Traditioneel (of nu toch al weer voor het derde jaar op rij) gaat de fun sprinttriatlon in Zwevegem door in het 2de weekend van mei. Bij dergelijke organisatie komt heel wat kijken maar dankzij de vele helpende handen lukt het toch om heel wat eigen atleten aan de start te krijgen van deze wedstrijd.
Zo was ik zeer content om de handschoen te kunnen oprapen die mijn lievelingszoon nu al 2x succesvol voor mijn neus heeft weggekaapt. Tijdens de sprint in Lacs de L’eau D’heure (trouwens zeer hard aan te raden ! ) heeft hij me al 2 jaar getoond wie de meerdere is. Ik verlies telkens te veel tijd tijdens het zwemmen om dit nog te kunnen goedmaken. Vorig jaar ben ik nog relatief nipt genaderd maar heb ik het gat in het lopen niet kunnen dichten.
Ondanks het feit dat we het elkaar allebei ook even hard gunnen is er toch wel wat voorkeur om zelf als eerste de finishlijn te overschrijden. Dit jaar zou ik niks aan het toeval overlaten want de tijd speelt eerder in het voordeel van Remy…
Voor de start aan de brug stond er heel veel bekend volk en was er een leuke ontspannen sfeer. Na de briefing mogen we al snel in het water en ik zoek een plaatsje ver van het gewoel. Volledig aan de buitenkant van het pak leg ik me klaar voor een pittig zwemonderdeel. Ik weet dat Remy hier veel sterker is dan mezelf en hier kan ik dus meest tijd verliezen. Onmiddellijk na het startschot probeer ik continu met lange halen door te halen.
Aan het enige keerpunt heb ik veel ruimte en herinner mezelf er aan om voort te maken. Het tweede stukje zwemmen naar de exit is heel wat korter en al snel maak ik me klaar om een goeiedag te zeggen aan Fré en Jonas die daar staan om de zwemmers uit het water te helpen. Maar dan herken ik de wetsuit van Remy ! Ik kom onmiddellijk na hem uit het water en kan het niet laten om al te roepen “ik ben daar weijje !”.
Ik sprint richting de fiets en weet dat ik snel moet wisselen. De eerste keer dat Remy me te snel af was was ik bijna 50 seconden verloren op hem in de eerste wissel. Focus, geen kousen, geen foutjes en ik ben al op weg naar de opstaplijn. Het duurt niet zo lang of ik heb Remy bijgebeend en ik wil onmiddellijk een goed tempo draaien om hem te vermoeien. Er komt nog een fietser langs en met ons drie rijden we een hels tempo. De andere doet het merendeel van het kopwerk en ik laat me niet onbetuigd. Remy wil wel overnemen maar daarvoor gaat het net iets te snel.
In de tweede ronde pikken we het groepje op met onder andere Jarne en hij kan ook aanpikken samen met nog iemand. Het zint de andere duidelijk minder – hij doet duidelijk het meeste kopwerk – en hij probeert een paar keer weg te springen met mij erbij. Ik wilde er Remy echter wel niet afrijden en ik spreek aan de laatste halve ronde af dat ik hem ga laten gaan bij zijn volgende poging. Maar Jarne komt er toch nog langs en pikt aan. Ik zie dat Remy dat ook doet dus kan ik niet anders dan toch weer spurten om het gat dicht te rijden. Zo komen we met vijf de wisselzone weer ingestoomd.
Focus, nog steeds geen kousen (!) en zeker geen foutjes en ik kan als eerste van het groepje het loopparcours op komen. Op dat moment blijkt dat enkel Simon (2de overall) al aan het lopen is. Bovendien blijkt dat de sterke fietser ook een zeer sterke loper is en hij wint uiteindelijk nog de wedstrijd. Ik moet de fietser die samen met Jarne nog komt aanpikken voorlaten (1ste master) en ook Jarne moet ik laten passeren (1ste belofte).
Het wordt nog een mentaal spelletje waarbij ik Remy aan ieder keerpunt zie en de ene ronde moet hij wat prijsgeven en de andere ronde kan ik wat weglopen. De speaker (dank Stefaan) maakt de vader-zoon strijd zeer duidelijk voor de vele supporters. Laura fietst mee met Remy en moedigt hem luidkeels aan (zou ze ook bij mij gebleven zijn als ik achter Remy aan zat ?). In het laatste stuk naar de finish voel ik de afstand tussen ons afnemen en versnel ik zo hard als nog mogelijk.
Aan de finish hou ik nipt 3 seconden over maar is de eer gered ! Kort na mezelf (2de master) en Remy (1ste junior) komt ook Lise (1ste dame overall) wat later over de finish. Het krachtvoer dat Lotje ons voorschotelt doet duidelijk zijn werk. En dankzij de zware inspanning en de gulle sponsor is de kelder voorlopig gevuld met Kwaremont. Hopelijk komen er nog vele gelegenheden voor dergelijke gezinschallenges en dan schrijft uw nederige dienaar hiervan zeer gaarne een verslag.
Sportieve groet – Chris Deleersnyder
