Long read ! En dan nog heb ik me hard moeten inhouden 😊. Voor het korte verslag : de wedstrijd is goed verlopen. Voor het langere verslag, het is zomer dus zet u ergens rustig en veel plezier.

Begin 2020 had Corona ons allemaal bij ons pietje. Voor de meesten zijn er naast de slechte herinneringen ook wel mooie momenten gebleven aan het vieze beestje. Maar het valt niet te ontkennen dat het sociale leven toch in zeer grote mate werd stilgelegd. Mijn streak van 1 Ironman per jaar sinds 2012, is dat jaar eveneens doorbroken. Door de hardnekkige aard van het virus werd er onmiddellijk twee jaar uit geknipt. Sporten is in ons gezin nu wel ‘part of life’, maar zonder wedstrijd op het programma worden er minder zwem-, fiets- en loopkilometers afgemaald. Van zodra er uitzicht was op nieuwe wedstrijden werden er ook weer plannetjes gesmeed. Het oog viel op Vitoria Gasteiz in het Spaanse Baskenland. Uit verschillende bronnen had ik vernomen dat dit een zeer mooie wedstrijd is (wat ik nu ook uit eerste hand kan bevestigen).

De voorbereiding is niet optimaal verlopen waarbij ik ook wat begon te twijfelen over mijn stuurkunsten. Dit voorjaar heb ik tweemaal hardhandig kennis gemaakt met de Vlaamse tarmac. Het was lang geleden dat ik met de fiets onderuit ben gegaan (ik kan me beide andere keren nog zo voor de geest halen) en volgens mijn linkerkant is het niet voor herhaling vatbaar. Door de lichte last bij iedere val heb ik in de aanloop naar 10 juli de trainingen telkens voor een paar weken moeten verminderen. Maar wordt er niet vaak gezegd dat rust minstens even belangrijk is ?

Er was voorspeld dat het lekker warm kan worden in het land van de Basken. We waren voorzien op zon en hoge temperaturen : shortjes, t-shirtjes, kleedjes, … Toen we van het vliegtuig stapten in Bilbao scheen het zonnetje al welig maar toen we in de vooravond op een terrasje in het historische centrum van Gasteiz aan het genieten waren van de lokale keuken was het toch eerder fris. Op dat moment was het nog al grappend : “amai, waar is dat warme weer”. Licht onderkoeld (… shortje t-shirtje kleedje …) gingen we richting hotel om van een lange nachtrust te genieten.

Voor vrijdag stond er niet echt veel op het programma. We brengen de registratie in orde brengen en zullen het stadje verkennen. Het werd weeral snel duidelijk dat passieve vakanties niet echt aan ons zijn besteed. Een zeer fijn idee van Natje en dan de perfecte afwerking door Lotje zorgde ervoor dat we kort daarna met oude stadsfietsen grotendeels rondom Vitoria zijn gefietst. Wat een prachtige streek. Veelal met uitzicht op glooiende velden, bossen en hier en daar zicht op Vitoria. ’s Avonds waren we te gast in de prachtige airbnb waar Fré en Natje logeerden en hebben we de BBQ, Devos-Lemmens-waardig, aangestoken.

Op vrijdag over en weer ge-Whatsappt met Jeroen Biesemans (ex-NLT’er). Nadat ze in Zaventem waren aangekomen op vrijdag de koude douche dat hun vlucht was geannuleerd. Ze konden een nieuwe vlucht boeken op zaterdag maar zouden te laat toekomen om te registreren voor sluitingstijd. Met alle info bij de hand zijn we er toch in geslaagd om zijn registratie in orde te brengen.

Zaterdagmorgen een half uurtje loslopen en dan alles klaarmaken om alle materiaal in de wisselzones achter te laten. Zaterdagmiddag zouden de dames met de wagens naar het strand in Landa rijden (het zwemmen vindt plaats in een meertje op ongeveer 20km van het centrum). Fré en ik zouden dit stuk fietsen en zo ook een deel van het parcours verkennen. Nadat we onze ‘red running bag’ in T2 hebben opgehangen springen we op de fiets.

Het plan was eerst om Jeroen op te wachten in Landa om zijn registratie te overhandigen. Op de laatste knip hebben we toch beslist om alles in zijn hotel achter te laten. Ondertussen ook bericht dat ze gearriveerd waren in Bilbao… maar de bagage was in Brussel achtergebleven… Gelukkig stond het grootste deel van het sportmateriaal al in het hotel – afgeleverd in de koffer met de fiets !

Op de Ironman website stond vermeld dat het een ‘rolling’ fietsparcours zou zijn : “mostly flat, with some moderate hills where you can really make pace”. Voor de rit had ik op vrijdagavond dan ook de gpx-track op mijn Garmin gezet. Toch een klein beetje verschieten als ik zag dat er ons 1.500 hoogtemeters voorgeschoteld zouden worden. Dat is toch even de Ventoux opkoersen… Van aan de wisselzone in het historisch centrum was het wat lastig navigeren uit de drukkere binnenstad, maar éénmaal op het parcours was het genieten van een glooiend landschap. Het beloofde inderdaad ‘rolling’ te worden maar zalige wegen, weinig wind en veel goeste maken veel goed.

Na een paar laatste controles aan de fiets en afkloppen op de laatste beslissingen (wel fietstruitje of niet ? wel een extra tube meenemen ? hoeveel koekjes zelf meenemen ?) hangen we onze fiets aan het rek en de blue bike bag op de voorziene plaats in T1. Daarna genieten we nog een paar uur van het zonnetje op het grasterrein waar daags nadien het startschot gegeven zal worden. Een zwemmeke en een ijsje later gaat het richting hotel. We koken een lekker pasta’tje en kruipen vroeg onder de wol. De start is pas om 8h30 wat redelijk laat is. Ondertussen denken we wel door te hebben waarom dit latere startuur wordt gekozen. ’s Ochtends is er meestal wat mist en vorig jaar is het zwemmen op het laatste nippertje afgelast omdat de boeien niet zichtbaar waren.

Zondagmorgen. Om 5h gaat de wekker af. Een stevig ontbijt en wat koppen koffie later neem ik ook de tijd om me goed in te wrijven (het wordt een lange warme dag onder een loden zon) en de laatste keer de checklist afvinken (chip, drinkpulles, fietscomputer, …). Vanaf 6h15 zouden er bussen vertrekken van aan een aantal hotels richting de zwemstart. Het was specifiek verboden om met eigen vervoer naar de zwemstart te rijden wegens te smalle wegen en het grootste deel afgezet voor de wedstrijd. Bij het aanschuiven : mondmasker ! Op het openbaar vervoer is een mondmasker verplicht maar de Ironman-organisatie blinkt weer uit in de voorzienigheid : een medewerkster deelt mondmaskers uit. Er is voorrang voor de atleten maar aangezien onze bus (hij is maar om 6h45 aan het hotel gearriveerd) is maar halfvol dus mogen alle supporters mee opstappen.

Rond 7h15 komen we aan op het terrein. Ruim op voorhand maar toch staan er al lange rijen voor de toiletten en ik beslis maar om dat deel eerst af te werken. Fré – die vanuit een andere busstop kwam – kom ik daar al snel tegen en in de rij naast mij zie ik Jeroen. We maken nog wat kennis met anderen in de rij en zien ook wat mensen van andere Belgische clubs. Een half uurtje later clips ik mijn fietsschoenen en computertje op de fiets en trekken we de wetsuit aan. De White bag met streetwear kan je afgeven aan camionettes die deze naar de finish zullen brengen. Een dikke zoen en high five aan de supporters (Remy en Laura waren beide op kamp en Lise mocht een vriendin meenemen op voorwaarde dat ze vriendelijk en sympathiek was – daarbovenop bleek ze ook nog eens goedgemanierd en een flink etertje ! – en uiteraard Lotje die altijd van de partij is / Fré had wel het ganse gezin mee want na de wedstrijd breien ze er ook wat verlof aan).

Om 8h20 vertrekken de pro’s en vanaf 8h30 is het rolling start voor alle andere atleten. Fré en ikzelf vatten post vooraan in de zone met verwachtte zwemtijd 1h05 en kunnen rond 8h40 in het water. Het zwemmen is zalig : goeie temperatuur, zeer goeie zichtbaarheid en we zwemmen een recht stuk van wellicht 1.700 meter het meer in alvorens een eerste keerpunt te maken. Na exact 1h05 kom ik uit het water. Een snelle wissel en dan op de fiets. Het is al snel duidelijk dat er weinig wind zal zijn en dat de hellingen vooral naar beneden vlot bollen. Na de eerste lus bijna volledig te hebben afgewerkt heb ik 37.0km/h als gemiddelde snelheid op de teller. Maar dan begint de langere klim richting de zwemstart opnieuw. Het fietsparcours bestaat uit 2 langere lussen (74km) en dan een kortere lus richting het stadscentrum. Vanaf de 2^de ronde begin je al atleten in te halen die later uit het water zijn gekomen.

Op het einde van de 2^de lus word ik zelf gepasseerd door 8 pro-triatleten die als een treintje langs me heen razen. Zeker niet met de verplichte 15m afstand voor pro’s tussen hen in. Verschillende moto’s met officials en media in hun zog, maar blijkbaar zijn ze niet al te streng in Spanje. In de laatste kleine ronde worden we nog een klim van 10% voorgeschoteld, maar de afdaling erna aan 60km/h maakt veel goed. Ondertussen hebben we de supporters iedere ronde kunnen zien en was het genieten met volle teugen. Na wat draaien en keren om in het centrum te komen mag je de fiets gewoon afgeven aan één van de vele vrijwilligers die deze voor jou aan het rek hangen. Je kan dus gewoon doorlopen richting de wisselzone om snel je fietsmateriaal te ruilen voor de loopschoenen.

Het loopparcours bestaat uit 4 rondjes door het historische centrum en belooft zeer veel draaien en keren. Gelukkig is er veel schaduw, maar toch maakt de temperatuur veel slachtoffers. Per ronde waren er 4 bevoorradingszones en ik maak er gretig gebruik van om van in het begin water over mijn hoofd te kappen (afkoeling !) en voldoende te drinken. Tot kilometer 25 kan ik dit tempo goed volhouden en lijkt een scherpe (naar mijn doen) marathontijd binnen bereik. Maar dan uiteraard beginnen de vloeistoffen in de maag toch wat te klotsen. Bij de volgende pitstop wil ik wat te eten naar binnen krijgen. Iets met zout lijkt me een goed idee.

Ik neem een potje met zoutkoekjes en weet dat deze moeilijk weg te werken zullen zijn dus neem ook 3 bekertjes met water mee. Een paar koekjes en knabbelen, wegspoelen met water, nog wat koekjes en nog wat spoelen, … dat lijkt toch niet zo vlot binnen te gaan. Na nog een poging kap ik het potje toch maar in de vuilbak en loop verder. Nog voor de volgende bevoorrading plakt mijn mond compleet dicht. Toch maar wat stappen … en ja, het kalf is verdronken. Ik kan nog aanpikken bij een jongedame met een traag tempo (te traag voor mij, maar ik ben wel aan het lopen). Vanaf dan is het toch een mentaal spelletje. Om de 5km staat er een bordje en per 5km 2 bevoorradingen. Ondertussen weet ik ook waar de verschillende supporters staan en probeer zo in kleine stukjes de afstand zo veel als mogelijk al lopend af te leggen.

Ondertussen komen er meer en meer mensen op het loopparcours die al de meteen de moeite niet meer doen om te lopen. Het lijkt bij momenten meer op een wandelparcours en het is navigeren tussen de deelnemers door. Mijn tempo is ondertussen helemaal weggezakt en ik heb mijn doel bijgesteld om te finishen binnen de 4h, maar het is al meteen duidelijk dat dat een uitdaging zal worden. Na 10h18 kom ik over de meet en voel me eigenlijk redelijk fris (toch zelf ook te veel gewandeld ?). In de recovery zone stel ik echter vast dat ik niks vlot kan binnenspelen. Er ligt van alles en nog wat maar een potje fruit lijkt het enige waar ik de strijd mee wil aangaan. Daarna een paar hapjes van een krokske maar het gaat nog moeilijker binnen dan die zoute koekjes.

De grootste teleurstelling moet echter nog komen : dit is wellicht de eerste grote wedstrijd waar er geen mogelijkheid is tot massage ! Help, hier ben ik niet op voorbereid. Dan maar zelf de kuiten wat masseren en een beetje stretchen (duidelijk niet hetzelfde). Na mij komt ook Fré over de meet. In de laatste trainingsweken heeft hij een hielblessure opgelopen en dankzij wat tape en veel doorzettingsvermogen heeft hij zijn marathon in 4h37 afgelegd. Na de wedstrijd hebben we een leuk terrasje opgezocht en ons laten verwennen met grote pinten, rosé voor de dames en lokale specialiteiten. Nadat we alle materiaal hebben opgehaald en opgeborgen in de auto gaan we opnieuw richting finish. Daar hebben we de laatste deelnemers over de meet geschreeuwd. De laatste persoon binnen de cut-off was een heer in de leeftijdscategorie 75-79. Waar moet ik tekenen ?

Rond 1h in bed. Een lange wedstrijddag zit erop. Een dikke chapeau aan alle supporters want een dergelijke dag is ook voor hen niet te onderschatten. Een prachtige organisatie en ondertussen vernomen dat de hitte toch voor een veldslag heeft gezorgd. Met 600 DNF op ruim 2.000 deelnemers zijn er heel wat mensen uit de race gestapt (of gedragen). Er zullen overuren gepresteerd zijn op Spoed en in de tentjes van ‘el cruz rojo’.

En om het volledig te maken : Jeroen en supporters staan opnieuw in België (op onze vlucht) maar hun bagage is met hetzelfde vliegtuig vertrokken richting … Bilbao.

Chris Deleersnyder