Na het snelle parcours van Ironman Austria vorig jaar had ik mijn zinnen dit jaar op een iets pittiger parcours gezet. De toptijd in Engeland ligt ruim een uur boven het record van Marino Vanhoenacker in Oostenrijk. Dat is een goeie graadmeter om het race-parscours in te schatten. Traditiegetrouw moet je er snel bij zijn omdat er ieder jaar opnieuw voldoende zotten zijn om dergelijke wedstrijden snel vol te boeken. Dit jaar zouden er 14 Belgen starten op ruim 2.100 deelnemers waarvan bijna 90% ‘islanders’. Op de ruim 200 deelnemers van buiten het VK 30 nationaliteiten : de aantrekkings-kracht van het Ironman-circuit spreekt boekdelen. Naast Fré en ikzelf ook oude bekende Bart Vuylsteke (ex-NLT) en Tine Deckers die uiteindelijk tweede dame zou worden !

Ons avontuur begint echter een paar dagen eerder. De leukste manier (lijkt ons) om in Bolton te geraken is om de slaapboot vanuit Zeebrugge te nemen naar Hull. Van daaruit is het nog anderhalf uur rijden tot de gezellige airBNB die we hadden geboekt. Op tijd aanschuiven aan P&O ferries en een uurtje erna zaten we al aan de aperitief op het zonovergoten dek. Na het buffet (stapelen !) de kajuit in voor een goeie nachtrust. ’s Morgens gewekt voor het buffet (stapelen !!) en opnieuw een uurtje later waren we al aan het rijden : links weliswaar.

Op donderdagmiddag stond er een verkenning van het fietsparcours op het programma. Gelukkig had ik dit op voorhand op mijn garmin gezet (focus !) want het was zoeken om het parcours te vinden (wel overal ‘road closure’ signs voor zondag). Na wat tegenslag – ontplofte tube – en daarmee gepaard tijdverlies konden we het parcours in het zonnetje verkennen. We waren wel voorbereid, maar toch : serieuze beklimmingen, veel wind, veel verkeer. Het verkeer stond niet op het programma voor zondag maar de rest stemde toch tot nadenken (mantra : doseren). Nog vlug registreren en daarna genieten van een overheerlijke bbq in de schitterende tuin aan het huisje. De kindjes hadden het ongelooflijk naar de zin en dat maakt het voor de ouders uiteraard ook ruimschoots genieten.

Vrijdagmorgen alle materiaal overlopen en testen. ‘s Namiddags was er een officieel zwemmoment in Pennington Flash. Eerst 6 kilometer loslopen met Bart en erna de swimsuit induiken en vervolgens het koude water. Het eerste moment toch even naar adem happen(18°C) – en volgens de officials zou het op raceday nog een graad of 2 kouder zijn omwille van het vroege uur. Het zou een rolling start worden waarbij alle deelnemers via een ponton druppelsgewijs in het water gelaten worden na individuele tijdsregistratie via een mat. Het geeft toch wat vertrouwen als je dit al eens hebt kunnen testen op voorhand. ’s Avonds stond nog de internationale briefing in Macron stadium op het programma. De dagen in aanloop zijn goed gevuld. Het Ironman-circuit is een beetje een circus maar de kwaliteit van de organisatie zit hem in de details. De briefing was zeer gedetailleerd en doorspekt van grappen en grollen met het publiek en uiterst professioneel gebracht. We wisten wat ons te wachten zou staan op zondag…

De zaterdagmorgen zijn Fré en ikzelf nog eens de aanloopstrook van het fietsen gaan testen alvorens al ons materiaal in de wisselzone af te geven. Controle van het materiaal, foto van atleet en fiets en alles weghangen en memoriseren waar fiets en materiaal staat en hangt. De zakken met het fiets- en loopgerief zien we pas terug tijdens de wedstrijd en dat geeft wel wat stress om toch zeker niets te vergeten (loopschoenen ! nummer ! bril !!!). Logistiek komt er ook wel wat bij kijken met zwemstart (T1 – wisselzone tussen zwemmen en fietsen) op een half uur rijden van T2 (wisselzone fietsen – lopen). De loopfinish in het centrum van Bolton is dan nog een half uurtje verder rijden.

Zaterdagavond – na de obligate pasta – vroeg in bedje met een wekker op halfvier voor Fré en ikzelf en op vijf voor de kids Dankzij een uitstekende hydratatie op zaterdag heb ik het bed toch een drietal keer geruild voor het kleinste kamertje. En dan toch ‘blij’ om de wekker te horen op dit vroege uur : na een jaartje plannen , trainen en uitkijken naar deze dag voel je je meestal echt klaar voor de race ! Goed ontbijt, inwrijven, toilet en op weg naar Pennington Flash. Er wordt aangeraden om toch ruim op voorhand aanwezig te zijn en flinke leerlingen als we zijn waren we ruim 90 minuten op voorhand ter plaatse. Rond 5h50 waren we verenigd met onze supporters en maakten we ons klaar voor de start.

Om 5h55 startten de male pro’s en 1’ later de dames. Bart, Fré en ik hadden ons opgesteld helemaal vooraan in het vak van een geschatte zwemtijd van 1h05 (als je veel vroeger start loop je het risico van een handjevol snellere zwemmers over je heen te krijgen en als je veel later start mag je vanaf de start beginnen slalommen. Om 6h stipt werden we gecontroleerd het water in geloodst en konden we zeer ontspannen in ons ritme komen. Ik onthou vooral een zeer ontspannen zwemstart (zeker na de motten in Gullegem dit jaar). Het parcours bestond uit twee lussen waarbij je even uit het water moest en over een registratiemat. Wat een verrassing dat Natje, Lotje en de kindjes naast de camera-mannen stonden op de VIP-locatie : een schitterende verrassing !

Kop omhoog en met frisse moed vertrokken voor de tweede lus. Na exact 1h05 (juiste vak gekozen !) kom ik uit het water en duik ik de tent in voor het omkleden. Ik was blij met de keuze om de schoenen niet op de fiets te hangen en aan te doen in de tent : schuiven in de modder tot aan de fiets. De weergoden waren ons gunstig gezind want niet té koud, niet té veel wind en GEEN regen. Na de aanloopstrook kom je op het parcours en konden we beginnen aan de 2 lussen van bijna 80km. Dankzij de verkenning wist ik dat we zouden moeten doseren op de klimmetjes. Op de stroken tussendoor echter armen in de beugels en trappen ! Langs het parcours en zeker op de hellingen stonden de supporters dik en Tour-de-France-gewijs de deelnemers op te jutten. Ook veel Belgische supporters met vlaggen en daardoor super herkenbaar. Nog wat snelle zwemmers oprapen ;-)).

Op het einde van de eerste ronde stonden onze supporters ons vooruit te schreeuwen en dit gaf nog wat extra motivatie om er keihard voor te gaan. Aan het begin van de tweede ronde kwam ik Bart tegen en we konden elkaar een paar keer voorbijsteken en zo toch wat woordjes wisselen : mooie wedstrijd / genieten en lastig tegelijkertijd / beetje onnozel doen met supporters. Na een kleine plaspauze voor mezelf en een beetje pech met de ketting van Bart laat ik hem wel achter mij en kan ik de gemiddelde snelheid net niet tot op 33 krijgen (32.9 – stomme laatste helling) : alvorens de wisselzone in te rijden kijk ik nog eens naar de Garmin : 180km in 5h30 en 1.955 hoogtemeters !

Het gevoel is super en ik sprint na een snelle wissel de tent uit. Veel volk om ons verder te juichen en ook een enthousiaste speaker en opnieuw zie ik onze trouwe supporters staan en kan ik nog wat high-fives uitdelen. En dan begint de grootste verrassing van de dag…

Na de wisselzone is het onmiddellijk omhoog klimmen naar de hoofdweg en voel ik een eerste keer wat kramp in mijn rechterbeen. Even uitstrekken en weer door : niet zo erg. 3 kilometer verder zie ik een toi-toi aan de bevoorrading en besluit ik snel nog wat ballast uit te gooien. Domme beslissing om te gaan zitten (weinig leg-space en opnieuw wat kramp voelen opkomen rechts). Ik kom uit mijn benarde positie en stretch even. Ik zie een pakje van Tri-Unic (Drongen) en ga er achteraan : Tom heeft serieus wat supporters langs de weg en loopt aan een goed tempo. Ik volg hem een hele tijd. Het is ondertussen duidelijk dat het een glooiend parcours zou worden.

Ook bij het lopen is er eerst een aanloopstrook van ongeveer 14km en dan 3,5 lussen eindigend in het centrum van Bolton. Het einde van deze eerste strook leek echter meer op een trailrun van Spors-Events. Het park door en omhoog. Op het einde kom je op het parcours en blijkt dit één lange boulevard die van in het centrum van Bolton omhoog loop en dus telkens 4km klimmen en dan weer evenveel dalen. De eerste lus loop ik alles (in tegenstelling tot heel wat deelnemers : kleine pasjes !) en blijft het een schitterend gevoel. Na 1 ronde zie ik Fré en Bart die me relatief dicht achter elkaar kruisen.

Maar dan toch wat tekenen van verval. Aan de bevoorrading neem ik nu wat extra tijd om voldoende te drinken en eten en begin ik toch wat te stappen (niet doen !). De tweede ronde heb ik was mijn voorsprong op Fré weggesmolten en aan het verste keerpunt haalde hij me in en kon me overtuigen om weer mee te lopen. In zijn zog heb ik heel de rit tot aan onze supporters gelopen en heb ik hem weer laten gaan op de klim. Weer afwisselend stappen en lopen kom ik tot in de helft van de laatste ronde. Ik kruis Bart die duidelijk ook afziet en denk aan Fré die wellicht al over de meet aan het lopen is. Ik verzamel al mijn krachten en kan de laatste 4km afleggen aan >14km/h. Mind over Matter : blijkbaar toch weer getrunt in het loopgedeelte en mijn kopke te veel laten hangen. Met een marathontijd van 3h50 voor een parcours waarbij we bijna 400 hoogtemeters kregen voorgeschoteld ben ik uiteraard super tevreden. Maar ik kom dus wel een maatje te kort en kom pas 4’ na Fré over de meet, in 10:38:17. Bart volgt, eveneens moe gestreden, kort na ons.

Super tevreden met alweer een prachtige wedstrijd in een magnifieke omgeving en in fantastisch gezelschap ! Een dikke merci voor de vele berichtjes, de whatsappen met de vrouwen, de gezamenlijke trainingen. Op naar een nieuwe uitdaging volgend jaar, maar daarover meer in een apart verslag.

   

Verslaggever Chris Deleersnyder