De Ironman van Klagenfurt staat bekend als één van de snelste parcours in het circuit. Na het vele klimmen in Nice en Lanzarote zou dat eens een leuke afwisseling zijn. Het was dan ook al snel na het openen van de inschrijvingen dat dit doel voor 2015 werd vastgelegd. En hiervoor was ik zeker niet alleen. Bijna met 3.000 stonden we aan de start voor de 17de editie van de Ironman Austria.
In de voorbereidingen naar de wedstrijd toe hebben we weer prachtige momenten kunnen beleven op en naast de fiets met teamgenoten en andere vrienden. In aanloop naar Klagenfurt zelf stonden er een paar wedstrijden op het programma en ook hier was het leuk om deze ervaringen te delen met anderen. Zo werd het ook langzamerhand duidelijk dat we met heel wat Westvlamingen aan de start zouden staan. Izegem leverde een delegatie af van 23 atleten en ook Kortrijk was zeer goed vertegenwoordigd met 14 deelnemers. Bram Laevens, Jeroen Biesemans en ikzelf zouden de NLT-kleuren verdedigen.
Omdat het logistiek niet zo eenvoudig was om met pak en zak (en vooral wetsuit en TT fiets) onderaan Oostenrijk te geraken, huurden we een mobilhome. Voor ons was dit ‘de eerste keer’ maar zeker voor herhaling vatbaar. De reisroute hebben we toch wel wat onderschat met de vele wegenwerken, ongevallen en files als gevolg van dit alles. Gelukkig konden we ’s avonds telkens onze mobilhome op de eerste de beste parking zetten en een dutje doen. Tijdens de reis werd het echter al gauw duidelijk dat de wedstrijd in een prachtige omgeving zou doorgaan en ook de weergoden leken ons super gunstig !
Op donderdagmiddag kwamen we aan op de camping en konden we ons stekje bezetten temidden van de vele andere atleten die ook voor deze manier van reizen hadden gekozen. In de namiddag konden we al even rondneuzen in de expo waar de verschillende merken hun nieuwste gadgets aan de sportievelingen tentoonstelden. Een poosje later stonden we opnieuw buiten met een lichtere geldbeugel en een petje, topje of drinkpulhouder.
Op vrijdag- en zaterdagmorgen het zwemparcours verkennen in groep, nog een toertje lopen of de eerste en laatste kilometers van het fietsparcours verkennen. Daarnaast wat pasta, alle materiaal een laatste keer testen en klaar zetten in de daartoe voorziene zakken voor de fiets- en voor de loopwissel. Het echte wedstrijdgevoel kwam er helemaal na de race-briefing in het Engels op zaterdagmorgen. De laatste uitleg omtrent wat wel en niet mag gedurende de wedstrijddag en wat uitleg omtrent de dagindeling. Wetsuit toegelaten, een perfecte dag voor de race : droog, zonnig en geen wind !
Op zondagmorgen vroeg uit de veren, een paar witte pistolets met confituur en bananen. Grondig insmeren met zonnecrème 50+ want het belooft een hete dag te worden. Tegen 5h gaat de wisselzone open en mogen we onze fiets gaan controleren. Samen met Lotje en honderden andere zotten begeven we ons daarna naar de zwemstart. Prachtig : super helder water waarboven de zon begint te stralen, 2 grote luchtballonnen, gele Powerbar boeien om de zwemstroken aan te duiden. De luide muziek trilt de laatste slapers uit de ogen en met onze wetsuit aan mengen we ons tussen de andere pinguins.
De zwemstart is opgedeeld in verschillende waves waarbij de profs starten om 6h40. Jeroen volgde als eerste van ons groepje, Bram wat later rond 7h en ikzelf mocht te water in om 7h08. Het was een strandstart en het is de eerste keer dat ik me helemaal vooraan durf positioneren in een wedstrijd. Ik start graag op het strand en voelde me redelijk gerust dat ik me met een aantal grote sprongen ver genoeg van de massa zou kunnen verwijderen om niet te delen in de klappen. Ik vind al redelijk snel een flink tempo en amuseer me kostelijk. Al na een paar honderd meter kan ik wat badmutsen van de vorige wave inhalen. Ik vind een een sparringpartner met een opvallende wetsuit aan en sluit me aan in zijn strakke slag.
Na ongeveer een kilometer beginnen de golven serieus op te komen, wellicht door de vele bootjes supporters die vanop een afstand de zwemmers gadeslaan. De tweede en derde boei kan ik vlot nemen, maar op het stuk terug richting land is het lastig om de weg te vinden. De ingang naar het kanaal is klein en de zon maakt het moeilijk om veel vorm te onderscheiden. We zijn echter niet alleen en ik kies koers recht tussen de andere zwemmers. Ondertussen heb ik al kleuren badmutsen zien passeren van drie of vier waves voor me. Bij het binnenzwemmen van het kanaal waarin we de laatste 900m moeten zwemmen hoor ik al relatief snel de stem van Lotje. De laatste 500m leg ik af met de blik op de kindjes en Lotje bij iedere ademhaling links : machtig.
We komen uit het water aan het kleine strandje van het Seeparkhotel en moeten ongeveer 500m lopen naar de wisselzone op de parking van de universiteit van Klagenfurt. Na de obligate pitstop kan ik me snel omwisselen en op de fiets springen. De stem van coach Steven maalt door het hoofd : “rustig fietsen en wat overhouden voor het lopen”. Ik ben me de woorden bewust en zoek een soepele tred. Van een ‘snel’ parcours had ik eigenlijk geen 800 hoogtemeters per ronde van 90km verwacht. Bepaalde stukken waren dan ook nog redelijk steil tot 12%. Bij iedere bevoorrading stonden er massa’s vrijwilligers om drinkpullen, bananen of powerbar repen aan te geven. Met bijna 3.000 fietsers was het niet altijd simpel om voldoende afstand te houden en soms was het effectief remmen om de 10 meter te vrijwaren.
Na een ronde had ik er wat genoeg van om telkens dezelfde fietsers in te halen en weer te moeten voorbij laten wanneer ze toch in kleine groepjes rond elkaar waaierden. De combinatie van een zalig landschap, een goed gevoel en een ferm zonnetje zorgden ervoor dat ik de raad van Steven toch wat in de wind sloeg en traag maar zeker ben beginnen versnellen. Iedere Belg die ik tegenkwam heb ik goeie moed toegeroepen en een paar snelle woorden gewisseld. Ik vond het prachtig ! Ongeveer aan km 140 kwam ik Jeroen tegen – wat last van krampen – en aan km 165 kon ik Kurt De Boek (ITC) voorbij. In de tweede rond is er een lichte bries opgekomen en die maakt het weer aangenaam dragelijk. In 5h kan ik het fietsgedeelte afronden en dat is toch een 10 minuten sneller dan ik zelf had durven hopen.
Van de fiets opnieuw een pitstop en onmiddellijk door naar de wisseltent om mijn loopgerief aan te trekken. Ik kan onmiddellijk starten aan een zeer vlot tempo en neem enkel de tijd om een dikke zoen te geven aan Lotje en de kindjes die aan de start van het loopparcours staan. De zon brandt ondertussen redelijk ongenadig en de temperatuur loopt vlotjes op tot boven de 32°C. Het loopparcours bestaat uit een lus van 21 km die 2x afgelegd moet worden. Het loopparcours loopt voor het grootste gedeelte in de vlakke zon langs een spoorwegberm of een kanaal richting het oude stadscentrum van Klagenfurt. Ook in het loopparcours moet verschillende keren een brugje of tunneltje genomen worden en na verloop van tijd beginnen ook deze hoogtemeters wat in de benen te geraken.
De eerste halve marathon leg ik af in net iets meer als anderhalf uur. Tot aan km 28 loopt het zeer vlot met splits van afwisselend 4’05 en 4’25 per kilometer. Ik blijf lopers inhalen en vind het allemaal de max. Ik wissel per bevoorrading een beker water af met een gelleke of een beker iso. Aan een bevoorrading rond de 29ste kilometer pak ik per ongeluk een bekertje met cola aan en het is alsof mijn brein dat associeert met wandelmomenten tijdens vorige wedstrijden. Bijna onbewust wandel ik de bevoorrading uit en vanaf dan wordt het precies wat moeilijk om weer een goed tempo te vinden.
Tijdens het lopen zie ik ondertussen heel wat bekende gezichten en het is duidelijk dat de meesten toch wel wat last hebben van de warmte. Hierdoor wordt het wat moeilijk om voldoende te eten en drinken en begint het lichaam hierop wat te reageren. Wandelmomenten los ik steeds meer af met sporadische loopstukjes en hierdoor zakt mijn gemiddelde snelheid zienderogen. Vanaf km 40 kan ik mezelf er weer toe aanzetten om te beginnen lopen en aan een tempo van 14km/h haal ik weer heel wat mensen in richting finish. Ik begin al te dromen van de pint (alcoholvrij) bier bij aankomst en hoop dat ik Lotje en de kindjes zal zien aan de finish. Dan mag ik opdraaien richting eindstreep en ik zie dat Lotje klaar staat met Remy en Lise. Hand in hand lopen we over de finishlijn en dan heb ik het nog steeds niet door. Een beetje later zie ik Lotje en laat ze me weten dat ik ben aangekomen in 9h36. Bram was toen al een paar minuten gefinisht en kort na 10h finisht ook Jeroen. In kwantiteit konden we de andere teams misschien niet aan, maar in kwaliteit des te meer. Er zijn slechts een handjevol van de atleten van Kortrijk en Izegem voor ons gefinisht. Marino Vanhoenacker heeft de wedstrijd zeer overtuigend gewonnen met 19 minuten voorsprong op de eerste achtervolger. Het is daarmee de zevende maal dat hij Klagenfurt wint. Maar wel geen nieuw parcoursrecord wat wil zeggen dat de omstandigheden voor de wedstrijd misschien toch niet helemaal ideaal waren 😉
Het hele Ironman-gebeuren blijft een circus, maar wat prachtig om deel van de familie te mogen uitmaken. Als mijn vrouwke en de kindjes opnieuw meewillen, dan schrijf ik me binnenkort in voor een nieuwe wedstrijd !
Deleersnyder Kris