Toen ik 4 jaar geleden startte met Start-to-Crawl bij Hilde, had ik nooit durven dromen dat ik ooit dit verslagje zou kunnen/mogen neerpennen. Ik geraakte toen amper 1 lengte van het zwembad over, kon nog geen 5 minuten aan één stuk lopen en fietsen, tja ….zelfs naar de bakker ging ik met de auto. Maar trainster Hilde en zowel ervaren NLT’ers bleven het herhalen: niet opgeven, langzaam opbouwen en vooral genieten van elke stap die je zet. Beetje bij beetje begon ik na een aantal maanden wel progressie te zien en ja, ik werd 40 en sommigen kopen dan een moto, zetten een tattoo of …. Ik besloot om me te wagen aan een triatlon(neke) in Vilvoorde. Dat is me toen zo goed bevallen dat ik de microbe te pakken had. De kalender bekijkende viel mijn oog op In Flanders Field Triatlon Ieper: hoe mooier was dit als meerjarenplan: mijn ‘roots’ liggen er, de tocht door de Menenpoort doet een mens zo al ‘kiekevel’ krijgen, er zijn wel meer veldslagen gestreden en is er wel een mooiere streek ter wereld? De weg naar het doel was met vallen en opstaan maar dit jaar was het eindelijk zover: ik schreef me in en zo was er geen weg terug. De zorgvuldige opbouw dankzij de adviezen van zwem –en looptrainer Kurt, de vele vrijheid in tijd om te trainen dankzij mijn vrouwke en de vele aanmoedigingen van onze dochters lieten me toe om ‘en pleine forme’ aan de start te komen van deze heroïsche wedstrijd. Met een bak vol zenuwen aan de start van de wedstrijd en het advies gevolgd van vrouw en dochter: ‘leg u maar een keer in het midden van de groep’. Geweerschot en weg waren we. Zoekend naar de andere atleten van NLT zag ik enkele in mijn buurt: ik zat goed . Maar dan…als zwakkere fietser heuvel op en af, beukend tegen de wind en éénzaam (1 ronde van 42 km zonder ook maar 1 supporter) vechtend (geniet ook een beetje van de omgeving werd vooraf gezegd) tot eindelijk die wissel weer in zicht kwam. Ik had de indruk dat ik intussen door zowat het ganse deelnemersveld was voorbijgestoken. Dus maar snel de loopschoenen aan, proberen om de opkomende krampen te verbijten en op naar 3 zware ronden op en rond de ‘vesten’ van Ieper. Snel in het gewenste ritme geraakt en met langs het ganse parcours altijd wel iemand (andere NLT’ers, familie, ….) die met aanmoedigingen smeet, werd het ineens een triomftocht: ik werd naar de finish ‘gezogen’. Nog een snelle high-five met de dochter en het was zover: ik overwon de loopgraven van Ieper en dus ook een beetje mezelf. Ik werd in 2016 toch een beetje triatleet. Dank aan allen voor elke steun in mijn ‘triatlonloopbaan’ tot nu toe.
Sammy Coulembier