In de loop van 2024 hebben we een oproep gelanceerd voor een doeletje van een halve afstand in 2025. Na wat over en weer gemail met de mogelijke ‘usual suspects’ die zoiets wel eens zien zitten op een zotte zondag viel het oog uiteindelijk op Westfriesland. Zo komt het dat er dit weekend 9 (+1 verloren schaapje) NLT’ers aan de start stonden van de Ironman 70.3 Westfriesland. Kleine anekdote : hiermee hebben we zilver gewonnen als grootst deelnemende club (wellicht is dit niet zo, maar we waren WEL in orde met onze administratie en dat is wat telt).
De No Limit Atleten waren uitgezwermd in verschillende richtingen rond het stadje aan Hoorn. Hoorn ligt aan het Markermeer, dat zelf overgaat in het Ijsselmeer dus zaten we wel redelijk hoog bij onze noorderburen. Vanuit deze strategische posities konden we de vijand perfect in de tang nemen. Delphine en Kathleen (en supporter Heidi) aan de ene zijde. Niki, Samuel en (supporters Kevin, Xavier en Laurence) aan een andere zijde. Eveline, Xavier en (supporters Raf & Ilke en Marie-Laure, Elise en Léon) van aan de waterkant met de camper. Fré, Lotje, (ex-NLT’er) Sofie en ikzelf en (supporters Nathalie, Lieven en Simon&Lara) nog wat verder.
Ik vermoed dat er wel nog mensen zullen zijn die een kort verslagje zullen uitschrijven van hun wedervaren dus ga ik me in deze beperken tot de loutere wedstrijddag ! Om 4h gaat de wekker. Na een korte en zwoele nacht is het fijn om nog eventje te snoezen. Om 4h25 zitten we aan het ontbijt met sterke koffie. Na de laatste voorbereidingen (toiletbezoek en zonnecrème) vertrekken we met de wagen richting de parking aan de finish. Van daaruit is het nog een eind stappen tot aan de wisselzone en uiteindelijk is het niet meer gelukt om een gezamenlijke groepsfoto te nemen. Er heerst zeer grote bedrijvigheid als iedereen (2.500 atleten in de 70.3 en diezelfde voormiddag ook nog een kwartafstand op het programma) zijn fiets aan nog een laatste controle wil onderwerpen.
We vinden elkaar wat later terug aan de locatie van de zwemstart en wensen elkaar zeer veel succes. Er wordt nog een kushandje geworpen richting de supporters en we schuiven aan in de zwartemensenzee van wetsuits. Rond 7h starten de pro men en 2’ erna de pro women. Kort daarna wordt het startschot gegeven voor de rolling start van de agegroupers.
We nestelen ons helemaal vooraan in het vak van de 30 tot 40 minuten. Delphine, Kathleen en Eveline laten wat mensen voor en zullen goed 10 minuten na ons in het water springen. De zwemstart is met een sprongetje van een gebouwd staketsel. We vertrekken van in de haven en met 4 atleten om de paar seconden. Zalig : rustig water in de binnenhaven en niet al te veel zwemmers. Wat verder moeten we door de sluis en zwemmen we richting open water. Er staan gigantisch veel supporters op de brugjes en bootjes rondom het water en het is een gejoel van jewelste. Misschien daarom dat het niet zo opviel dat het eigenlijk ook wel hard waaide…
Bij het buitenkomen van de haven wordt het vinden van de boeien bemoeilijkt door redelijke golven. En naarmate de haven verder achter ons ligt worden die golven precies enkel maar hoger. Het is om zeeziek van te worden maar na verloop van tijd probeer je aan te voelen wanneer je boven op de golf zit en dan probeer je vlug te kijken waarheen je moet zwemmen. Als je onderaan de golf je hoofd uit het water tilt zie je enkel een muur van water voor je uit. Ik slik even wat water en stel vast dat het (gelukkig) niet zout smaakt en dat het wellicht iets beter van kwaliteit is dan het water in Kortrijk vorig weekend.
Normaal ben ik eerder efficiënt in het zwemmen naar de boeien maar vandaag was ik precies toch wat gedesoriënteerd. Ik heb me wel geamuseerd maar het lijkt zeker geen toptijd. Ik kom uit het water en probeer onmiddellijk snelheid te maken richting de wisselzone. Ik weet dat ik een stuk trager zwem dan Sofie maar dat ik de snelste van de NLT’ers zou moeten zijn. Ik weet ook dat er bij de andere sterke fietsers zitten maar vooral dat Xavier een veel snellere loper is. Mijn plan is dan ook eenvoudig : zo veel als mogelijk voorsprong nemen in het zwemmen en fietsen en dan mijn voorsprong met hand en tand verdedigen. Ik haal mijn zak met fietsgerief van het haakje en zet me op het verkleedbankje… naast Xavier. WT F**K ?
We wisselen wat opmerkingen omtrent het zwemmen, moedigen elkaar aan en maken ons snel klaar om te gaan fietsen. Ik zie dat Xavier zijn fietsschoenen aandoet. De mijne zitten op mijn fiets bevestigd dus ik loop zo snel ik kan naar de fiets om het tweede deel van het plan dan toch nog in werking te stellen. De speaker had laten weten dat er 22 hoogtemeters in het parcours van 90 km zitten maar hij had er niet bij verteld dat er een stevige bries stond. De eerste 20 km lopen volledig onbeschut langs het water en de wind waait – ondanks het feit dat we wel wat draaien en keren – precies constant in het gezicht.
Rechts schuimkopjes op het water en links rustig grazende koeien. En daartussenin een bende briesende stieren op hun stalen ros die obsessief hun gemiddelde snelheid stabiel zo hoog mogelijk proberen te krijgen. Gemiddeld rond de 20 km is er een bevoorrading en dat helpt om methodisch te werk te gaan. Er werd een zeer warme dag voorspeld en dus was het belangrijk om voldoende zouten binnen te krijgen. Rond km 25 herken ik het pakje van Sofie en we wisselen wat woorden. 2 dagen tevoren is ze door haar rug gegaan en op zaterdag zag het er niet uit alsof ze aan de wedstrijd zou kunnen deelnemen.
Bij momenten beukt de wind echt wel stevig op ons in, maar gelukkig is het parcours veelvuldig draaien en keren waardoor het nooit te lang blijft aanhouden. Kevin en Xavier (schoonbroer Niki) hebben zelf gekoerst om op 2 plaatsen in het fietsparcours te geraken om te supporteren en foto’s te nemen. De laatste 5 km van het fietsparcours richting Hoorn centrum is constant fietspaden op en af en slalommen tussen de bomen. Zo komen we opnieuw richting de wisselzone en ik klok mijn garmin af op 37.8 km gemiddeld (volgens de officiële resultaten is het minder, maar bij deze beschouw ik de officiële resultaten als foutief – er was nog 0.4km/h vanaf in die laatste 5km). Ik weet niet of het afdoende zal zijn maar in alle geval gaat het derde deel van mijn strijdplan in actie. Mijn voorsprong zo lang als mogelijk behouden.
Bij het lopen kan ik snel een tempo vinden en ik probeer aan te houden. Aan de eerste bevoorrading neem ik toch de tijd om even de blaas te ledigen en onderwijl gluur ik door de deur om zeker te zijn dat er geen tegenstand voorbijloopt ondertussen. Nope ! De kust is veilig. Snel vervolg ik mijn weg en langs het parcours zie ik de vele supporters die redelijk verspreid over het parcours een plaatsje hebben ingenomen. We lopen van aan de wisselzone met een grote lus richting de finish en dan moeten we dat lusje nog 2x lopen. Als ik aan het verste punt aan het teruglopen ben zie ik Xavier. We highfiven en ik zie dat Xavier wat rapper loopt dan mezelf. Niet veel later zie ik ook Niki op het loopparcours. We highfiven en ik ben blij te zien dat ook Niki een deftig tempo loopt (een hardnekkige blessure houdt hem van zijn snelste tempo’s af).
Ze beloofden een hete dag, maar het waait tijdens het eerste deel van het loopnummer hard. Het lange stuk langs het water is met de wind op kop en het is een strijd om het tempo te houden. Wat later begint het ook nog te regenen. De supporters toveren truien en paraplu’s tevoorschijn maar deze zijn meestal niet tegen de wind opgewassen. Wat verder kan ik Fré highfiven, die zijn looptrainingen eigenlijk pas goed 2 maand voor de wedstrijd had hervat en dus wellicht zou afzien tijdens de race.
We lopen langs verschillende toeristische hoekjes en alle terrassen zitten afgeladen vol. De Hollanders zijn een sportgek volkje en supporteren luidkeels voor een hond met een hoedje. De Ironmangekte heeft hen dus goed te pakken en dat geeft je vleugels. Ik had onthouden waar ik iedereen was tegengekomen dus in de 2 de ronde zou ik de schade opmeten. Op het verste punt haal ik Samuel in en we wisselen enkele woorden. Nog wat verder zie ik Lotje die dus ook veilig op het loopparcours is gekomen. Wat verder zie ik dat ik heel wat voorsprong heb kunnen nemen op Xavier en dacht dat de overstap naar de lange(re) afstand hem niet zo goed was bevallen. Niki zie ik ongeveer op dezelfde plaats als in de eerste ronde dus we lopen ongeveer hetzelfde tempo.
De laatste ronde kan ik het tempo behouden maar besluit ik wat minder te drinken want de maag begint toch wat raar te voelen na de mix van water, iso, cola en dat bovenop de zouten, het gelleke en de koekjes tijdens het fietsen. Ik probeer wat te versnellen maar die pogingen moet ik staken. Ik kom over de meet en de tijd op de finishboog toont net geen 4h45. Wat ijswater over het hoofd om af te koelen, een kommetje pasta en wat water en ik rep me naar de zijkant van de bevoorradingszone vanwaar ik verder kan supporteren voor alle atleten. Ik herken heel wat Belgische triatlonpakjes en moedig iedereen luidkeels aan. Vooral als ik onze eigen kleuren voorbij zie komen gaan de decibels nog wat de hoogte in. Delphine en Kathleen zijn allebei sterk aan het lopen en Kathleen heeft Delphine al in de eerste loopronde kunnen inhalen. Ze zitten beide achter Lotje aan maar ze hebben wel een eind later gestart met zwemmen. En ik zie ook Eveline op het parcours : iedereen veilig van de fiets !
Niki eindigt na mij en daarna Xavier. Een blessure in de kuit van 2 weken ervoor bleek toch niet voldoende genezen (dry needling de week ervoor had het probleem niet volledig kunnen oplossen). In de dagen voor de race leek het in orde maar al van bij de start van het lopen was er kramp opgekomen. De loopform is er niet kunnen uitkomen dit jaar. Wie weet volgend jaar revanche ? Ik hoop alvast om op de zomerBBQ binnenkort al de stoere verhalen verder uit te diepen en eventueel wat visjes op te werpen. Ook na de race was er onvoldoende tijd voor een groepsfoto met alle NLT’ers.
– Chris Deleersnyder