Heel eventjes mijmeren maar daarna weer de blik recht vooruit

Dit weekend werden de oevers van de Aisne in Choisy-au-Bac onveilig gemaakt door het rood van NLT. Met een heuse delegatie (20-tal deelnemers en een dikke duim voor de uitgelaten menigte supporters) stonden we paraat om de Compiègne Triatlon tot een goed einde te brengen. Het startschot werd gegeven om 12h30 op zondag 15 mei en de meeste atleten hebben ’s morgens de weg afgelegd. De familie Dequae was er reeds een dagje eerder om te acclimatiseren en om wat voorkennis door te geven (stroming / wind / fietsparcours).

Het was een gezellige drukte toen we allen rond 9h30 aankwamen ter plaatse. Het was een fijne familiesfeer en de BBQ rook al heerlijk naar de saucisses. Het ophalen van de dossards verliep zeer vlot en ook het inchecken in de wisselzone verliep vlekkeloos. Zodoende was er nog ruimschoots de tijd om wat te socializen en wat sfeerfoto’s te nemen. Rond 12h was er een briefing waar er niet al te veel van werd begrepen, maar het kwam er wellicht op neer dat er gezwommen, -fietst en –lopen moest worden…

Het was een kilometertje wandelen tot aan de zwemstart en daar konden we gewoon het water inwaggelen, de eendjes en de zwanen achterna. De meesten onder ons waren het koude water van Doornik al gewend dus viel het al bij al wel mee. De scheidsrechters deden er niet al te moeilijk over (de eerste en laatste zwemmers lagen wellicht honderd meter uit elkaar en er stonden ook nog wat atleten aan de kant) en het pistoolschot ging al af. Het zwemmen bleek zeer chaotisch en de Fransmannen in een wetsuit kunnen hun romantische inborst zeer goed verbergen : er werd getrokken en geduwd, geslaan en geroepen. Sofie was vertrokken bij de kopgroep maar in de chaos vooraan werd er reeds aan de voorlaatste boei gekeerd. De scheids op zijn bootje ging wild tekeer en kon de groep toch weer in de juiste richting duwen. De achterliggende zwemmers kwamen er toen ook bij en het geduw en getrek kon weer van voor af aan beginnen. Op bepaalde plekken was het water wellicht maar 30cm diep en kon je je vooruit trekken aan de planten op de grond. Als je wilde rechtstaan omdat het zwemmen niet meer mogelijk was wezen de arbiters op de boot weer naar de grond. Hier en daar wilden er rechtspringen en weer duiken om snel vooruit te gaan, maar dat is duidelijk geen goed idee als het water maar 30cm…

Na 2km (1400m afdrijven en dan 600m tegen de stroom in) kon je opnieuw het water uitwaggelen en in volle vaart de ruime wisselzone in. Het was nog steeds mooi weer, misschien iets aan de koude kant, maar er kwam al een klein beetje wind opzetten. Het fietsparcours bestond uit 2 lussen van 45km met 2x een zeeeeeeeer lange klim gevolgd door relatief korte afdalingen. Hier en daar een scherpe bocht zorgden er voor dat je voldoende bij de pinken moest zijn. Het fietsen was zalig in de bossen en het mooie glooiende landschap van Picardië, maar de baan bolde van geen kanten. Bovendien kregen we 2 vlagen op ons dak en hierdoor koelde het ook wel wat af. En om het compleet te maken begon de wind een klein beetje harder zijn best te doen. Het leek wel constant tegen wind, maar dat kan ook aan het lichte stijgingspercentage gelegen hebben ;-)). Het was pure luxe (voor Fré) met 3 glutenvrije bevoorradingen : water en bananen. De vlagen bleken van korte duur – dikke sjapo voor de vele vrijwilligers die door weer en wind paraat stonden – en tegen het einde van het fietsen werd het ook weer wat warmer. Bjorn en Jeroen waren ingeschreven voor de Compiègne Swike en voor hen was hier het einde dus in zicht.

De wisselzone zag er ook de tweede keer zeer uitnodigend uit en wellicht was iedereen blij om ze te kunnen binnenlopen. Enkel Kathleen vond het wel overdreven gezellig en het duurde zeker 10 minuten vooraleer ze deze weer buitenliep. Het lopen bestond uit 3 lussen van 7km waarvan een 3-tal kilometertjes off-road. De single track was nauw, bochtig en bezaaid met boomwortels, maar telkens een welkome afwisseling na de tarmac van het jaagpad. 4 bevoorradingen met water en cola per ronde : de organisatie was werkelijk top ! Bij iedere ronde passeerden we de wisselzone waar de overheersende kleur duidelijk NLT-rood was. Ook nog eens hartelijk dank aan Johan de voorzitter om vanop de brug de lopers vooruit te stuwen met gemeende aanmoedigingen. Chris, Tom en Lorenzo liepen kort na elkaar over de eindmeet. Daarna waren Fré, Lieven, Koen en Pieter aan de beurt. De dames lieten zich ook niet onbetuigd en Charlotte, Nancy en Kathleen kwamen vlot na elkaar binnengetuimeld. NLT stond ook met een damestrio EN een mixed team aan de start. En deze beide teams hebben gezorgd voor de kers op de taart.

Sofie (swim), Natje (bike) en Delphine (run) hebben het eerste schavotje veroverd en werden door hele hordes NLT-jeugd en supporters omgeven. Floor (swim), Wouter (bike) en Patrick (run) hebben op hun beurt eveneens de hoogste plek op het podium bezet en daarmee was het Belgisch feestje compleet. De thuisblijvers hadden weeral eens ongelijk (tenzij ze natuurlijk door pech of een blessure werden verhinderd : we hebben de clubkampioen van vorig jaar duidelijk gemist). Het is steeds een feest om met een delegatie aan de start van een wedstrijd te komen. Vandaar deze oproep : IM Maastricht 2017 !

De Ironman Maastricht gaat door in het midden van het zomerverlof, is in een prachtige omgeving rond Maastricht met een groot gedeelte van het fietsen op Belgisch grondgebied. Bovendien valt de verplaatsing goed mee en is er ook een NH hotel aan de start (met unanimiteit van stemmen door de Frankfurters uitgeroepen tot triatlon top-hotel). Kwestie van jullie al een beetje warm te maken : de inschrijvingen zullen maar open gaan na de wedstrijd dit jaar : bij twijfel kan je begin augustus nog eens bellen met Vincent of Henk die het parcours dit jaar gaan verkennen.

Chris Deleersnyder