Dedju als dienen Pieter dat kan, moet ik dat toch ook wel kunnen zeker!

Getuigenis van een echte first-timer …

In navolging van Chris zijn motiverende mails, mijn relaas om de laatste twijfelaars over de schreef te trekken (jullie bevinden zich in identiek dezelfde situatie als ik vorig jaar). Misschien even mijn achtergrond schetsen: tot 2010 geen echt sportverleden, nooit echt gezwommen of gelopen en fietsen beperkte zich tot de zondagochtend met de wielertoeristen en dan ook langer op café nadien dan werkelijk op de fiets. Dan op een personeelsfeest in 2010 na te veel Duvels een weddenschap aangegaan om een ¼ triathlon te doen. De dag erna realiseerde ik mij: “dedju, als ik dat er nu toch eens goed van zou kunnen afbrengen … “ en zo bij NLT terecht gekomen.

Dan die ¼ gedaan – moe maar voldaan en dan denk je: “dedju, en der zijn er die dat twee keer na elkaar doen”. Na enkele kwarts, ga je dan toch die uitdaging aan van een halve. Moe maar voldaan na een halve triathlon ging er door mijn hoofd: “dedju en der zijn die zelfs dat in het dubbel doen …”. Op die momenten geen haar op mijn hoofd die eraan dacht dat zelf eens te gaan ondernemen.

Maar op een bepaald moment wordt die volledige triathlon toch iets dat steeds vaker door je hoofd gaat spoken. Grote voordeel is dat het in feite niet zo moeilijk is en niet veel moed vergt om je daadwerkelijk in te schrijven hiervoor. Beslis je immers maanden op voorhand en lijkt dan nog zo ver weg, dus nog niet onmiddellijk een grote zorg. Zoals Chris ook reeds aanhaalt moet je niet als zot beginnen trainen en heel andere zaken doen dan anders. Een goeie begeleiding en/of trainingsschema zijn wel degelijk belangrijk. Trainingsarbeid moet aanleunen bij je mogelijkheden, ambities en de tijd die je er kan insteken. Het vergt heel wat uren training (vooral de laatste twee maanden) maar mits wat planning was dit voor mij vlot te combineren met een drukke job, gezinsleven (als je mijn vrouw Gerda spreekt zal toch zeggen dat het veel sporten was 😉 ) en een sociaal leven. Dankzij een realistisch trainingsschema heb ik mij dit jaar echt geamuseerd op al die trainingen en steeds het gevoel gehad dat ik week na week sterker werd.

En uiteindelijk is het moment daar! De belevenis van zo ’n Iron Man is werkelijk fenomenaal en heel moeilijk te beschrijven (vandaar dat je zelf moet deelnemen hé). Het circus de dagen voor de werkelijke D-day met de registraties, briefings, alles klaarzetten in de wissels, … zijn echt al een ervaring op zich! De dag zelf met een klein hartje naar de start en als first timer plots niet meer zo zeker van mijn stuk. Soit – jezelf nog wat sussen: jaar voordien had ik ingeschreven met het gedacht dat we dit ooit eens moeten proberen en als we niet uitdoen dan weten we dit ook weer. Echter – als ik eerlijk ben- was mijn idee dat ik na al die trainingen, die Iron Man zou uitdoen ook al kost het mij bloed, zweet en tranen (opgeven was niet echt een optie die ik mijzelf gaf). Je hebt wel wat richttijden voor ogen maar dit was absoluut niet de prioriteit. We zouden wel kijken wat het gevoel, de spieren en de hartslag zeiden tijdens de race. Belangrijkste zou zijn dit ganse event echt met zoveel mogelijk plezier te ervaren en aan die finish trachten te raken.

En dan begint een dag van kippenvelmomenten. Ik zwem op mijn “baan 1” – tempo en amuseer mij goed in het water. Elke wissel is kicken en ben je content dat een onderdeel erop zit en aan het volgende mag starten. Voordeel bij mij is dat ik minder slecht fiets dan zwem, dus bijna 180 km mensen inhalen; genieten van de vele “events” langs de baan; de prachtige fietsomgeving (zoals bij alles bij iron man is het echt perfect en tot in de puntjes georganiseerd – geen verkeer, goeie bevoorradingen); even hand opsteken naar de oudjes van het rusthuis die met een halve liter bier in de hand zitten aan te moedigen en natuurlijk de euforie telkens je de eigen supporters passeert. Eens in de marathon wordt de euforie eigenlijk almaar groter want bij elke afgelegde ronde (nooit zo tevreden geweest met het ontvangen van een gekleurd bandje rond de arm voor elke afgelegde ronde) begin je je te realiseren dat je echt wel op weg bent om dit te voltooien. Ondanks het goede gevoel, mij ingehouden en steeds op mijn eerder gezapige tempo blijven lopen want doel was zelfde tempo gans de marathon te kunnen aanhouden zonder te moeten wandelen (was een tip van Chris: “nooit wandelen”;) ). Laatste ronde is meer op karakter dan op goesting, maar het lopen naar die finish is echt een gevoel die dit alles meer dan goedmaakt! De beentjes doen zeer maar ben niet stik-kapot en een half uurtje later staan we al met de andere NLT-ers een halve liter bier te drinken!

Lorenzo, Jeroen en Luc, nogmaals dank voor de leuke compagnie en ook jullie prestatie alsook aan alle supporters (zowel daar ter plekke als vanop het thuisfront). Ook alle trainers en trainingsmakkers want zonder jullie was dit echt onbegonnen werk geweest!

Dus voor diegene die nog zouden twijfelen, zeg bij jezelf: “dedju als dienen Pieter dat kan, moet ik dat toch ook wel kunnen zeker!”

Pieter Soete