Het is niet voor elk weekend: een triatlonwedstrijd op zaterdag en een triatlonwedstrijd op zondag. In de sport moet je kiezen, maar voor één keer wou ik het echt niet. En wie gaat daar nu over klagen, ’t is toch einde seizoen… Al was ik er toch niet helemaal gerust in.

Zaterdag 14 september, BK Cross triatlon De Haan.
Het was al lang aangekondigd: het weer op zaterdag beloofde niet veel goeds. Herfstweer… Maar we lieten ons daardoor niet afschrikken. Met een delegatie NLT-ers (Charlotte Ranson, Chris Deleersnyder en Tom Tanghe) en een grote schare NLT-supporters trekken we richting De Haan. Uitgeregend en bijna omver geblazen door de harde stormwind blijven we erin geloven dat we zullen mogen zwemmen. Helaas, bij de inschrijving, krijg we te horen dat de zwemproef afgelast wordt wegens te gevaarlijke branding.  Dan geen BK natuurlijk. Beetje ontgoocheld, bereiden we ons voor op een cross duatlon: 4km – 25km – 8 km.
Het parcours is een stuk uitdagender dan vorig jaar! Trappen, duinen, nat zand (waar je helemaal in wegzakt), droog zand (waar je ook al helemaal in wegzakt) tijdens het loopnummer. Het mountainbikeparcours was pas zot (voor mij toch).  Met de mountainbike de trappen op, duin op, duin af, zowel op de fiets als naast de fiets. Heel tof! Ik kan op de gezichten van Charlotte, Chris en Tom aflezen dat ook zij ervan genieten. Ik loop de laatste run op reserve. Ik moet toch ook wat snelheid blijven maken, merk ik,  anders zak ik te veel in het zand!  Even later op het podium is het gezellig: Daniëlle Deley (2^e) en Charlotte Ranson (3^e) en een heleboel kinderen J. 

Zondag 15 september, kwarttriatlon Mechelen.
Ik stap voorzichtig uit bed (hoe zullen de benen voelen?).  De ganse bovenverdieping ruikt nog naar muscle relax (hopelijk heeft het zijn werk gedaan!). Ok! De benen voelen goed. Dat kan dus nog meevallen vandaag.  Hoe meer we Mechelen naderen, hoe zwaarder mijn benen voelen… We zetten de kindjes af in Bonheiden.  De triatlon in Mechelen, weten we, is door het parcours en de twee wisselzones, niet ideaal om de kindjes mee naar toe te nemen.  Anderhalf uur voor de wedtrijd arriveren we op de parking van Procter & Gamble. Als ik onderweg naar de wisselzones niet te veel stop en babbel, dan geraken we er wel, zegt Stijn. Zogezegd, zo niet gedaan… 🙂
Vlak voor de zwemstart, komt de zon tevoorschijn.  Met de wetsuit aan, is de zomer eventjes terug.
De australian exit, maakt het zwemmen extra lastig.  Mijn armen voelen zwaar aan. Twee toeren zwemmen is toch ver, vandaag toch.  Gelukkig kan ik nog eventjes loslopen naar mijn fiets :-). Ik wissel vlot en spring op de fiets. De inhaalrace is begonnen. Ik hoop in Xenia en nog een paar andere dames bondgenoten te vinden. Dat is ook zo.  Na een halve fietsrond been ik Xenia en Heleen bij. Xenia en ik wisselen goed af. Er staat veel wind, het is dus fijn om af en toe eens in het wiel te zitten.  Ik zorg dat ik als eerste de wisselzone in kom. Kousen en schoenen aan, helm en bril af. De eerste 500m loop ik zij aan zij met Xenia, maar ik voel dat zij frisser zit en er bij mij vandaag geen supersnelle run meer zal in zitten. Xenia loopt van me weg en ik probeer het tempo niet te veel te laten zakken.  Het wordt nog afzien, denk ik.  De benen voelen zwaar. Ik zie Xenia verder en verder weg huppelen, terwijl ik meer en meer aan de weg blijf plakken.  Gelukkig kom ik na één loopronde Lieven Laflere tegen.  Hij is sterk bezig (nootvanmij: Lieven zal derde in zijn categorie eindigen!) en houdt me even gezelschap.  Ik probeer stuk per stuk te lopen, straat per straat, van boom tot boom.

Goed gedaan, hoor ik Stijn roepen, vijfde plaats! Kapot, opgelucht en tevreden loop ik over de finishlijn. Het is goed geweest dit weekend. Maar het zou niet voor elk weekend zijn. Voor een keer was het goed… Nu goed uitrusten, want volgende week wil ik eens proeven van het langere werk: Bilzen 111.

Lieselot