijstje. Reeds in 2011 hadden Tom Vermeersch (ITC-EFC) en ikzelf al zitten fantaseren over deze off-road triatlon. Naarmate de jaren verstreken kregen de plannen meer vorm en nam de wedstrijd ook lichtelijk mythische proporties aan. Nu we na een weekje kunnen terugblikken op een prachtige wedstrijd in de beste omstandigheden weten we nu ook zeker dat de wedstrijd zijn naam eer aan doet…

Vorig jaar had Greg Cool deze wedstrijd op zijn lijstje gezet maar had jammer genoeg af te rekenen met slecht(er) weer waardoor het zwemmen werd vervangen door een inleidende loopproef. Bovendien moesten de laatste kilometers naar de finish in de totale mist worden afgelegd. Indien je er de website op nakijkt dan is het inderdaad vaststellen dat de tijden van de eerste man en vrouw van jaar op jaar tot ruim een uur verschillen en dat benadrukt nog eens hoe afhankelijk de atleet bij deze wedstrijd afhangt van de natuurelementen.

De uitdaging. Er hangen nogal wat uiteenlopende uitdagingen vast aan de Inferno. Vooreerst is het in ons vlakke Vlaanderenland niet zo ideaal om dergelijke wedstrijd (hoogtemeters !) voor te bereiden. Daarnaast breekt het koudzweet je uit bij het nakijken van de verschillende wisselzones die allemaal verspreid liggen en waarbij de laatste enkel per kabelbaan bereikbaar zijn. Duidelijke afspraken met de supporters zijn eveneens moeilijk voor deze redenen en inschatten van passagetijden lijkt ook niet eenvoudig met de vele onbekende factoren in het parcours. 333 deelnemers konden op 3/3 om 3:30 inschrijven voor dit gekkenwerk en de wedstrijd was snel volzet.

Dag-1. Startnummers, stickers, zakken voor wisselzones werden reeds anderhalve maand op voorhand thuis bezorgd. De laatste wisselzones sloten op vrijdag om 17h. De briefing was diezelfde dag om 18h : geen vragen te stellen dus omtrent de wisselzones. Alle materiaal hebben we dan maar ‘s morgens gecontroleerd aan het hotel en om 12h stonden we aan de eerste wisselzone. Ruim een half uur verloren – en een telefoontje aan het VTDL later – om te bewijzen dat de fysieke lidkaart van 2014 nog geldig is aangezien er ook voor 2015 lidgeld werd betaald. Op een vlot tempo werden daarna de verschillende wisselzones aangedaan en we waren net op tijd in Mürren voor de wedstrijd van de kindjes. De Inferno Fun triatlon was 100m zwemmen, 5km mtb en 1,2km lopen. Ook de kindjes werden een paar honderd hoogtemeters voorgeschoteld. Tussen de doorgewinterde bergatleten zaten er voor de kleinsten geen medailles in. Pieter Vermeersch (ITC) kon wel de 2^de plaats wegkapen bij de Jugend ! Een pasta-party, prijsuitreiking en de terugtrip naar het hotel later lagen we in bed.

Het zwemmen. De zwemstart zelf (om 6h30) is in Thun en brengt je na 3.1km in een prachtig bergmeer langs alle kanten omringd door schitterende bergen, aan wal in Oberhofen. Met de auto ongeveer 8km verder. Kopzorg enkel voor de supporters want voor de atleten is het genieten van zalig helder zwemwater van 17°C warm, in rechte lijn naar de overkant en perfect uitgelijnd. Aan de eerste wisselzone was het zalig vast te stellen dat de kindjes tijdig uit bed waren geraakt en met heuse spandoeken Tom en mezelf stonden op te wachten.

Het fietsen. In vergelijking met een Ironman is de wisselzone lekker overzichtelijk. 333 individuele atleten en 180 teams is vergelijkbaar met een kleine lokale wedstrijd. Korte tijd later zit je dus al op de fiets voor een 97km met 2145 hoogtemeters. De stijging zit mooi verspreid met een 800 meter in het begin en 1400 meter op het einde. Al bij de eerste afdaling ligt er iemand door de vangrail en zijn de hulpdiensten onderweg. Voor het vervolg van de afdaling zou ik mijn remmen goed vasthouden. Het weer is ondertussen perfect met een felle zon en een licht briesje (jammer genoeg recht in het gezicht).

De mountainbike. De wissel van race- naar mountainbike was superprofessioneel. De koersfiets wordt je uit handen genomen en onmiddellijk in een vrachtwagen gehangen om alle materiaal van alle wisselzones terug naar de centrale wissel in Stechelberg te brengen. Eenmaal op de fiets echter gaat het 12km omhoog. Gemiddeld 6km/h brengt je ‘snel’ 2 uur verder en 1200 meter hoger. De laatste paar honderd meter richting Klein Scheidegg gebeurt naast de fiets : ik heb 2 mensen op de fiets zien blijven zitten, maar ze gingen in alle geval niet veel sneller als ikzelf. De afdaling was 18km, zalig genietend over een prachtig bergpad, maar toen kwamen een paar technische stukken door het bos en ben ik toch 2x van de fiets gestapt. Velen zijn me gepasseerd en een paar ben ik later tegen de grond weer gepasseerd. Naar het einde van de mtb-proef moesten we de muur van Wengen naar beneden : een steil wandelpad waarbij we in +/-3km 500 meters afdalen. Opnieuw passeren me heel wat atleten en ik zak van de 43^ste plaats na de koersfiets naar de 96^ste stek. Niet dat de positie voor mij van belang is maar het heeft wel aan dat ‘veiligheid voor alles’ niet voor iedereen geldt ;-))

Het lopen (wandelen). Als afsluitende proef klimmen de deelnemers vanuit Stechelberg (800m) naar de top van de Schilthorn (Piz Gloria 2970m). Eerst gaat het licht omlaag voor een 7-tal km en daarna gaat het enkel omhoog – en sommige plaatsen lijkt het loodrecht – voor 18km. Ik merk al snel dat je in een goed wandeltempo eigenlijk even snel gaat als de meeste lopers en besluit dan ook dat dit een goeie strategie is. Op deze manier kan je nog even rondkijken en genieten van het vele moois rondom, voldoende eten en drinken tot je nemen en de vele vrijwilligers hiervoor uitvoerig bedanken. Iedere 2 tot 3km is er bevoorrading, maar dit was toch telkens 30 tot 40 minuten. Bijna de volledige wedstrijd kunnen genieten van een prachtige zon en vele vergezichten ! Door de grote hoogte-verschillen schommelde de temperatuur al snel tussen de 5 en de 30°C.

Ik was nooit zo blij om de finish te zien. In totaal had ik 11h09 nodig om deze te behalen. Een weekje later blijven voornamelijk de beste herinneringen en zou ik het opnieuw doen ! In totaal halen 263 individuele deelnemers de finish. Ook Tom zet zijn parcoursrecord neer en een beetje later zitten we met zijn allen in een restaurant, de fietsen ingeladen zalig na te genieten en te fantaseren over het volgende !

Deleersnyder Kris