Het weekend van 7 en 8 mei zal ik nooit vergeten. Het was een cocktail van hectiek, chaos, vreugde, verdriet en woede.
De transfer van alle jeugdatleten en hun materiaal van Westouter naar Doornik was al een hele uitdaging. Tot dan nog geen vuiltje aan de lucht. Na wat aanschuifwerk in het secretariaat steeg de druk op de ketel. Pedaalwissels, de parcoursverkenning, het inchecken in 2 wisselzones die behoorlijk ver uit elkaar lagen, bezorgden de NLT crew een verhoogde bloeddruk. Maar wonder boven wonder kregen we onze 10 jeugd C atleten tijdig aan de start. Van een opluchting gesproken. Iedereen haalde, ondanks de koude watertemperatuur, met de smile de finish. Een uurtje later trakteerde H. Willen ons met een eerste hoogtepunt. Na een spannend duel met Hanne Peeters pakte Hannelore de overwinning. Tijd om de hectiek en chaos door te spoelen en het eerste succes te vieren. Die pint smaakte naar meer. We werden even later opnieuw getrakteerd. Onze NLT girls (C. Cassiers, L. Isebaert, S. Coulembier, C. Watteyne en L. Defeyter) palmden bij de jeugd A en junioren vijf van de zes podiumplaatsen in. Het feest kon niet meer stuk. Het vocht vloeide onder een stralende zonnehemel rijkelijk binnen.
Ook op zondag 8 mei startte het Belgisch Kampioenschap Ploegen Triatlon goed voor NLT. Ons 2° herenteam stond behoorlijk lang in de top 6 op het scorebord geprojecteerd. Helaas keerde het tij. Ons T³ damesteam, dat goed op dreef was, verloor door een lekke band haar joker C. Watteyne. Camille, die de dag voordien nog in de zevende hemel was met haar overwinning bij de junioren, kon haar ontgoocheling niet verbergen. Ze had het heel moeilijk. Troosten hielp nauwelijks, ze kon haar verdriet niet verbergen. Uiteindelijk bleven F. Maertens, D. Vandevenne en C. Ranson verder knokken tot het bittere einde en werden hiermee knap 9° in de T³ Series. Een resultaat waarop we heel fier zijn. Ook ons T³ heren team stond op scherp en was gebrand op een sterke prestatie. Er werd keihard gevlamd op de fiets. Sommigen vonden dat zo leuk dat ze ei zo na vertrokken waren voor een extra fietsronde. Gelukkig kon de ploegkapitein zijn kudde ter orde roepen. Er werd geknokt voor elke seconde. Na een perfecte wissel, waarbij buiten een gelleke, alles in de gloednieuwe gepersonaliseerde boxen lag, stormden onze roodhemden het loopparcours op. Door het hoge tempo moest R. Deprez snel afhaken. Troostende woorden van Camille, die dat gevoel perfect kon inschatten, hielpen geen fluit. Ruben zat in zak en as. Leeg gesteden kwam het NLT team als 12° T³ Team over de finish. Een heel knap resultaat in deze topcompetitie. Het geluk kon niet op. Het was helaas van korte duur. Het NLT team werd gediskwalificeerd. De overijverige referee’s hadden NLT een penalty gegeven voor een GELLEKE. Inderdaad, je hebt het niet verkeerd gelezen. Dit is geen klucht, maar bittere ernst. Dit maakt het nog zuurder, wetende dat bepaalde T³ teams zelfs geen box bij hadden. Onze atleten die ervan overtuigd waren dat er geen vuiltje aan de lucht was en die bovendien hierop niet werden aangesproken door de arbitrage hebben dan ook geen seconde aan de penalty box gedacht. Een ongelofelijk verdict voor een team dat moet knokken voor het behoud. Na de eerste race zijn we volledig uitgeteld en dreigt de degradatie. De opgelopen kloof is nog nauwelijks te dichten. Ook voor mezelf was dit de druppel die de emmer deed overlopen. Na een korte woordwisseling met de verantwoordelijke scheidsrechter, die mij de raad gaf er lessen uit te trekken en het mee te nemen naar de volgende wedstrijd (uitgerekend Zwevegem), kookte mijn potje over. Gelukkig zegevierde het gezond verstand en is Stefaan woedend zijn auto ingesprongen en naar huis gereden.
