Het BK sprinttriatlon staat naar gewoonte op mijn triatlonplanning.   Dit seizoen de eerste wedstrijd na onze vakantie in de Haute Provence…. Mmm…. toch benieuwd wat de invloed (of bijdrage?) van zoveel zon (met ook wel behoorlijk wat regen), de vele bergwandelingen, de zwemtochtjes in het kristalheldere maar vaak woelige meer, de aperitiefjes met bijhorende hapjes, de col -op-col-afjes, de bergloopjes, de door-plots-en-hevig-onweer-weggevallen trainingen, les cafés doubles met friandises… op de conditie is.   Ook de korte afstand, het jonge volk (lees: jonge atletes met pittige zwemkwaliteiten) en het vroege startuur zorgen bij mij ook voor wat vraagtekens.  Anderzijds, was er toch ook:  de knappe pistetraining van maandag laatst, de vele en goeie coltrainingen in de Alpen, de zwembadtrainingen de voorbije week met feedback van GOLDfishtrainers.   Zodus, verschijn ik toch vrij relax op de Wuustwezelse velden.  Stijn gedraagt zich iets zenuwachtiger, merk ik -al kan dat ook liggen aan zijn loopoptreden straks met team Melissa (samen met Laura Tanghe en Sofie Verriest) op de triotriatlon-. Hoewel nog weinig volk, steken de tapijten in de Belgische driekleur meteen  het vuur in mij aan.  Schoenen plaatsen, eerst nog een paar keer losbabbelen, dan losfietsen, loslopen, de adem proberen te breken en wat stretchen…. Almost ready.  Er wordt gezwommen met wetsuit.  Benen, billen, armen en borst worden zorgvuldig ingesmeerd door Stijn. Ik voel de bijna jaloerse blikken van Tom en Lieven, maar stoor er mij niet aan :-). Het inzwemmen voelt goed  en de nieuwe zwemzonnebril zit perfect! Nog even keuvelen met atletes voor de start. De mannen starten en zo meteen is het aan ons. De regenbuien van deze morgen en het voetengetrappel hebben het grasveld omgetoverd in een plakkerig modderveld. Verwennerij voor de voeten. De wind blaast vrij hard en speelt een spel met de waterboog die met veel kracht uit de brandweerslang komt.  Niet evident om in rechte lijn te gaan liggen ;-). “Vinnig starten”, denk ik bij mezelf, “de eerste 500m verlies ik immers nooit gigantisch veel…”. Ik start vlot en nestel me in de benen van de zwemster voor mij. Te veel woeling, ik schuif op en kan zo soepeler zwemmen. Oeps, beenslag niet vergeten… Blijven uitduwen…. Eh, versneld uitduwen, bedoel ik… Voor ik het weet, ben ik aan de laatste boei en kan ik afdraaien richting uitstapplaats. 2’15 hoor ik. Ik concentreer me op een snelle wissel.  Ik zie dat Sara Van de Velde (van wie ik weet dat ze een zeer sterke fietster is) ook haar fiets neemt en zonder woorden gooien we het op een akkoordje. Samen gaan we vlammen. En dat doen we ook:  we rapen iedereen op. Sommigen blijven hangen, anderen moeten de rollen meteen los. Ik weet niet wie mee is en wie niet. We halen in en dat is het belangrijkste. Volgens de speaker na één ronde op 2′ van de kopgroep… Stijn en de coach van Sara geven door dat we al op 1’30 genaderd zijn. Ok, dat geeft moed. Blijven gaan. In de laatste halve ronde krijgen we nog steun van Mieke Suys. Tweemaal moeten we bijna alles  toe gooien voor een auto op het parcours…. Seconden tellen, zeker op een sprint… In de wisselzone is mijn plaatsje bezet. Ik hang mijn fiets dan maar aan een andere. Ik zie mijn schoenen niet meteen maar merk gelukkig vrij snel dat die gewoon een paar plaatsen verder gaan staan zijn… Sara loopt voor mij de wissel uit. Ik krijg het gat niet meteen toe. Ik probeer mijn eigen loopritme te vinden.  Mijn benen voelen zwaar en trekken de moed richting loopschoenen. Ik zie Stijn even verder op. Hij moedigt me aan en zijn woorden “denk aan je training van maandag” komen binnen en schudden me wakker. Ik moet uit dit ritme komen en niet toegeven aan het idee dat ik niet sneller kan. “Komaan Bossuyt, stapje sneller”, zeg ik tegen mezelf. Ik kom dichter bij Sara en zie even verderop nog atletes lopen. Ik vind mijn tweede adem. Sara passeert de twee atletes, ik passeer diezelfde twee atletes. Ik passeer Sara. Dat gaat goed. Ik duw  nog wat meer op de gas, maar voel dat mijne jus toch ook begint te verminderen…  Ik zie Stijn langs de kant staan en ben benieuwd naar nieuwe info. Brons en zilver op 30 en 40 seconden… Ik hoor hem nog zeggen dat podium nog mogelijk is… Nog andere supporters zeggen hetzelfde.  Na de eerste ronde volg ik verkeerdelijk een man richting finish en moet  ik nog even een schaarsprong uitvoeren om terug op het juiste parcours te zitten. Ik stoot mijn knie en ben even van de plank.  30 seconden… 30 seconden…. 30 seconden van het podium.  Ik zet mijn denken op nul en ga gewoon. Ik nader traag,  maar ik nader.  Het wordt nipt, maar voel dat het mogelijk is. Alles doet zeer, maar zie dat dit bij de andere atletes ook zo is! In de laatste kilometer, steek ik Christine over -yes, brons!- en even later Jolien – yes, zilver!-  Ik ben blij dat het niet ver meer is.  Ik wil geen risico lopen en blijf hard gaan… Helemaal kapot, nog niet goed beseffend schuif ik over het driekleurige tapijt. Daar is de boog.  Handen in de lucht… uit dankbaarheid blijdschap en opluchting! Oh yes!  35 maar nog geen strijkijzer:-).

De rol van Stijn in dit en de voorbijgaande triatlonseizoenen is van onschatbare waarde.  Ik weet: Stijn wil geen dankbetuigingen en als (sportend) koppel weten we perfect wat we aan elkaar hebben, maar ik doe het nu toch.  Van logistieke ondersteuning en organisatie tot trainingsopbouw en planning… He’s the best!  Vooral zijn mentale nabijheid en steun maken me sterker.  Daar waar ik soms vertrouwen en geloof in mezelf verlies, gelooft hij zo hard in mij, dat ook ik opnieuw in mezelf begin te geloven. Weinigen kunnen zo goed motiveren en tegelijk sport(prestaties) naar waarde schatten. Merci, Stijn!

Lieselot Bossuyt