In plaats van een miezerige zondag in mei te beleven konden wij deelnemen aan een prachtige triatlonwedstrijd in het zonovergoten Bilzen (en daar hoefden we maar een 2-tal uurtjes voor te rijden). Het concept van de 111 is super eenvoudig, eerder laagdrempelig voor de ‘recreatieve’ zwemmer en relatief vlot verteerbaar wegens ‘slechts’ 10km lopen. Op 13 mei trokken we dan ook met een beperkte delegatie NLT’ers oostwaarts om elkaar af te troeven in deze fijne gezinscompetitie.

Om 8h45 zetten we onze kindjes af aan de NLT-clubtraining en trokken we met ons vieren naar Bilzen. Voor Fré en mezelf was het de 2^de deelname in Bilzen (met relatief wat jaren tussenin) en voor onze beide dames was het hun vuurdoop. Alhoewel dat het parcours voor Natje niet volledig onbekend was wegens deels overlappend met het fietsparcours van IM Maastricht dat vorig jaar werd afgewerkt. Het wedstrijdsecretariaat ging open om 11h en wij kwamen daar – voor de drukte – aan om 11h05. De perfecte timing !

De organisatie ging er wellicht van uit dat er enkel doorwinterde tri-fanaten aan de start zouden komen want van briefing was er geen sprake. We konden dus de nodige calorietjes opslaan en dat deden we in de auto want ook aan gene zijde van het land steeg het kwik niet boven de 15 graden. Daarna nog eventjes de beentjes en de darmen losschudden, het materiaal verzamelen en we konden vertrekken richting de zwemstart waar we rustig alles konden klaarzetten voor de verschillende transities. Op het gemak konden we naar de zwemstart slenteren waar we de eerste wave net konden zien vertrekken. De perfecte timing !

Het startschot voor de dames ging af om 13h10. Er moest een kamikaze duik genomen worden vanaf het jaagpad om in het Albertkanaal te geraken. Het water was een aangename 18.3 graden (tropische temperatuur in vergelijking met Doornik een paar weken geleden). Natje zei nadien dat ze nog nooit zo kalm aan de start gekomen was. Voor Fré en mezelf was het wachten tot 13h20 alvorens we konden vertrekken. Fré sprong NET VOOR MIJ in het water (en zo is eigenlijk de rest van de dag verlopen ;-)). Ik zag hem al snel positie nemen op de allereerste rij dus het was duidelijk dat hij er heel veel zin in had. Om 13h20 exact werd het schot ook voor ons gelost. De perfecte … !

Het was wel wat woelig en ik had onmiddellijk wat water in mijn brilleke rechts (sinds ik gelaserd ben aan de ogen ben ik nog steeds op zoek naar de perfecte zwembril – alle tips zijn welkom op zelfhulpgroepdeperfectezwembril@chrisdls.be). Na het eerste keerpunt toch eventjes op de rug om dat euvel te verhelpen. Telkens in een fijn tempo en eigenlijk wel genieten. Met een vlot gevoel zie ik al relatief vlug de exit en trek ik nog eventjes door. Er zwemt een beetje een ambetanterik rechts van mij en na 2 pogingen om er van weg te zwemmen laat ik hem voor. Via een steile trap – huzarenstukje op zich waar ze volgens mij nochtans bij de Spartacusrun het patent op hebben – komen we uit het water. Bij het oplopen richting de wisselzone bots ik bijna op Fré. Het kon niet missen dat ik niet langs die zwemmer geraakte : hij was veel te breed. De timing was precies iets minder perfect !

Het was een zeer lange wisselzone dus het duurde wel eventjes om aan de fiets te komen. Ik hoor plotseling : “toeme weeral te ver” en stelde vast dat Fré blijkbaar met mijn fiets wilde wegrijden. Dat zou geen waar zijn… een snelle wissel later en ik was er al mee weg. Reeds na 2km kwam Fré er langs gevlogen : “gow Chriske” en ik deed mijn best om er aan te pikken op een respectabele 15 meter. Het parcours in Bilzen leent zich echter voor de stayeraars en deze kwamen er bij bosjes (het lijkt zeer typerend voor de stayerende medefietser dat ze nooit alleen zijn). Ik probeer telkens de 15 meter te houden en merk zo dat er zich telkens meer fietsers komen tussen nestelen. Ik neem hier vrede mee en zie dat Fré ondertussen een klein bendeke op sleeptouw had (voor die mannen was dat precies een training achter den brommer). Bye bye timing !

Wat verder kom ik eerst Natje tegen maar veel tijd om te babbelen was er precies niet. Nog een stukje verder kom ik ook voorbij Lotje die zich precies goed aan het amuseren was tegen de wind. Och ja dat vertelde ik nog niet : die was ook van de partij. Op een bepaald moment komt er toch redelijk wat volk langs mij gereden en blijkbaar zagen 2 fietsers mijn verwoede pogingen om de 15 meter te bewaren want ze riepen me spontaan toe dat het toch moeilijk was hé. Dat was voor mij de druppel en toen heb ik mijn eerste bommetje verschoten. Eventjes serieus doortrekken (niet verstandig) en ik kon de meeste achter mij laten. Nog wat verder zag ik plotseling zelfs weer Fré in de verte (helemaal niet verstandig). Na de eerste ronde draaide ik de transitiezone in – waar we 2 maal moesten doorfietsen – met 1 fietser tussen Fré en mezelf in. Ja ja alles is weer mogelijk !

De tweede ronde meer van hetzelfde en ik moet Fré weer laten gaan. Na 62 km kwam het beste in mij naar boven en moest ik toch even aan de kant om wat druk van de ketel te halen (goed hydrateren) en dan konden we aan de laatste ronde beginnen. De wind kwam precies nog ietske meer opzetten maar ondertussen was het jaagpad helemaal droog en kon je ook in de paar scherpere bochtjes in de beugels blijven liggen. Achteraf gezien dat ik zeer constant heb gereden met telkens 53’ per ronde (met 30 seconden extra in de tweede ronde voor de plaspauze). Fré had ik al een tijdje niet meer gezien maar ik kom met een fijn gevoel de wisselzone in gelopen. Net voor ik de fiets mag inhaken hoor ik Fré roepen dat ik me niet moet haasten omdat hij een strafkaart heeft gekregen. De perfecte timing ! (voor mij en 100% onterechte fout voor Fré weet ik zeker).

Tijdens het lopen kom ik al snel in de voetsporen van mijn strijdmakker met wellicht maar 50 meter tussen ons in. In de klim naar de vaarttaluds voel ik echter een klein krampke opkomen in mijn rechterdij. Beetje doseren en niet denken aan dat bommeke in de eerste (en eigenlijk ook in de derde) ronde van het fietsen. Ik vind een leuk tempo en hoor dat 2 lopers die ik had opgeraapt in het treintje hadden ingehaakt. Het verschil met Fré vermindert tot 20 meter : ik ben daar ! maar dan breekt de kramp toch door. Eventjes echt geparkeerd en de lopers achter mij laten nog weten dat ze het spijtig vinden hun ‘haas’ kwijt te zijn. Ik roep nog dat er net voor hen nog één loopt met dezelfde tenu en hetzelfde petje. Kl*te timing !!

Terwijl ik toch geparkeerd sta denk ik plotseling dat ik van de gelegenheid gebruik kan maken om nog eens pipi te doen (maar de nood was blijkbaar toch nog niet hoog genoeg : die endorfine doet toch rare dingen met het hoofd). Ik begin opnieuw te lopen en het gaat onmiddellijk weer relatief vlot maar het fluogeel petje van Fré zie ik wel heel ver blinken. Ik begin dan maar wat te dromen over hoeveel minuten voordeel de strafkaart van Fré me juist zou bieden. De inspiratie van de organisatie was wat zoek want de afstand van de transitie naar de finish bedroeg blijkbaar net geen 10 km dus hadden ze er niet beter op gevonden om net voor de finish rechtsomkeer te maken en langs hetzelfde parcours terug te lopen. Relatief dicht bij het keerpunt zie ik zowel Fré en het weer helemaal zitten. Ik begin zowaar strategisch te redeneren : wat dichter beginnen lopen en de sprint sparen voor op het einde. Wat een timing !

Het kon niet meer stuk. Ik zag al de bloemen en kransen. Lotje zou trots zijn op mij ! Zelfs Natje zou trots zijn op mij !! Nog één laatste bocht en 200m naar de finish. Er zit nog één loper tussen Fré en mij. Die loper neemt de bocht en ik denk om er langs te glippen via de stoep. Met een gezwinde sprong neem ik de eerste horde. Met een nog gezwinder sprong weer naar de weg… en daar is de (vervloekte – mag ik nu wel zeggen – ) kramp weer. Ik kan doorlopen maar het idee van de eindspurt berg ik vlug weer op en kom 0,05% van de wedstrijdtijd te kort voor eeuwige roem en glorie : Fré 3h38’00’’ (H40:17°) / Chris 3h38’06” (H40:18°). Ik hoop echt dat de eindtijd van mijn wapenbroeder niet meer wordt aangepast want de stayerkaart zou volledig onterecht zijn.

De volgende NLT’er over de meet is mijn trouwe metgezel, steun en toeverlaat. Charlotte eindigt in een zeer respectabele 4h14’39” (D40:7°) en met de breedste smile. Er was weer voldoende tijd om naar alle supporters, Limburgenaars, organisatoren en medewerkers te zwaaien en groeten en onmiddellijk na de finish zou je haar willen vragen of ze straks een wedstrijd mee doet misschien ? (want het enige wat je ziet is een enthousiaste dame in een (nauwelijks nat) wedstrijdtenutje. We nemen wat tijd om de batterijen weer op te laden en lopen dan Nathalie tegemoet. We komen haar tegen bijna aan het keerpunt in het loopparcours. Supporteren !! Fré loopt nog de volledige extra lus met haar mee en we kunnen haar toejuichen terwijl Natje onder de boog doorloopt na 4h48’40” (D40:20°).

Bijna 400 deelnemers en net geen 40 DNF’ers. We kunnen weer trots zijn dat we niet in de zetel zaten deze namiddag. Nu in bijna rechte lijn naar de halve van Gravelines waarvoor we vandaag met zijn allen zeker voldoende vertrouwen voor hebben geput. Nog eventjes een omweg op het clubkampioenschap waar dat vertrouwen mogelijks een serieuze deuk zal krijgen na het zwemduel met onze eigen jeugd… We zullen moeten dreigen met een maand geen zakgeld of niet naar fuiven tot aan hun 18^de als we hen nog achter ons zullen willen laten. Maar bij deze – jullie zijn gewaarschuwd – GEEN CADEAUS !!!

Chris Deleersnyder