Begin juli is traditioneel de dubbel Kortrijk – Oudenaarde. Twee topwedstrijden rond de deur met een grillig parcours. Het kan dan ook niet verbazen dat er ieder jaar een mooie opkomst is van NLT-ers. En ook dit jaar was het weer niet anders.

Voor mezelf was het dit jaar wel extra spannend, want de week voor Kortrijk was ik stillekesaan begonnen met Jurgen wat op te hitsen. Een paar korte sms-jes hier en een vinnig opmerkingske daar zorgden er voor dat er toch wat spanning in de lucht hing. Eventjes vooraf – en voor de goeie orde – stellen dat de beschrijvingen van de geleverde ‘top’prestaties en de commentaren omtrent de heroïsche strijd lichtelijk werden aangedikt en overgoten met een leuke saus aan dichterlijke vrijheid. (Deze opmerking wordt niet in het minst in de tekst vermeld om geen problemen te hebben met gene zijde van mijn trouwboekje).

Maar dit geheel ter zijde.

De bedreigingen vlogen over en weer dat het een lieve lust was en ieder forum was hiervoor geschikt: sms, e-mail, met of zonder een gevolg in cc. Het mocht geweten zijn, we zouden elkaar pijn doen. Maar… verantwoordelijke papa’s en liefhebbende echtgenoten zoals we zijn was het natuurlijk de veiligheid die primeerde. Voor de start van de wedstrijd nog een high five, liefst goed gemikt zodat de ander er eventueel nog wat hinder van ondervindt. Mekaars banden controleren en wat psychologische oorlogvoering via de kids.

En ik kan jullie verzekeren* dat het 2 prachtige wedstrijden waren. Kortrijk kende een zeer sterke bezetting omdat het als BK stond aangestipt. De tweede editie van de triatlon van Vlaanderen zou doorgaan als triatlon des Flandriens met harde windstoten, felle regenbuien en modder over de weg.

Tijdens de wedstrijd in Kortrijk zitten we elkaar op de hielen en Jurgen is een stuk sneller om de zwemproef af te leggen. Dankzij een loeiend harde wissel en een paar stevige duwen op de trappers kon ik Jurgen na de eerste 2 hellingen bijbenen. De regen en wind sneden op dat moment al loeihard en ik had veel last van beperkt zicht. Jurgen heeft hier nog van willen profiteren om me mentaal wat te kraken en heeft me net voorbij de molen een tik tegen de fiets. Het stayeren zou niet voor mij zijn vandaag. Ik heb me laten uitzakken en het op een jagen gezet om Jurgen en zijn medevluchter niet uit het oog te verliezen.

Bij de afdalingen heb ik heel wat tijd verloren, maar dankzij superieure vlagen op de klim (en ook wel een beetje omdat Jurgen 2x is moeten stoppen om wat bij te pompen : in zijn banden en wellicht ook in zijn longen) heb ik hem kort voor het binnenrijden van T2 kunnen voorbijzoeven. Ik heb nog even geroepen om te vragen of ik kon helpen (maar niet te luid uiteraard, hij had het anders immers kunnen horen). Toen ik echter – na een opnieuw supersonische wissel – 100m de wisselzone uitwas waaide Jurgen me bijna de pet van het hoofd toen hij kwam langsgezoefd. Was ik voorbereid dan had ik hem nog pootje lap kunnen leggen, maar daar viel niks meer tegen te beginnen : 1-0.

Voor de start in Oudenaarde scheen de zon nog niet echt keihard, maar het weer was toch vele malen beter als de week voordien. Er werd echter verwittigd dat de straten er hier en daar spekglad bij lagen en dat voorzichtigheid toch was geboden. Om 14h mochten we vandaag het sop in en, dankzij de vele openwatertrainingen met de club, was dit een thuismatch. Van bij het startschot wilde ik van deze keer het verschil maken. Op 1000m zou het verschil met Jurgen normaal groter moeten zijn dankzij zijn explosiviteit. Ik wilde dus zeker niet te veel achterstand oplopen.

Onmiddellijk na het startschot gingen we er met zijn allen vandoor. Extra benen van deze keer om geen seconden toe te geven. Net voor het binnenlopen in de wissel passeert Rob Woestenborgs, de latere winnaar, me (hey, goed gezwommen !). Maar Jurgen was me op de hielen gevolgd en dit maal was zijn wissel een stuk sneller dan de mijne dus ik zat onmiddellijk opnieuw in het defensief. Maar ik zag dat Jurgen nerveus was, hij keek constant achter zich (na de wedstrijd liet hij me weten dat hij wilde wachten om samen te rijden, maar iedere keer dat hij me had gezien begon hij als nog bezetener te trappen…). Na een km of 10 waarbij ik hem nog telkens kon zien na een bocht of boven aan een helling was hij echter uit het zicht verdwenen. Ik heb er nog een gigantische lap op gegeven, maar het mocht niet baten, de vogel was gaan vliegen.

Met zijn gezwinde gazelleloop zou het een klein wonder moeten zijn mocht ik hem nog terugzien voor de finish. Op de grote markt kwam ik net binnen voor mijn eerste ronde toen ik Jurgen zag vertrekken voor zijn tweede ronde. Ik heb nog een hand uitgestoken voor een high five over de nadars in het kruisen… en heb hem op het laatste weer weggetrokken : o, de wraak was zoet !

Een schitterende wedstrijd, met een rode bezetting waarbij iedereen iedereen vooruit probeert te schreeuwen. Een dikke proficiat aan alle andere NLT-atleten die weer het beste van zichzelf hebben gegeven. En vooral een heel dikke duim voor de vele supporters die deze keer echt weer en wind hebben moeten trotseren om hun geliefden, familie, clubgenoten vooruit te roepen. Een parapluutje was onvoldoende deze keer om het droog te houden.

De broederstrijd – het moet gezegd – was eigenlijk al vooraf beslecht want ik ben totaal geen competitie voor de jeugdige explosiviteit van mijn teamgenoot. Maar het was toch vooral leuk om eventjes te doen alsof…

* en bij deze zou dit voornamelijk tegen wateroverlast van uitstekende toepassing geweest kunnen zijn. Echter, anderen in de club dienen daar beter over en zullen u daar beter – en op maat – professioneel advies voor kunnen geven nietwaar Raf

Kris Deleersnyder