17 mei zou voor mij de langste dag worden van 2014. Na de IM van Frankfurt in 2012 en IM Nice 2013 waren er een aantal opties. Eigenlijk had ik JP beloofd om nogmaals te starten in FF, maar omdat Nice super mooi was wilde ik geen tweede maal dezelfde wedstrijd doen (sorry JP !). Samen met nog wat NLT’ers waren we aan het uitkijken naar een wedstrijd die haalbaar zou zijn (verlof / kids / training).
De races van het Ironman circuit zijn bijna allemaal onmiddellijk uitverkocht (en dit een jaar op voorhand). De keuzemogelijkheden voor wedstrijden en de interesse van anderen nam wat af en ik wilde graag ook in 2014 een wedstrijd afwerken. Ooit wilde ik toch eens starten in Lanzarote en aangezien er voor deze wedstrijd nog plaatsen beschikbaar waren kon ik de zwaarste IM onmiddellijk aanstippen op mijn lijstje.
Dankzij een zachte winter kon ik steeds blijven doorfietsen en door een vakantie in Lanzarote in november had ik het parcours kunnen verkennen. Ook de zwem-en looptrainingen verliepen naar wens en bleven combineerbaar met werk en gezin : dank je wel Lottebol voor het vele plannen en de steun !
Op woensdag 14 mei kwamen we aan in Lanzarote en konden we al kennismaken met het mooie weer en de vele wind. Fiets in elkaar prutsen en goed oppassen dat dit perfect verliep : zowel in FF als Nice had ik wat te kampen met materiaalpech en dat wilde ik dit jaar vermijden ! Nog een verkenningsrit van een 65km op een gezapig tempo : het rustige deel van het parcours en toch bijna 600 hoogtemeters. De wind leek van overal te komen. Op donderdag nog eens loslopen en zowel donderdag als vrijdag nog eens inzwemmen op het parcours : ik zag het helemaal zitten.
Karel en ikzelf zouden de wedstrijd samen doen, maar het vervroegd uitvoeren van (ver)bouwplannen en een iets te onregelmatig trainingsschema hadden Karel van de wedstrijd doen afzien. Een moeilijke keuze voor Karel, maar voordeel voor mij was dat ik een sparringpartner en klankbord had in de dagen voor de wedstrijd. Hij nam ook de ladies mee op sleeptouw om een stuk van het parcours met de fiets af te leggen en zo op een aantal plaatsen klaar te staan om te supporteren.
De vrijdagavond een pasta (met de saus apart : Karel ontpopte zich als mijn persoonlijke voedingsspecialist) en vroeg in het nest. De wekker liep af om 4h15 en ik kon beginnen aan het gebruikelijke ritueel : drinkbussen klaarzetten / wedstrijdtenu aan / inwrijven / goed ontbijt / immodium plus ;-). Rond 5h15 vertrokken we naar de start en daar kon ik nog de banden oppompen, een laatste controle van de fiets en vertrekken richting zwemstart. Het is een ruim strand in Lanzarote en de supporters konden bijna aan het water staan om alles mee te volgen.
Ik zocht een plaatsje uit in de startzone op het strand tussen de vele wetsuits in, dicht bij het bordje voor swim time 60-65 minutes. Er werden nog wat mededelingen gedaan in de verschillende talen en kort na 7h werd het startschot gegeven. Met zijn allen drummen van op het strand naar de waterlijn. Het water inlopen, duiken, weer opspringen, nog wat lopen, weer duiken. Misschien moeilijk te geloven, maar dit doe ik dus echt graag. In het water is het continu zoeken achter vrij zwemwater om in een leuk tempo te geraken. Voor en opzij zijn er altijd wel zwemmers die blijkbaar liever slalom doen, maar al bij al verloopt het vlotjes. Prachtig helder water onder met vissen in alle vormen en kleuren. Boven het wateroppervlak een zonnetje dat al lustig van tussen de wolken begon te schijnen en een warme dag aankondigde.
Het zwemparcours verliep in 2 lussen met een Australian exit en aan de keerpunten rond de boeien was het de gekende gezellige drukte. Toen ik de wisselzone inliep (en Lotje en Karel hoorde roepen) zag ik 1:02 op het bord, zalig. In de wisselzone nam ik de tijd om het zand van mijn voeten te vegen, ik liet me deftig insmeren met zonnecrème factor 50, helm op en klaar om de paar honderd meter te lopen van de tent naar de start van het fietsen. Onderweg nog een glimp van Karel en Lotje en weg was ik.
Het fietsparcours gaat eerst licht golvend richting luchthaven en keert dan om richting El Golfo aan een hels tempo en met wind in de rug. De gemiddelde snelheid lag al vlug rond de 40km/h en ik maande me aan om voorzichtig te blijven. Ik wilde mijn krachten doseren om het lopen niet te hypothekeren, maar voelde me zeer goed. En toen kwamen de eerste golvingen in het landschap en kwam de wind op kop. Dit was wat iedereen belooft wanneer je meedoet in Lanzarote. Ik hield de hartslag in de gaten, maar kon toch redelijk wat fietsers oppikken. Voldoende drinken en eten. Aan km 110 kom je boven aan Mirador del Rio en wordt de tussentijd gemeten. Volgens mijn Garmin was de gemiddelde snelheid gezakt tot 30.0 en ik voelde me perfect.
Ik dacht dat het klimmen wel bijna voorbij zou zijn en keek een eerste keer naar de totale stijging. Shit, nog maar 1800 meter. Er moesten dus nog 750 meter worden gewonnen en dat op 70km. Oké, geen probleem : het is voor iedereen hetzelfde… De rest van het fietsen ben ik blijven doseren, drinken en eten. Aan km170 haal ik nog een fietser in en ik kan mijn ogen niet geloven : op zijn dosard staat ‘pro’. De slotkilometers heb ik zitten smilen op de fiets. Zalig parcours, zonnetje, het gevoel van frisse benen en gemiddeld 32km/h op de teller en mijn dag kon niet meer stuk want ik had een prof ingehaald.
Terug in de wisselzone konden we de fiets afgeven aan een vrijwilliger. De zak met loopgerief ophalen en doorlopen naar de wisseltent. Ik nam opnieuw de tijd : verse sokken, opnieuw goed laten insmeren met zonnecrème. Toen ik de wisselzone uitliep zag ik een tussentijd van 6:49. De start van het lopen was vlot, maar het parcours was constant op en neer en met serieuze tegenwind richting luchthaven. Eerst twee ronden van 16km en daarna nog een ronde van 10km op hetzelfde parcours. Het was warm, het was golvend en de wind bleef ongenadig inbeuken. Na 21km had ik een tussentijd van 1:45, maar begon ik het toch wat lastiger te krijgen.
Aan km 26 ben ik een eerste keer beginnen stappen : ik kon precies niet al te diep ademhalen en wilde geen risico nemen (anderen zouden zeggen : “een beetje trunten”). Lotje stond net op dat punt langs het parcours en we hebben samen een tijdje (zeer snel) gewandeld tot aan een volgende bevoorrading. Leuk om wat bij te praten over de dag, maar daar was het natuurlijk de tijd niet voor. Met heel wat moeite ben ik toch weer beginnen lopen, maar de meeste hellingen heb ik te voet overwonnen met de blik op de garmin : 7,8km/h – goed ! Met wat tussenpauzen ben ik er in geslaagd om mijn looptijd in Nice te verbeteren met 1 minuut (de zoete ironie) om te finishen in 10h42.
In Lanzarote is het toegelaten om over de meet te lopen met familie dus keek ik uit waar mijn vrouwtje zich bevond. Net voor de finish zag ik haar staan en we konden de laatste meters samen afleggen. Zalig ! Een medaille rond de nek, een handshake van de race director en nog een foto voor de pers. De goesting is nog niet over, welke zou ik volgend jaar proberen van het lijstje af te kruisen ?
JP en de vele andere NLT’ers : super veel succes in Frankfurt. Fré & Nikki : maak er een mooie wedstrijd van in Zurich. Dirk : veel plezier in Kalmar. Steven : geef er een lap op in Mallorca ! Long Distance en NLT gaan blijkbaar goed samen !!! Bedankt voor de vele berichtjes en steun.
Chris Deleersnyder