2 jaar terug werd de Ironmanplanning wat door elkaar gehaald. IM Vichy werd opgeschoven naar het weekend van 21 juli en zou zo een super NLT-event kunnen worden : halve en volledige afstand in 1 weekend, 600 kilometer van huis en pal in de verlofperiode. Maar het bleek te mooi om waar te zijn : de datum werd opnieuw naar eind augustus verplaatst en de plannen werden bijgeschaafd. Maar voor 2019 viel ons oog dan toch op Vichy en met 5 NLT-ers stonden we aan de start van deze prachtige wedstrijd ! En – spoiler alert – iedereen liep over de meet in een Personal Best voor de editie Vichy 2019.

Op zaterdagmorgen 6h30 werd het startschot gegeven voor Ironman 70.3 Vichy. Tussen de namen toch een behoorlijk aantal Belgen. Samen met de kroost stonden we paraat om de mama’s vooruit te roepen. Dankzij de rolling start konden Charlotte en Nathalie rustig aanschuiven om van het ponton in het water te springen en te beginnen aan de 1.800 meter zwemmen in de Lac d’Allier. Het weerbericht had ons helse temperaturen beloofd maar daar was bij de start nog niet veel van te merken. Een goed half uur later liepen beide dames het water uit en de wisselzone in en was het zelfs behoorlijk fris. Na een vlotte wissel vertrokken ze beide voor de dubbele fietslus. Met de kinderen hadden we 2 dagen voordien het grootste deel van het parcours verkend. De dames waren zich dus goed bewust van het karwei dat hen stond te wachten.

Terwijl ze de ruim 900 hoogtemeters aansneden namen wij de tijd om een uitgebreid ontbijt te nemen om met een volle energietank te kunnen supporteren. De loopproef bestond uit twee lussen van 10km die grotendeels langs weerszijden van de Lac liep. Zeer fijn voor de supporters en heel overzichtelijk voor de lopers. Het nadeel was wel dat het bij momenten zoeken was naar schaduw. Ondertussen was het kwik gestegen naar 34°C en werd er bij de bevoorradingen lustig gesproeid met water. Met de kinderen konden we tot 3x toe de overzetboot nemen om langs beide zijden van de stroom te kunnen roepen. Bij de laatste oversteek was duidelijk dat het nipt zou worden om sneller dan Lotje aan de finish te komen. Dankzij een sprintje konden we nog net zien dat Charlotte in 5h46 onder de finishboog liep. Nathalie finishte als 2^de NLT-er : het zwem- en fietsgedeelte werd afgelegd in een zeer respectabele 4h05. Ondanks een aanhoudende blessure (hielspoor) heeft ze de halve marathon op karakter uitgezweet en kon ook zij het Finisher-shirt met trots dragen !

Na de wedstrijd was het onze beurt om ons materiaal in de wisselzone te zetten voor daags nadien. We lopen Pieter tegen het lijf en overlopen nog eens de mentale checklist. Daarna naar huis voor de obligate pasta, voldoende hydratatie en een stevige nachtrust. Een zware dag supporteren is wellicht niet de beste voorbereiding voor een Ironman… maar veel tijd om daarover na te denken was er niet met de wekker om halfvijf. Ons verblijf was niet te ver van de start waardoor de ochtend relatief rustig kon verlopen : voldoende eten, de (verplichte) nummertatoeages zetten, drinkpullen vullen, insmeren met zonnecreme, … Om halfzes vertrekken we richting wisselzone om een laatste keer de banden te controleren en de wetsuit aan te trekken. We nemen nog snel een NLT-selfie (oei kleine oogskes) en zoeken we de supporters op alvorens we ons in de startbox plaatsen. Ik hoor mijn naam en zie mijn broer uitbundig zwaaien (daags voordien zwom hij 10km wedstrijd in Brugge en is in zijn auto gesprongen richting Vichy om daar na middernacht toe te komen – goed gek).

Bij een traag opkomende zon schuifelen we over de rode loper richting zwemstart. Luide muziek knalt door de boxen. Aan het starthek worden iedere 10 seconden 6 atleten te water gelaten. Een vrijwilliger houdt ons tegen totdat ook wij door het hekje mogen. De Lac d’Allier is behoorlijk breed en er is één zwemlus af te leggen. In combinatie met de rolling start was het dus zeer rustig zwemmen. Aan de 3 boeien kom je wel wat volk tegen maar geen enkele duw of trek ondervonden : zalig ! De temperatuur was ideaal (22°C) en wetsuit toegelaten. Ik haal wat zwemmers in en steek ook een bootje voorbij dat wordt voortgetrokken door een zwemmer : mijn respect voor de para-triatleten is groot. De metertjes schuiven vlot en ik begin in mijn hoofd al de stappen te overlopen voor in de wisselzone straks. Aan de boei van 3.5km komen er toch enkele zwemmers langs. Ik voel me goed en geef wat extra benen bij en … heb daar onmiddellijk spijt van : kramp. Lichte kramp in beide voeten en bij het ‘losschudden’ verplaatst de kramp zich naar mijn rechterkuit en nestelt zich daar.

Na 1h05 kom ik uit het water maar dat gaat niet zo vlot als verhoopt. Ik blijf op het hellend vlak zelfs een poosje staan om de kramp uit de kuit te duwen/wensen/vloeken. Ik schuifel richting wisselzone en haal het zakje met loopspullen van de haak. Bij het uittrekken van de wetsuit breekt de kramp helemaal door en zit ik secondenlang (het lijken minuten) stil om dit onder bedwang te krijgen. Met moeite toch de wetsuit uitgetrokken en fietsmateriaal aangetrokken en in een hinkstapje naar de fiets : tijd genoeg om te recupereren. Het parcours bestaat uit een acht waarbij we de tweede lus 3x moeten afleggen. De eerste klim bevindt zich ongeveer op anderhalve kilometer na de start en vanaf dan gaat het eigenlijk constant op en neer. Van op de website afgelezen was onze verwachting 1.650 hoogtemeters. Na de wedstrijd was duidelijk dat het er net geen 2.000 werden.

Gelukkig breekt de zon al snel door en is het genieten van het prachtig parcours en de vele glooiende vergezichten. In één van de langere afdalingen in de tweede helft van de eerste passage van de tweede lus (schoolstart ? is dit wiskunde ?) komt Fré langs gezoefd : “allé gow !” Ik laat me niet van mijn stuk brengen en hou mijn tempo aan. Tot mijn verrassing kan ik Fré weer passeren in de lange klim waarmee de tweede lus start. Tijdens de klim kunnen we zelfs wat woorden wisselen en ik ben vastbesloten om Fré tot de volgende timingmat achter mij te houden J. Maar al snel moet ik Fré weer laten gaan en zie ik hem verder uitlopen. Bij de derde passage kom ik weer heel dicht op diezelfde klim maar deze keer geraak ik er niet meer over. Bijna 30km lang lijkt het een wekelijkse duurtraining waarbij ik me op 12 meter kan aanklampen. Ik lach als ik denk aan wat de volgers via de IronmanTracker zullen denken als ze ons zo dicht na elkaar de timingpunten zien passeren. Genieten. Aan iedere dubbele passage en op veel klimmetjes stonden veel supporters ons luidruchtig aan te moedigen.

Aan km 160 moet ik mijn compagnon de route laten gaan en zoek toch even een ToiToi op (om de kramp en de hitte te bedwingen heb ik nogal wat vocht tot mij genomen en blijkbaar ben ik geen zweterke). Na 5h30 kan ik het fietsgedeelte afsluiten en de wisselzone inrijden. Ik loop naar de transitietent en neem de tijd om mijn schoenen te strikken (geen rekkers : ik heb tijd) en wat extra zonnecrème te smeren. Het viel op dat er nog helemaal niet zoveel fietsen in de wisselzone stonden, ik voel me niet vermoeid en hou wel van de warmte. Ik zet onmiddellijk een stevig tempo in … en sta na anderhalve kilometer geparkeerd. De kramp in de rechterkuit is nooit echt weg geweest. Een Belgische supporter vraagt me op de grond te liggen zodat hij mijn voet kan overkrullen en mijn beentjes wat kan losschudden : “veel cola drinken”. Ik kan enkel denken dat ik nog meer als 40km vooruit moet zien te komen. Ondertussen is het kwik doorgestegen tot 35°C en nog steeds niet veel schaduw te rapen.

Tussen de bevoorradingen in kan ik lopen (it’s all in the mind) en neem veel tijd om te stretchen en te drinken (cola !). Aan een dubbele passage in de eerste ronde zie ik Fré lopen en hij steekt de duim op, kleine high-five. Door een ongelukkige val met de fiets een paar weken eerder was het nog niet zeker of het lopen wel zou lukken. Nu leek hij er een heel strak tempo op na te houden. Dikke chapeau aan de gezinnen van de Soetes, de Areskes en de DLS-kes om keihard te blijven supporteren en telkens de overzetboot te nemen om de lopers zoveel als mogelijk te kunnen toejuichen. In de helft van mijn 2^de ronde komt Pieter me voorbij en ik klamp aan : ik forceer me achter hem aan te lopen zodat ik niet te snel ga (geen kramp) maar toch blijf lopen. Nadat ik 2 keer tegen zijn voeten schop besef ik dat dit voor Pieter helemaal niet zo leuk kan zijn. We roepen elkaar nog wat moed in en ik drijf de snelheid weer wat op. Ondertussen wordt het duidelijk dat de zon de grootste vijand is van de deelnemers. Her en der zie je mensen uitgeteld tegen de grond liggen maar buiten de erge dorst heb ik anders weinig last van de hitte.

Na 4 rondjes (telkens 2 bruggen over en 2 lichte hellingen plus wat bochtenwerk) dringt het besef door dat het einde nabij is. Het parcours in Vichy zit aardig ineen waarbij je 4x langs de finish passeert en telkens veel goesting hebt om af te draaien. Na 10h35 loop ik over de meet. In de recovery zone loop ik Fré tegen het lijf en nog wat Belgen die we voor en tijdens de wedstrijd al hebben gesproken. Het is een gezellige bedoening, we nemen de tijd voor een nieuwe belevenis (Compex elektronische massage – want die rechtse kuit begin ik aardig te voelen). Daags nadien wordt pijnlijk duidelijk dat Compex geen wondermiddel is. Pieter Soete finisht in 11h40 (iedere IM iets sneller als de voorgaande !) en Fré zet de 13^de plaats neer op 179 in zijn leeftijdscategorie in 10h19. Tijdens de wedstrijd was onze categorie nog goed voor 204 atleten maar blijkbaar heeft de man met de hamer genadeloos toegeslaan.

Het was een zeer gelukkig weerzien met de familie en supporters (een dikke duim en melding voor de ouders van Pieter) en het aperitief en het afsluitende diner smaakten overheerlijk. Mijn broer zou die avond nog terug huiswaarts rijden want hij wil de zwemtraining op maandagmorgen niet missen. Van toewijding gesproken. We kunnen beginnen nadenken over de plannen voor volgend jaar.

Deleersnyder Chris