Vorig jaar trotseerde Vincent de Ironman van Maastricht reeds, waardoor hij voor dit jaar een nieuwe uitdaging zocht.  Al vlug werd beslist om het mooie heuvellandschap van Zurich te proberen. Terwijl iedereen momenteel in de ban is van de Ironman van Maastricht, hebben wij ons avontuur reeds achter de rug.  Hier ons relaas.

Toen wij donderdag in Zurich aankwamen, waren er al veel vrijwilligers druk in de weer met het opbouwen van het ironmandorp.  De focus kon nu echt beginnen.  We hadden voor 5 dagen een airbnb geboekt en zaten op 2 km van de start met een prachtig uitzicht op het meer.  We maakten onze benen los van het lange rijden en verkenden via een regeneratieloopke het ‘dorp’ van dichtbij.

Dat het een warme editie ging worden, hadden we op vrijdag al vlug door.  De zon deed zijn werk en een afkoeling in het meer was welkom.   De temperatuur van het water was door de voorbije slechte week in Zurich gezakt naar 21,5 °C.  (De week voordien was het water nog meer dan 24 °C) Ik hoopte stiekem dat deze temperatuur zo zou blijven, want dan kon ik mijn wedstrijd met wetsuit beginnen.  Zoals op elke ironman was er de vrijdag nog een briefing voor de lange afstand in verschillende talen.  Wij pikten deze in het Engels mee en kochten ook nog was souvenirs in de shop.

Vrijdag gingen we niet te laat in bed om op zaterdag fris aan de start te staan.  Een goede nachtrust was het niet.  De gastvrouw (van Peruviaanse afkomst) had een feestje gehouden voor haar vrienden uit Peru en maakten het tot stukken in de nacht bont om de nationale feestdag van Peru te vieren.  Met dus was kleinere oogjes dan voorzien werden we wakker en was de 1^ste raceday een feit.  Ik was wat zenuwachtig want ik zou voor de 1^ste keer 1500 m zwemmen.  Er zat ook een serieuze klim in het fietsen die ik 3x zou moeten trotseren.  Ik was ook enkele weken geleden goed ziek geweest, waardoor ik mijn form niet kon inschatten.  Maar goed, we gingen er het beste van maken en er vooral van proberen te genieten.

Met een grote delegatie vrouwen gingen we van start.  Ik kon een mooi tempo houden in het zwemmen en werkte met een smile het zwemmen af.  Het fietsen verliep ook nog goed en vooral de heartbreakhill was een leuke ervaring.  Mijn klimmersbenen lieten mij niet in de steek en zo kon ik daar veel atleten voorbij gaan.  Het lopen verliep niet zoals gewenst.  Ik vond het juiste tempo niet en de gellekes deden hun werk ook niet.  De warmte was ook niet bevorderlijk voor de run.  Ik voelde dat de batterij op was en liep dus op gevoel verder.  In 2u54 kwam ik over de finish.  Geen supertijd, maar wel een mooie ervaring rijker.  Tot mijn verbazing was ik toch nog de 27^ste op 50 deelnemers in mijn agegroup.  Het was dus voor veel atleten een zware wedstrijd geweest.  Vlug mijn fiets halen, want de wisselzone moest vrij zijn voor het ‘grote’ werk: de ironman.

Zondag 3u50 ging de wekker af voor ‘the day’.    Ontbijten, naar toilet, drinkflessen klaarmaken, naar toilet, tripak aan, naar toilet, naar de wisselzone, naar toilet, naar de startzone, naar toilet, …   ondanks de goede voorbereiding toch wel een beetje stress te bespeuren.  Door het grote aantal deelnemers (ong. 1450) was er een rollingstart met 8 atleten om de 5 seconden. 6u48 kon het zwemmen beginnen voor Vincent.  We begaven ons vlug naar de wisselzone, waar al een grote massa stond te wachten.  Na een uur zwemmen hielden we ons klaar om een glimp van Vincent te kunnen opvangen.  Net zoals vorig jaar zwom hij 1u03.  (op zijn computer had hij wel 4,18 km i.p.v. 3,8 km: niet slecht gezwommen dus) Na een wissel van 5 minuten kon het fietsen beginnen.  2 ronden van 90 km met hellingen die voor adembenemende uitzichten zorgen stonden hem te beurt. De eerste ronde eindigde ook op heartbreakhill.  Overladen met een massa supporters deze keer.  Ook wij begaven ons in de massa en zagen dat Vincent er nog goed uitzag op het einde van zijn 1^ste ronde.  Even terug naar de kamer om verder te volgens op atletetracker.  Even paniek, op km 120 bleef Vincent precies stil staan.  Hadden we problemen met de wifi of was er iets aan de hand.  Na een goede 5 minuten zagen we dat hij weer verder ging.  We vermoeden dat hij een platte band had gehad, maar niks was minder waar.  Hij had een blauwe kaart gekregen.  Zelf weet hij niet wat hij mis heeft gedaan (blijkbaar een ref. die 12m tussenafstand tot op de centimeter kan inschatten), maar de 5 minuten straftijd waren een feit.  Wel vreemd dat er in de strafbox alleen maar buitenlanders waren.  Waren Zwitsers dan toch niet neutraal?  Nou goed, hij zette nog een tandje bij en fietste met toch wel wat frustratie verder.  Met 1440 hoogtemeters in de benen en een fietstijd van 5u31 kon hij aan het laatste onderdeel beginnen.  Nog even wat stretchen, want een kramp in de hamstrings zorgden voor een eerste hindernis in de start van de marathon.    Een wolkenloze hemel en meer dan 30°C was een tweede hindernis die hij moest overwinnen.  Voldoende drinken en afkoeling nemen bij elke bevoorrading was een must. Een looptijd van vorig jaar (3u20) zat er niet in bij dit weer.  Maar hij kon toch een mooi tempo houden en liep een marathon in 3u32 (70^ste looptijd).  In vliegtuigmodus finishte hij in 10u16 (met 5minuten straftijd dus) als 12^de in zijn categorie en 130 overall.

Een beetje uit nieuwsgierigheid gingen we naar de awards op maandag.  Op 32 seconden net geen ticket voor Hawaii. Zonder de straftijd kon een nieuw avontuur beginnen.  Maar geen hard feelings.  Na 3 ironmans is het goed geweest.  Het waren 3 mooie, leuke ervaringen en herinneringen voor het leven.

Aan allen ook bedankt voor de vele berichtjes & een speciale dank aan de coach.

Petra Depaepe en Vincent Cottem