Op vrijdagochtend 20 mei stoomden we richting Lille Europe. Fré & Natje en Lotje en mezelf hadden onze valies mee en wat handbagage. 2 dagen eerder hadden we reeds bericht ontvangen dat de fietsen ter plaatse waren en op ons stonden te wachten in het hotel. Zondagochtend zouden we starten op de halve Ironman Aix-en-Provence. De rit was supercomfortabel. Het grootste probleem leek wel dat boetiek Paul in het station nog niet open was om onze eerste koffie van de dag te serveren maar dat kon de pret niet bederven.
Kort na de middag stapten we uit het station in een zonovergoten Aix. We zochten de eerste taxi uit de rij die groot genoeg was om ons met onze bagage naar het hotel te brengen, en werden onmiddellijk geconfronteerd met de lokale joviale gestes. Het zou onze taxichauffeur worden voor het ganse weekend. Inchecken en een plaatselijk restaurant opzoeken om te ‘stapelen’. Daarna naar het Ironman dorp om de registratie in orde te brengen en even rond te struinen in de gadget shops. We duiken al vroeg de pittoreske straatjes van het oude centrum in en zoeken een terrasje uit voor een apéro en lekker eten – met Lieven & Sofie en de kindjes (stapelen weet-je-wel).
Zaterdag is relax met een leuke rit richting de zwemstart (25km van het centrum en de finish), inchecken van de fiets in T1, verkennen van het zwemparcours en genieten van het mooie weer. In de namiddag bellen we onze hoogstpersoonlijk taxi om ons terug te brengen naar het hotel en waarschuwen hem dat het een korte nacht zal worden want we verwachten hem opnieuw aan het hotel op zondagochtend om 5h. De immer joviale man is plots iets minder overtuigd. ’s Avonds nog ons loopmateriaal gaan afzetten in T2 en gaan kijken naar de Ironkids (loop)wedstrijd van Simon en Lara, waar Lara met de prijzen gaat lopen. Simon werd onder de voet gelopen bij de start van de wedstrijd en kon nog een remonte doen maar deed niet meer mee voor een podiumplaats. Uiteraard lekker gaan eten (stapelen !) en vroeg onder de wol.
Om 4h reeds liep de wekker af. Eventjes verfrissen, zonnecrème smeren (wat ? om 4h ’s ochtends ?) en naar het ontbijtbuffet. Fré was zijn 4de pistolet al aan het smeren toen ook wij aanschuifden. De meeste andere atleten die in het hotel verbleven waren al aan het afronden om de shuttlebus te halen die om 4h30 al vertrok richting de zwemstart. Goed ontbijt met enkele koppen sterke koffie. Natje schoof als laatste bij ons aan de tafel voor een stevig ontbijt want ook voor de supporters is het altijd een drukke dag ! Om 5h stond onze taxichauffeur voor het hotel. Deze keer was hij iets minder spraakzaam… maar kon ons toch aan een gezwind tempo tijdig afzetten aan de Lac de Peyrolles.
De start van een Ironman is altijd een massabedoening en het was een drukte van jewelste in de wisselzone (banden checken ! drinken op de fiets zetten ! ) en daarna richting zwemstart. Om 6h30 vertrekken de pro-men en 5 minuten later de pro-ladies. Vanaf 6h40 begint de rolling start voor het plebs. Lotje, Fré en mezelf schuiven zeer comfortabel en onder opzwepende muziek richting nadars. Iedere 5 seconden vertrekken 5 atleten en na een laatste high-five en ‘veel succes’ lopen we samen het water in voor het zwemonderdeel. We zoeken elk ons tempo en vanaf dan wordt het de komende uren een strijd tegen jezelf. Het zwemmen verloopt in ideale omstandigheden – duidelijke boeien, rustig water, goeie temperatuur, veel zwemmers maar toch voldoende ruimte. Pas aan het verste keerpunt even wat commotie als blijkt dat ik een boei heb overgeslaan. Door de kayakkers wordt ik er op gewezen nog een klein extra lusje te moeten doen. Een andere zwemmer doet moeilijk maar ik kan hem overtuigen “allez monsieur, ce petit bout extra ne fait pas la différence” om de boei te ronden. Met de opkomende zon in de rug is het verder richting exit en een zeeeeeeeer lange loop richting de wisselzone.
In de wisselzone kies ik de stoel naast Lieven en kunnen we elkaar nog kort veel succes wensen voor de rest van de wedstrijd. Vooraleer naar mijn fiets te snellen verkies ik toch nog even een toi toi op te zoeken. In vergelijking met de lange rijen VOOR de wedstrijd had ik nu zeeën van plaats. Op de fiets was het genieten van bij de start. Mooi weer, zalige wegen, glooiend asfalt, … Er stond niet te veel wind en na 10km kan ik Lieven bijbenen. Ik moedig alle Belgen aan en nog wat verder haal ik nog een atleet van Kortrijk in (wellicht een twaalftal leden aan de start !). Vanaf dan gaat het haasje-over en moedigen we elkaar aan om het tempo niet te laten zakken – uiteraard mits in acht nemen van de juiste afstand.
Het parcours bevat toch een paar verraderlijke hellingen en zeker op het einde (km 75) nog een serieuze ‘nepe’ waar het met de TT-fiets toch even duwen is om alles mooi rondgedraaid te krijgen. In de afdalingen is het genieten en ook even verschieten als je hier en daar een geschaafde atleet ziet rijden en ook toen ik 1 gast uit de drempel naast de weg zag kruipen. Safety first ! Het voordeel van de vroege start is dan ook dat we het grootste deel van de wedstrijd voor de grote hitte uit konden rijden. Maar bij het binnenkomen van T2 was het kwik toch al serieus opgeklommen en was het duidelijk dat het een ware run zou worden. Opnieuw een lange loopsessie door de wisselzone om te switchen naar running gear.
Het loopparcours bestond uit 3 lussen door het historische centrum waardoor er veel supporters stonden en er ook veel kans was op schaduw in de smalle hoge straatjes. Waar ik wel niet op had gerekend was de afdaling richting stadspark en dan voornamelijk de lange steile helling terug naar de weg toe. En dat dus eveneens 3x… Een dikke pluim voor de organisatie voor de vele bevoorradingszones waar alles super vlot verliep. Op 2 plaatsen stond men ook klaar om verkoeling te bieden met een waterslang. De volledige wedstrijd verliep voorspoedig en na 4h58 kon ik onder de finishboog doorlopen. 20 minuten later was Fré er en konden we – onder het nuttigen van een (alcoholvrij) biertje – wachten op Lotje die na 5h59 over de meet kwam. Een dikke merci aan de vele supporters – met uiteraard Nathalie, Sofie en Simon & Lara voorop – die ons vurig vooruit hebben geschreeuwd !
Dankzij het vroege startuur hadden we nog een volledige namiddag om te chillen en relaxen en genieten van de Zuidfranse zon. ’s Avonds uiteraard (!) tijd voor een lekkere aperitief en zalig eten. We moeten er voor zorgen dat “Leven als God in Vrankrik” geen holle leuze blijft. Vrijdagochtend komt onze privé-chauffeur ons afhalen aan het hotel om ons opnieuw richting TGV te brengen. Het lijkt alsof we er een week vakantie op hebben zitten. Waar gaan we volgend jaar naartoe ?
Chris Deleersnyder